#ας αλλάξουμε τον κόσμο πριν μας αλλάξει αυτός
Βιώσιμη ανάπτυξη, νεότητα, λογική σκέψη, εμπειρία, θεσμοί και έμπνευση. 17 νέοι, 17 στόχοι, 17 επεισόδια. Η Γενιά 17 εστιάζει σε εκείνους που στέκονται στο κατώφλι της ενήλικης ζωής, λίγο πριν ή λίγο μετά την πρώτη τους ψήφο. Είναι τα παιδιά της κρίσης και της ψηφιακής επανάστασης, αλλά και η πρώτη γενιά πολιτών μετά την καραντίνα. Με οδηγό και πλατφόρμα αλλαγής, την Ατζέντα 2030 των Ηνωμένων Εθνών και τη συμμετοχή ανθρώπων κύρους, η σειρά Γενιά 17 παρουσιάζει και εξηγεί τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης και αναζητά τα ιδεώδη και τις καλές πρακτικές που κάνουν τους νεαρούς πρωταγωνιστές να ονειρεύονται, να δρουν και να διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο -πιο δίκαιο, πιο πράσινο, πιο ειρηνικό.
Η Τάνια, ο Αλέξανδρος, ο Νίκος, η Δανάη, η Ελίτα, η Δέσποινα, εσύ και εγώ, όλοι μας, είμαστε η Γενιά που πρέπει να πράξει αυτά τα οποία μπορεί να μην έχει καν τη δυνατότητα να σκεφτεί πια στο μέλλον. Να πλάσει έναν κόσμο στον οποίο αξίζει να ζεις.
Άνθρωποι που εμπνέουν και εμπνέονται, άνθρωποι που δημιουργούν και δημιουργούνται, ενώνουν και ενώνονται για έναν κοινό σκοπό, να ψάξουν να βρουν τις λύσεις για το αύριο.
μια πανανθρώπινη ατζέντα που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής
Η Τάνια Μινογιάννη, αρχισυντάκτρια της εκπομπής, επισημαίνει το πόσο σύνθετη είναι αυτή η ατζέντα, αυτός ο μηχανισμός που έχουν δημιουργήσει τα Ηνωμένα Έθνη, με δύο πολύ ενδιαφέρουσες αναλογίες: Το θηρίο και η Λερναία Ύδρα.
«Το Νοέμβριο του 2020, ξεκινήσαμε τα γυρίσματα για τη Γενιά 17 και μιλώντας για πρώτη φορά, στο τηλέφωνο με κάποιον από τους καλεσμένους μας, μου είπε: Τα βάλατε με το θηρίο, λοιπόν; Γέλασα, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα προλάβει ήδη να παραλληλίσω τους 17 στόχους για την αειφορία με Λερναία Ύδρα, όπου εκεί που νομίζεις ότι έκλεισες με ένα θέμα, αναδύονται άλλα δυο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Οι 17 στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης αγγίζουν κάθε πτυχή της ζωής, είναι απολύτως διασυνδεδεμένοι μεταξύ τους και εκπροσωπούν ένα οικουμενικό όραμα για τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε. Ζούμε σε μία πυκνή ιστορικά εποχή, όπου η τοξικότητα και η αδικία δύσκολα μεταβολίζονται σε ενέργεια θετικών αλλαγών. Αυτό ήταν το έναυσμα, για να κάνουμε την εκπομπή. Θέλαμε να μιλήσουμε για την πανανθρώπινη φύση της ατζέντας, τους νέους ιδεολογικούς τόπους που οδηγεί και τους παλιούς που οφείλουν, εκείνοι οι οποίοι τη συμφώνησαν, να εγκαταλείψουν. Αυτή η πολύχρωμη παλέτα ούτε αθώα είναι, ούτε εύκολη. Συχνά μάλιστα, μοιάζει με πεδίο μάχης, όπου το υπάρχον σύστημα – καταχρηστικό, γραμμικό, άνισο και άπληστο – συγκρούεται με ένα νέο – προνοητικό, κυκλικό, συμπεριληπτικό και μετρημένο.
οι άνθρωποι | οι επαναστάτες πρωταγωνιστές – generation Z & οι ειδικοί αφηγητές
Κάθε στόχος γίνεται οικείος στον τηλεθεατή μέσα από την επαφή ενός νέου πρωταγωνιστή με αυτόν. Νέοι που γνώριζαν την ατζέντα πριν από τη συμμετοχή τους στην εκπομπή αλλά και νέοι που κλήθηκαν να «συστηθούν» με τους στόχους με αφορμή τη Γενιά 17. Ο Αλέξανδρος Σκούρας, σκηνοθέτης της εκπομπής μιλάει για τα γυρίσματα με τα παιδιά γεμάτος ενθουσιασμό.
«Τα γυρίσματα με τα παιδιά ήταν τα αγαπημένα μου. Κάθε φορά με εξέπλητταν θετικά με όσα κατέθεταν μπροστά στην κάμερα. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου στην ηλικία τους και τους συνομήλικούς μου, αν θα μπορούσαμε να εκφραστούμε με αυτόν τον δυναμισμό και το πάθος. Πραγματικά αμφιβάλλω. Ζηλεύω και θαυμάζω αυτή τη φρεσκάδα που είχαν και είναι και το μόνο που μου δίνει ελπίδα.
Αποτελεί πραγματική έμπνευση να σκέφτεσαι ότι αυτά τα παιδιά βγαίνουν εκεί έξω προσπαθώντας να δώσουν πράγματα σε έναν κόσμο που τους έχει στερήσει τόσα. Στην εκπομπή τα παιδιά ερωτώνται τι σημαίνει για αυτά επαναστάτης. Για μένα αυτά τα ίδια παιδιά αποτελούν τους επαναστάτες της κάθε μέρας, που με τη δική τους επαναστατική θεώρηση του κόσμου, καταφέρνουν να αλλάζουν, έστω και λίγο, καθετί γύρω μας, και να μετατρέπουν την ασχήμια σε ομορφιά».
Πέραν της νεανικής ματιάς των πρωταγωνιστών, η Γενιά 17 κερδίζει σε εγκυρότητα και αξιοπιστία χάρη στη συμμετοχή ειδικών από τους χώρους της εκπαίδευσης και της τέχνης, των περιβαλλοντικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων, των ανεξάρτητων αρχών δικαίου, της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και των κινημάτων και φυσικά, από τους οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Η Τάνια βρίσκει την έμπνευση μέσα στη δράση όλων αυτών των ανθρώπων.
«Αυτό που κρατώ σαν θησαυρό είναι η αισιοδοξία και η αποφασιστικότητα εκείνων που είναι στο πεδίο κάθε μέρα και αγωνίζονται για μικρές και μεγαλύτερες νίκες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα συντριπτικά νούμερα από τη μία, για τη φτώχεια, την πείνα, την προσφυγιά, τη ρύπανση και από την άλλη, για τον πλούτο, τη σπατάλη και τις τρομερές ανισότητες, δεν είναι δύσκολο να χάσεις το κουράγιο σου ή απλώς να γίνεις κυνικός. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς αυτοί οι άνθρωποι διατηρούν τη μαχητικότητά τους ακέραιη κι έπαιρνα την απάντηση στις συναντήσεις και στις συνομιλίες μαζί τους. Ελπίζω αυτό να κρατήσουν και οι τηλεθεατές σαν έμπνευση για τη δική τους ζωή».
Ο Αλέξανδρος θεωρεί τύχη τη γνωριμία του με αυτούς τους ανθρώπους αλλά και την επαφή με τις λέξεις και τις σκέψεις τους στο μοντάζ.
«Είχα την τύχη να γνωρίσω μέσω της εκπομπής πραγματικά ενδιαφέροντες ανθρώπους. Και είχα τη μεγαλύτερη τύχη να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω με την ησυχία μου τις συνεντεύξεις τους. Έμαθα τόσα πολλά για πράγματα που αγνοούσα και για άλλα που θεωρούσα δεδομένα, έχοντας μια τελείως διαφορετική εικόνα.
Αποτελούσε πραγματική πρόκληση το να κόψω φράσεις στο μοντάζ που θα ήθελα πολύ να είναι στην εκπομπή, φράσεις που ο περιορισμένος τηλεοπτικός χρόνος δεν μας επέτρεπε να συμπεριλάβουμε. Κάθε κομμένη φράση που άξιζε να ακουστεί με γέμιζε πίκρα. Σκεφτόμουν, όμως, πως κάθε άλλη φράση που ακουγόταν από τους τόσο ετερόκλητους ανθρώπους που φιλοξενήθηκαν σε αυτή την εκπομπή θα αποτελέσει κίνητρο τόσο για τους συντελεστές της εκπομπής όσο (ελπίζουμε) και για το κοινό που θα την παρακολουθήσει να αρχίσει να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του μέσα από μια διαφορετική ματιά και να αντιληφθεί ότι έχουμε μόνο μια ευκαιρία να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αλλάξουμε πρώτα εμάς και έπειτα κάτι από τον κόσμο -πριν να είναι πολύ αργά».
η εμπειρία των γυρισμάτων
Τόσο ο Αλέξανδρος όσο και η Τάνια επιλέγουν να μιλήσουν για την εμπειρία τους σε ένα γύρισμα που έγινε με την καλύτερη δυνατή οικοδέσποινα: τη φύση. Δέλτα Αξιού, Δράση για την Άγρια Ζωή και Δάσος Χορτιάτη, στο Προσκοπικό Καταφύγιο.
Αλέξανδρε;
«Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων είσαι πάντα υπό πίεση. Δεν έχεις την ευκαιρία να χαρείς ένα μέρος ή μια κατάσταση. Το μυαλό σου κινείται ήδη στην επόμενη σκηνή και χάνεις το τώρα. Παρά την έντονη πίεση, δεν μπορώ να ξεχάσω το γύρισμα στο Δέλτα του Αξιού και στο δάσος του Χορτιάτη. Ήταν από τις λίγες φορές που έπεισα τον εαυτό μου, έστω και για λίγο, να σταματήσει να είναι ο σκηνοθέτης που προσπαθεί να ελέγχει τα πάντα και να αφεθεί στη φύση γύρω του.
Στο προσκοπικό καταφύγιο, εκεί στο δάσος, ανάμεσα στα δέντρα, το μυαλό αδειάζει, η σκέψη ηρεμεί και το γύρισμα γίνεται αποτελεσματικότερο. Δεν υπάρχει πιο φιλόξενο μέρος από ένα καταπράσινο δάσος μακριά από τους ήχους της πόλης».
Τάνια, εσύ τι δεν θα λησμονήσεις;
«Τον πανέμορφο μπούφο που με κοίταξε με τρόμο και απορία στο καταφύγιο περίθαλψης τραυματισμένων ζώων Δράση για την Άγρια ζωή. Δεν ήξερα πόσο μεγάλα πουλιά είναι οι μπούφοι!».
η ατζέντα του ΟΗΕ ως μια αναγκαία ουτοπία | πώς φαντάζεστε τον πλανήτη του 2030;
Τάνια Μινογιάννη: «Πιστεύω ότι είναι υποχρέωσή μας να δίνουμε ο καθένας το καλύτερο που μπορεί ειλικρινά και ψυχωμένα. Κι ας είναι μικρές οι αλλαγές προς έναν κόσμο αειφόρο και ειρηνικό. Κι ας μην τον ζήσουμε ποτέ, εμείς. Σημασία έχει να μη σταματάμε να τον ονειρευόμαστε.
Το 2030 είναι αύριο και ωστόσο το μόνο που μπορώ, είναι να ελπίζω, κι όχι να προβλέψω τι θα γίνει τότε. Ελπίζω λοιπόν, να καταναλώνουμε λιγότερο και να εκτιμούμε τη φύση περισσότερο. Ελπίζω να έχει υλοποιηθεί μία πρωτοβουλία που συζητείται ήδη πολύ, το άνευ όρων κατώτερο εισόδημα για όλους τους ανθρώπους όπου γης. Ελπίζω να γκρεμιστούν τα τείχη που μας χωρίζουν».
Αλέξανδρος Σκούρας: «Από μικρός ενδιαφερόμουν πολύ για την ιστορία και σε όσα έχω διαβάσει δεν θυμάμαι να έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα μια τέτοια ουτοπική κατάσταση σαν αυτή που περιγράφουν οι Στόχοι, παρά μόνο σε μεμονωμένες γεωγραφικά και βραχυχρόνιες περιπτώσεις.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος ο οποίος θα έχει τη δύναμη να επιβληθεί σε κάποιον πιο αδύναμο και φοβάμαι ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ελπίζω μόνο στη βελτίωση, σε έναν κόσμο πιο πράσινο, πιο δίκαιο, πιο ειρηνικό, αλλά όχι στα απόλυτα μεγέθη. Η ατζέντα αποτελεί μια ουτοπία, οι στόχοι, στο ακέραιό τους, ίσως να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. Αυτό, όμως, που πρέπει να γίνει είναι να συμβάλλουμε όλοι με όσα μέσα διαθέτουμε στο να βελτιώσουμε αυτό που μας έχει δοθεί προκειμένου να μην παραδώσουμε στις επόμενες γενιές τέφρα αλλά φως. Σκέφτομαι τον κόσμο που θέλω να παραδώσω στην κόρη μου και μόνο με αυτή τη σκέψη η ατζέντα αποκτά διαφορετικό νόημα.
Θα ήθελα έναν πιο δίκαιο κόσμο, με λιγότερες ανισότητες, όπου κάθε άνθρωπος δεν θα κρίνεται με βάση τη φυλή του, το φύλο του και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Έναν κόσμο, όπου κάθε άνθρωπος θα διεκδικεί χωρίς φόβο αυτό που του ανήκει και του αξίζει».
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σκούρας
Βοηθός Αρχισυνταξίας: Νίκος Γρυλλάκης
