Από αύριο τα βιβλιοπωλεία κλείνουν εκ νέου: Ένας σημαντικός λόγος να λυπούμαστε που για άλλη μία φορά ένας ολόκληρος κλάδος κι ένα κομμάτι της πολιτισμικής μας πραγματικότητας δυσκολεύεται οικονομικά. Φυσικά, δεν έχει σημασία από ποιο βιβλιοπωλείο ψωνίζεις και καθόλου δεν θέλω να κρίνω από αυτό, αλλά έχει σημασία, -ειδικά σε αυτή τη φάση-, να στηρίξουμε όσο μπορούμε τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς μας.
Εγώ το βλέπω και πιο συναισθηματικά, είναι μια ευκαιρία να αναπτύξει κάποιος μία σχέση με τον βιβλιοπώλη του και επειδή δε θα ξεπεράσω ποτέ το «Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας» και το «Βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκριν» πάντα σκέφτομαι τις ώρες που φτάνω στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και ακούω μια πρόταση, μια σκέψη, ένα γούστο άλλο από το δικό μου, σεβαστό και ωραίο, πολλές φορές καλύτερο από το δικό μου.
Για τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς τους γράφουν άνθρωποι που ξέρω καλά, ξέρω ότι διαβάζουν και ξέρω και σε ποια βιβλιοπωλεία συχνάζουν. Συνήθως δεν το γράφουμε, αλλά θέλω να το κάνω: Να ευχαριστήσω τον καθένα τους για το χρόνο, για την αποδοχή της πρότασης και γιατί δέχτηκαν να μοιραστούν την εμπειρία τους με εξαιρετικά και πολύ προσωπικά κείμενα. Τους έχω στην καρδιά μου και το ξέρουν. Και φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, διάλεξαν εξαιρετικά βιβλιοπωλεία με τα οποία συνδέονται προσωπικά.
[ 1 ]
Η δημοσιογράφος Κατερίνα Λομβαρδέα γράφει για το Booktalks στο Π. Φάληρο
Όταν πέσαμε για πρώτη φορά πάνω στο Booktalks, στην οδό Αρτέμιδος στο Παλαιό Φάληρο, τρίβαμε τα μάτια μας από την έκπληξη: στη γειτονιά μας, των συνοικιακών μαγαζιών και των 1-2 βιβλιοπωλείων, όπου θα έβρισκες μόνο χαρτικά και μερικά «ευπώλητα», είχε ξεφυτρώσει ένας αληθινός εκπρόσωπος του είδους! Από τα μέρη όπου μπορείς να χωθείς και να περάσεις ώρες ανακαλύπτοντας νέους τίτλους, ξεφυλλίζοντας παλιές αγάπες ή απλά νιώθοντας καλά ανάμεσα στα βιβλία – γνωρίζοντας μάλιστα ότι πλαισιώνεσαι από ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο!
Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός μας, που έστησα τον άντρα μου με τα δύο (τότε μωρά!) αγόρια μας για να τους φωτογραφίσω ώστε να θυμόμαστε τη στιγμή. Ήταν Κυριακή και ήταν κλειστά, ανυπομονούσαμε να έρθει η ώρα να μπούμε και μέσα. Όταν τελικά το κάναμε, ανακαλύψαμε με μεγάλη χαρά ότι οι ιδιοκτήτες ήταν αυτό ακριβώς που είχαμε τολμήσει να υποθέσουμε, κοιτώντας τους τίτλους στη βιτρίνα: άνθρωποι του βιβλίου, που ό,τι κι αν ρωτήσεις το έχουν διαβάσει και μπορείς να στηριχτείς στις συμβουλές τους, ξέροντας ότι, ακόμα κι αν δεν ταιριάξουν στα γούστα σου, πηγάζουν από βαθιά αγάπη και γνώση για το βιβλίο. Το καφέ δίπλα δίνει μία ζεστή αίσθηση στον χώρο, και από την πρώτη φορά που το είδα σκέφτηκα ανακουφισμένη ότι θα ήταν ένα έξτρα έσοδο που μπορεί να τους επέτρεπε να μείνουν για χρόνια κοντά μας.
Επτά χρόνια μετά, χαίρομαι που ο κόσμος τους στήριξε και είναι ακόμα εκεί, η δική μας όαση πολιτισμού, άγκυρα για την ψυχή και το μυαλό κατά τις βόλτες μας στην Αγίου Αλεξάνδρου, ελπίδα για το μέλλον το δικό μας αλλά και των παιδιών μας, που ξέρουν ότι μεγαλώνουν σε μια γειτονιά που έχει επιτρέψει να υπάρχει ένας, μικρός έστω, χώρος για τα βιβλία της καρδιάς μας.
[ 2 ]
Η παραγωγός Αμάντα Λιβανού γράφει για το Historia στο Κολωνάκι
Θα γράψω για ένα βιβλιοπωλείο που στην πραγματικότητα δεν έχω επισκεφθεί ποτέ μια και ανακάλυψα την ύπαρξή του πολύ πρόσφατα, σε μία «Μετακίνηση 6» – θρυλική πια για όλους και προσωπική μου καθημερινή συνήθεια την περίοδο της καραντίνας.
Λίγα λοιπόν τετράγωνα από το σπίτι μου, στο στενό της οδού Υψηλάντου, στο νούμερο 6, βρίσκεται ένα μικρό μικρό βιβλιοπωλείο αφιερωμένο αποκλειστικά σε ιστορικούς τίτλους – με το όνομα «Historia. Αυτό το – απ’ ότι όλα δείχνουν – μικρό διαμαντάκι, βρίσκεται στο ισόγειο μίας από τις υπέροχες πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’30 που γλίτωσαν την αντιπαροχή και την μπουλντόζα στο κέντρο της αγαπημένης μου Αθήνας. Η πρόσοψή του είναι το πολύ τρία μέτρα, με βιτρίνες δεξιά και αριστερά της παλιάς, βαριάς πόρτας του με την επίσης βαριά προστατευτική σιδεριά. Η εσοχή που οδηγεί στην πόρτα είναι στρωμένη με το παλιό μαυρόασπρο κλασσικό αθηναϊκό μωσαϊκό ενώ η μαρκίζα του έχει τα χρώματα της ιταλικής σημαίας για λόγους που αγνοώ αλλά που σίγουρα θα επιδιώξω να μάθω από Δευτέρα που ανοίγουν τα βιβλιοπωλεία- μία ενδιαφέρουσα ιστορία σίγουρα κρύβεται εκεί.
Το εσωτερικό του βιβλιοπωλείου δεν έχω μπορέσει να το δω μια και είναι ερμητικά κλειστό και σκοτεινό όπως όλα, εδώ και 6 εβδομάδες, αλλά αυτό μου έχει εξάψει την φαντασία ακόμα περισσότερο: ορμώμενη από την πρόσοψη και τις βιτρίνες κλείνω τα μάτια μου και φαντασιώνομαι ένα μικρό, χωμένο χώρο με σκούρα ξύλινα ράφια και μυρωδιά χαρτιού σαν παλιό τυπογραφείο. Βλέπω στους τοίχους γκραβούρες και σχέδια από πόλεις και πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια – κάποια τέτοια έχω δει στη βιτρίνα. Φαντάζομαι τον ιδιοκτήτη σαν έναν κύριο μεγάλης ηλικίας που άνοιξε το βιβλιοπωλείο στη δεκαετία του ’80 μαζί με τη γυναίκα του, λόγω του προσωπικού τους πάθους με την ιστορία και ίσως κάποιας οικογενειακής ιστορίας που ανυπομονώ να μάθω.
Σύντομα, που τρέμω ότι τα πουλιά που κελαηδάνε εκκωφαντικά κάθε μέρα κάτω από το μπαλκόνι μου θα εξοριστούν πάλι από τον θόρυβο και το χάος της αθηναϊκής καθημερινότητας, θα πάω σίγουρα στα γρήγορα στην «Πολιτεία» να αγοράσω τα νέα μυθιστορήματα της Hilary Mantel και του Χρήστου Χωμενίδη, καθώς και βιβλία με ζωάκια και περιπέτειες για τις μικρές μου ανηψιές. Επίσης όμως θα πάω επίσκεψη, με τον καφέ μου και χρόνο για «χάσιμο» στο Historia, για να μπω μέσα στην ανακάλυψη της βόλτας μου και να συνομιλήσω επιτέλους με έναν βιβλιοπώλη της παλιάς κοπής που ξέρει κάθε βιβλίο που έχει μέσα στο μαγαζί του, να μάθω πώς βρέθηκε εκεί και γιατί αποφάσισε να πουλάει μόνο ιστορικά βιβλία, ενώ θα του εξομολογηθώ ότι παρότι σπούδασα Μοντέρνα Ιστορία αποφάσισα να εξασκήσω ένα άλλο ανυπόληπτο στην Ελλάδα επάγγελμα, αυτό της ενασχόλησης με τον κινηματογράφο, και γι’ αυτό θα χρειαστώ να μου προτείνει εκείνος κάποιους τίτλους κοντά στα ενδιαφέροντά μου (μια βιογραφία του FDR και της Αικατερίνης της Μεγάλης ίσως;).
Όπως συμβαίνει μόνο στα μικρά βιβλιοπωλεία.
[ 3 ]
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Νάστος γράφει για το Λεξικοπωλείο
Λέει κάτι πολύ ωραίο ο Τζόναθαν Φράνζεν στην τελευταία συλλογή του με δοκίμια (κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά ως «Το Τέλος του Τέλους της Γης»). Το μεταφέρω σε (πολύ) ελεύθερη απόδοση: «τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τροφοδοτούν τον ναρκισσισμό μας και μας δίνουν ψεύτικη σιγουριά για τις βεβαιότητες μας, ενώ η λογοτεχνία μάς βοηθά να καταλάβουμε ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είμαστε κι εμείς λίγο μαλάκες και να μας αντιπαθούν οι άλλοι». Τα βιβλία λοιπόν μας μαθαίνουν πολλά, με πιο βασικό την επίγνωση της ανθρώπινης συνθήκης και των ορίων του εαυτού μας. Όσοι τα αγαπάμε, αγαπάμε και τα βιβλιοπωλεία. Όχι μόνο τα πολυκαταστήματα του αθηναϊκού Κέντρου με τη λιγωτική ποικιλία και τις μεγάλες προσφορές, αλλά κυρίως αυτά της γειτονιάς. Στο Παγκράτι τα πιο ωραία έχουν ανοίξει την τελευταία δεκαετία.
Όλα τα τιμώ, όμως έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο «Λεξικοπωλείο» (Στασινού 13). Βρίσκεται μερικά βήματα μακριά από την (και hip και κουλτουριάρικη) Πλατεία Προσκόπων και δεν ξέρω τι συνειρμό έχω κάνει όμως το έχω κάπως συνδυάσει με το αγαπημένο μου «2» στην Ξάνθη. Πέραν της εξειδίκευσης του στα λεξικά, η οποία φανερώνεται και από το όνομα του δηλαδή, και στις ξενόγλωσσες εκδόσεις, έχει δημιουργήσει μια πιο σφαιρική κατάσταση με παιχνίδια, δώρα, ξένο Τύπο, ωραίες κούπες και τέλειες πάνινες τσάντες. Ιδιοκτήτες και προσωπικό είναι φουλ ενημερωμένοι, φιλικοί αλλά και διακριτικοί – πολύ βασικό για τύπους σαν εμένα που παρότι κοινωνικοί προτιμούν να χαζεύουν με την ησυχία τους. Δεν θα ξεχάσω τη φορά που τους τηλεφώνησα Σάββατο μεσημέρι, λίγη ώρα πριν το κλείσιμο, για να ρωτήσω αν υπάρχει διαθέσιμο κάποιο αγγλοκινέζικο λεξικό για παιδιά (#πουνασαςεξηγωτώρα) και σκοτώθηκαν να με εξυπηρετήσουν. Έχω στο σπίτι περισσότερα βιβλία από όσα θα προλάβω να διαβάσω κατά τη διάρκεια της πεπερασμένης ζωής μου, όμως στάμπαρα το “A Gentleman in Moscow” του Amor Towles στη βιτρίνα του σε έναν από τους λίγους περιπάτους που έχω κάνει τον τελευταίο καιρό και θα σπεύσω την άλλη εβδομάδα να εφαρμόσω το σχέδιο ΧΑΜΒ (Χέρια πλένουμε, Αποστάσεις κρατάμε, Μάσκες φοράμε, Βιβλία αγοράζουμε) – ανυπομονώντας φυσικά να μπορώ να πίνω και τον καφέ μου σύντομα εκεί γύρω.
[ 4 ]
Η υπεύθυνη επικοινωνίας Ελεάννα Γεωργίου γράφει για τις Πλειάδες
Οι Πλειάδες άνοιξαν στο Παγκράτι πριν από επτά χρόνια. Στον έναν τοίχο φιγουράρουν τα ασπρόμαυρα πορτρέτα του Καμύ, του Σεφέρη, του Χέμινγουεϊ και άλλων. Τα βιβλία φτάνουν στο ταβάνι (αντιστέκομαι σθεναρά να εμφανιστώ μια μέρα με τη σκάλα μου) και όταν περιδιαβαίνω τον διάδρομο, έχω πάντα την αίσθηση ότι συμμετέχω- αν και μόνη- σε κάτι βαθιά, ίσως ασυνείδητα, συλλογικό. Γι’ αυτό, οι Πλειάδες μου θυμίζουν μινιόν βιβλιοθήκη.
Στο βάθος υπάρχει…κήπος. Μια πανέμορφη μικρή αυλή με χαλίκι, λίγα τραπεζάκια, έναν πανύψηλο φοίνικα, αναρριχητικά φυτά και πολύχρωμα λουλούδια, για όσους θέλουν να διαβάσουν παρέα με την οικοδέσποινα, τη γάτα του βιβλιοπωλείου, τη Βενέτσια.
Οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι των Πλειάδων εκπέμπουν πάντοτε γνήσιο ενδιαφέρον για τις επιθυμίες των επισκεπτών τους- ακόμα κι όταν αυτές δεν είναι ξεκάθαρες- κι έναν σπάνιο σεβασμό, όταν οι βιβλιόφιλοι θέλουν να μείνουν μόνοι, για ν’ ανακαλύψουν τον επόμενο «προορισμό». Είναι πάντοτε ενημερωμένοι για το περιεχόμενο των βιβλίων τους, πρόθυμοι να προμηθευτούν ό,τι λείπει απ’ τα ράφια τους, φιλικοί και προσηνείς, χωρίς να αναλώνονται σε περιττές “small talk” κουβέντες. Με συγκινεί που τα παιδιά μου γνωρίζουν καλά αυτόν τον χώρο, που ξέρουν πού ν’ αναζητήσουν τα βιβλία τους, πού τα ξεφυλλίζουν πάντα στο κόκκινο πολυθρονάκι. Μια απ’ τις πρόσφατες αγορές τους ήταν τα “Μικρά αγόρια με ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ: Ντέιβιντ Μπόουι” της Maria Isabel Sanchez Vegara (Εικονογράφηση Ana Albero, Μετάφραση Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, Εκδόσεις Παπαδόπουλος) και το προσωπικό μου αγαπημένο, “Η μεγάλη μέρα του τίποτα” σε κείμενο και εικονογράφηση Beatrice Alemagna (Μετάφραση Βαγγέλη Σταυρόπουλου, Εκδόσεις Κόκκινο).
Πριν από λίγες μέρες, έμαθα ότι, ενώ το βιβλιοπωλείο παραμένει κλειστό λόγω καραντίνας, είναι δυνατή η αποστολή των βιβλίων στο σπίτι. Σκέφτηκα ότι ήταν μια ωραία ευκαιρία να στηρίξω το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου. Ήθελα τον “Οδυσσέα” του Τζέημς Τζόυς (Μετάφραση Σωκράτης Καψάσκης, Εκδόσεις Κέδρος). Γιατί, αν δεν διαβάσει κανείς τις 816 σελίδες του αυτή την ταραγμένη περίοδο, πότε θα το κάνει; Στο τηλέφωνο αναγνώρισα τη φωνή του ιδιοκτήτη, το πολύ σε δυο ώρες το βιβλίο θα ήταν στα χέρια μου! Ήταν δύσκολες μέρες (και) οι προηγούμενες. Όταν χτύπησε το κουδούνι, βρήκα τον ίδιο αυτοπροσώπως στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, να μου παραδίδει χαμογελαστός, φορώντας τα γάντια του, το νέο μου απόκτημα. “Νέες συνήθειες, μου είπε. Αλλά θα το παλέψουμε”.
Όχι, δεν στήριξα εγώ το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου σήμερα, σκέφτηκα. Αυτό ήρθε στην πόρτα μου, για να στηρίξει εμένα.
[ 5 ]
Η δημοσιογράφος Μαριλένα Αστραπέλλου γράφει για το Επί Λέξει
Είμαι οπαδός των μικρών βιβλιοπωλείων, ακόμα και τα μεγάλα αγαπημένα μου και πάλι «μικρά» είναι υπό μια έννοια (η «Πολιτεία» και το «Μεταίχμιο» που είναι ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου και όπου έχω προσωπική σχέση με ανθρώπους που δουλεύουν εκεί). Το «Επί Λέξει» επί των οδών Ακαδημίας 32 και Λυκαβηττού είναι μικρό και επί της ουσίας, αν και αρκετά αεράτο στις διαστάσεις του και συχνά λοξοδρομώ για να αγοράσω κάποιο βιβλίο ή απλώς για να ξεφυλλίσω τις νέες κυκλοφορίες.
Δεν χρειάζεται να πω ότι είναι ένα βιβλιοπωλείο καλά ενημερωμένο γιατί και μόνο το γεγονός ότι το διευθύνει η Μαρία Παπαγεωργίου, η οποία υπήρξε για χρόνια υπάλληλος του πάλαι ποτέ Βιβλιοπωλείου της Εστίας στην οδό Σόλωνος αποτελεί το απόλυτο εχέγγυο για την ποιότητα του περιεχομένου του. Επίσης αναμενόμενα είναι ένα βιβλιοπωλείο ιδιαίτερα λιτό και καλαίσθητο – λευκά ράφια, καφέ καναπέδες και βιβλία, βιβλία, βιβλία- στο οποίο πρέπει να πω ότι γίνονται οι πιο κινηματογραφικές παρουσιάσεις βιβλίων. Γιατί έτσι όπως κάθεσαι στα εσωτερικά του σκαλοπάτια αντικρύζοντας το πάνελ των ομιλητών στην είσοδό του, βλέπεις φευγαλέα και τη βραδινή κίνηση της Ακαδημίας πίσω από τη μεγάλη τζαμαρία του.
Θα ομολογήσω και την αμαρτία μου, ότι δηλαδή ανακάλυψα τα πολύ καλά επιλεγμένα παιδικά βιβλία του με απρόσμενο τρόπο. Όταν δηλαδή ένα απόγευμα έφτασα αργοπορημένη σε μια παρουσίαση βιβλίου, μπήκα από την πλαϊνή πόρτα (γιατί είναι πολύ δύσκολο και κυρίως αμήχανο να μπεις από την κύρια είσοδό του όταν έχουν ξεκινήσει οι ομιλίες) και βγήκα στο πίσω μέρος του βιβλιοπωλείου όπου βρίσκονται και οι εκδόσεις που απευθύνονται σε παιδιά. Δεν ήταν ευγενικό να τα κατεβάσω από τα ράφια και να αρχίσω να τα ξεφυλλίζω οπότε επέστρεψα μια άλλη μέρα και έβγαλα το άχτι μου.
[ 6 ]
O content writer & social media manager Παναγιώτης Ντάικος για το Free Thinking Zone
Σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας παρακολουθούσα στα social media, τις αναρτήσεις της Αρετής Γεωργιλή, ιδιοκτήτριας του Free Thinking Zone, που έκανε η ίδια τις παραδόσεις των βιβλίων στους φίλους του βιβλιοπωλείου, που αυτό το διάστημα βρήκαν χρόνο για μελέτη, χωρίς να χάνει στιγμή το κέφι ή το μεράκι της, ακόμα και σε αυτές τις πολύ δύσκολες ημέρες για όλους μας. Αυτή είναι η Αρετή και αυτό είναι και το πνεύμα που επικρατεί στο Free Thinking Zone, στο μικρό βιβλιοπωλείο της Σκουφά 64. Αγάπη για το βιβλίο και τη γνώση. Ένας τόπος ελευθερίας που κάθε άνθρωπος με περιέργεια και όρεξη να διαβάσει, να μάθει, να ανακαλύψει νέους κόσμους, μπαίνει σε ένα ζεστό σαλόνι και απολαμβάνει τη φροντίδα των ανθρώπων που εργάζονται εκεί με συνέπεια και όρεξη.
Η πρώτη φορά που μπήκα στο Free Thinking Zone, ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2014 και ήταν για επαγγελματική συζήτηση. Με την Αρετή δεν γίναμε συνεργάτες, έγινα όμως φίλος του βιβλιοπωλείου και φίλος της Αρετής. Και αυτό τελικά είναι μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί με την Αρετή πάντα απολαμβάνεις όμορφες συζητήσεις, από εκείνες που κρατάς σημειώσεις, και γιατί εδώ θα βρεις λογοτεχνικούς θησαυρούς. Όποια και αν είναι τα γούστα σου, σίγουρα η Αρετή, που είναι πάντοτε ενημερωμένη, θα σου κάνει προτάσεις που σου έχουν ξεφύγει ή που δεν είχες σκεφτεί και θα αυξήσουν τη λίστα με τα tbr (to be read) σου! Όλα τα χρόνια της ζωής του, το Free Thinking Zone, έχει καταφέρει να διατηρήσει την ποιότητα των υπηρεσιών και τον χαρακτήρα του – που το κάνει να ξεχωρίζει.
Βεβαίως, το Free Thinking Zone είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό βιβλιοπωλείο. Εδώ, έχουμε παρακολουθήσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις, γύρω από μια σειρά θεμάτων, έχουμε πιει καφέδες και κρασιά στον πεζόδρομο του και έχουμε δημιουργήσει αναμνήσεις που πάντοτε κουβαλάμε μέσα μας. Και μπορεί τελευταία οι επισκέψεις στο Free Thinking Zone να είναι πιο μοναχικές και με αποστάσεις ασφαλείας, αλλά είναι σίγουρα συναρπαστικές! Τα μικρά βιβλιοπωλεία της πόλης, οι άνθρωποι που τα αποτελούν, είναι σαν μικρά νησάκια. Δεν έχουν τη δυναμική των μεγάλων, αλλά έχουν χαρακτήρα, ομορφιά, ουσία και ζεστούς ανθρώπους, με μεγάλα χαμόγελα, που αγαπάνε το βιβλίο. Να μην τους ξεχνάμε.
[ 7 ]
Η υπεύθυνη επικοινωνίας Λήδα Καρανικολού για το Λεμόνι
Τις 50 μέρες του πιο παράδοξου εγκλεισμού, μου έλειψε πολύ το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, το «ΛΕΜΟΝΙ». Ανακάλυψα το μικροσκοπικό αυτό βιβλιοστέκι την εποχή που ζούσα στο Θησείο. Aπό τότε, το πέρασμα σχεδόν κάθε Σάββατο από την Ηρακλειδών, είναι κάτι σαν ραντεβού… Φτάνοντας στον όμορφο αθηναϊκό πεζόδρομο, κοντοστέκομαι μπροστά στο χαρακτηριστικό τραπεζάκι με τις καρέκλες, με φόντο την παλαιική γυάλινη βιτρίνα τοίχου με βιβλία.
Δρασκελίζω το κατώφλι, κατεβαίνω τα τρία σκαλάκια και ένας μικρός διάδρομος με στοίβες βιβλίων αριστερά δεξιά, οδηγεί το βλέμμα μου κατευθείαν στο βάθος: εκεί όπου μια μικρή εσωτερική αυλή με λεμονιές δημιουργεί την πιο ζηλευτή γωνιά. Κάτι οι μουσικές από το River των Ketil Bjørnstad και David Darling, κάτι η μεθυστική μυρωδιά του χαρτιού, νιώθω σαν μια μυσταγωγία να ξεκινά… H ψυχή και ο θόρυβος της σκέψης ησυχάζουν. Ο τόνος της φωνής χαμηλώνει σεβαστικά. Τα δάχτυλα αγγίζουν με δέος τις χάρτινες σελίδες, τα μάτια αχόρταγα διαβάζουν οπισθόφυλλα: ελληνική και ξένη λογοτεχνία, φιλοσοφία, ιστορία, θέατρο, φυσικές και κοινωνικές επιστήμες, γλώσσα, τέχνες… Μα πόσα βιβλία μπορούν να χωρέσουν σε μόλις 18 τ.μ.;
Ο Σπύρος και ο Αυγουστίνος, αφού με καλωσορίσουν, στέκονται διακριτικά πίσω από το βιβλίο τους, για να με αφήσουν ήσυχη στην ονειροπόλησή μου. Αν πάλι έχω όρεξη για κουβέντα, η συζήτηση εύκολα ξεκινά: «Σπύρο τί ακούμε;», «Λήδα, διάβασε αυτό και θα με θυμηθείς…» Νέες κυκλοφορίες, κλασικά και αγαπημένα βιβλία, αναπάντεχες, καλαίσθητες εκδόσεις αλλά και τα πιο «ψαγμένα» cd, όλα φιλτραρισμένα μέσα από το γούστο των δύο βιβλιοπωλών. Ελπίζω σύντομα να μπορώ να επιστρέφω συχνά στο γνώριμό μου στέκι. Άλλοτε για βιβλιοπαρουσίαση, άλλοτε για μια εικαστική έκθεση, άλλοτε απλά για νιώσω αυτή την αύρα του καθαρόαιμου βιβλιοπωλείου της γειτονιάς: Σαν ένα ζεστό, φιλικό σπίτι όπου ο οικοδεσπότης μου δείχνει τη βιβλιοθήκη του…
