Ο κόσμος μοιάζει να σταμάτησε, ο χρόνος, ωστόσο, εξακολουθεί να τρέχει. Τα δευτερόλεπτα δεν έχουν χάσει ούτε μιλισεκόντ από την αξία τους, η διαδοχή μέρας και νύχτας ακολουθεί τον γνωστό ρυθμό, κι όμως ο Covid 19, πέρα από την ασύλληπτη πραγματικότητα που έχει επιβάλει βίαια, φαίνεται να μας επιστρέφει σ’ έναν κλεμμένο χρόνο. Σε μια εποχή που ο χρόνος ισοδυναμεί όσο ποτέ με τη ζωή.
«Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος», έλεγε ο Φρανκ Ζάππα. Αντιστρέφοντας το ερώτημα, ζητήσαμε από ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου, να μας απαντήσουν στην εξής ερώτηση: «Εάν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα βιβλίο για τις μέρες της καραντίνας, ποιο θα ήταν αυτό;» Εδώ οι λύσεις στον …γρίφο. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι δύο κυρίες διάλεξαν το ίδιο βιβλίο (χωρίς να το γνωρίζουν φυσικά).
Δημήτρης Καραντζάς, σκηνοθέτης
Τα κύματα της Βιρτζίνια Γουλφ
Το βιβλίο με το οποίο θα πέρναγα την καραντίνα και δεν θα κουραζόμουν να διαβάζω πάλι και πάλι είναι Τα κύματα της Βιρτζίνια Γουλφ. Κατά τη γνώμη μου, κανείς δεν μπόρεσε να συλλάβει και να αρθρώσει τόσο βαθιά όσο η Γουλφ την ποίηση της ζωής, τη λαχτάρα για ζωή και την αιώνια περιπλάνηση του ανθρώπου και της θέσης που έχει στον κόσμο αλλά και την αιώνια απορία της ταυτότητας. Και όλη αυτή η υπαρξιακή αγωνία των προσώπων και ολόκληρης της ζωής τους, γίνεται με μια παράλληλη ενδελεχή και σπαρακτική παρακολούθηση των φυσικών φαινομένων ενός 24ωρου από το ξημέρωμα έως τη δύση. Προσωπικά δεν με έχει συγκινήσει τόσο υπόγεια και υπόκωφα κάτι τόσο πολύ. Κάθε φορά που το διαβάζω, μπαίνω σε περιοχή άγνοιας και αθωότητας.
–
Μαρία Μαγκανάρη, ηθοποιός-σκηνοθέτις
4 3 2 1 του Πολ Όστερ
Το πρώτο βιβλίο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το 4 3 2 1 του αγαπημένου μου συγγραφέα Πολ Όστερ (μετάφραση Μαρία Ξυλούρη, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2017). Το διάβασα το καλοκαίρι του 2018 απνευστί και για μέρες αφότου το τελείωσα, ένιωθα να μου λείπει. Θέμα του η ενηλικίωση τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων στη μεταπολεμική Αμερική. Αλλιώς: τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της ζωής του ίδιου ανθρώπου. Νέα Υόρκη, βιβλία και σινεμά, έρωτας και πολιτική. Και πάντα η έννοια της τυχαιότητας ως αστάθμητου παράγοντα της ανθρώπινης μοίρας. Το προτείνω για τις δύσκολες μέρες που περνάμε, γιατί το γράψιμο του Όστερ αποπνέει ειλικρίνεια και, κυρίως, αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους.
–
Μαρία Κεχαγιόγλου, ηθοποιός
Οδύσσεια του Ομήρου
Θα διάλεγα την Οδύσσεια του Ομήρου. Θα ξεχνιόμουν και θα με παρηγορούσε. Θα με επανέφερε σε κάτι πολύ γνώριμο, κυτταρικό, θεραπευτικό.
Ποίηση και μαζί αγώνας για την για την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Και πολύ σασπένς.
–
Έφη Σταμούλη, ηθοποιός
Πατρίδα του Φερνάντο Αραμπούρου
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, με πολύ πρωτότυπη γραφή, για την ιστορία δύο αγαπημένων οικογενειών, που τις χώρισαν οι εμφύλιες διαμάχες στη χώρα των Βάσκων. Η ζωή 30 χρόνων, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι το 2011 που η ΕΤΑ ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης βίας. Διαβάζεις και παρακαλάς να μην τελειώσουν οι 714 σελίδες του.
–
Γιάννης Παρασκευόπουλος, ηθοποιός-σκηνοθέτης
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος του Πρίμο Λέβι
Όταν μάζευα τα πράγματα μου από τη Βέροια για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη για την περίοδο της καραντίνας το έπιασα στα χέρια μου και το έβαλα στα πράγματα μου. Μία από τις πρώτες μέρες μέσα στο σπίτι άρχισα να το διαβάζω. Αυτό το βιβλίο με συγκινεί βαθιά. Σε δύσκολες στιγμές επιστρέφω και το ξαναδιαβάζω. Ίσως για να μου δίνει ένα μέτρο για τα πράγματα. Για να μπορώ να δω την πραγματικότητα αντικειμενικά. Λέει λοιπόν ο Πρίμο Λέβι: «Γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι καμία ανθρώπινη εμπειρία δεν είναι κενή νοήματος και ανάξια ανάλυσης, αλλά αντίθετα, θεμελιώδεις αξίες, αν και όχι πάντα θετικές, μπορούν να αναδυθούν από αυτό τον διαφορετικό κόσμο που εξιστορούσε εδώ. Θα θέλαμε να εξετάσει πως το Λάγκερ υπήρξε σε αξιοσημείωτο βαθμό και μια τεράστια κοινωνική και βιολογική εμπειρία».
–
Μιχάλης Συριόπουλος, ηθοποιός
Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις
Πολλά βιβλία μου έρχονται στο μυαλό μα πιστεύω πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διαβάσω επιτέλους ήρεμα ολόκληρο τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις.
–
Ελένη Ευθυμίου, ηθοποιός-σκηνοθέτις
Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών του Γιασουνάρι Καουαμπάτα
Αν έπρεπε να διαλέξω μονάχα ένα βιβλίο, θα διάλεγα κάτι που στο παρελθόν με γοήτευσε πολύ και με έκανε να βυθιστώ σε κάποιο ανοίκειο σύμπαν, όπως, για παράδειγμα, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών του Γιασουνάρι Καουαμπάτα, ένα βιβλίο που μιλάει για τη ζωή και τον θάνατο με έναν πολύ ατμοσφαιρικό και ποιητικό τρόπο, αλλά και για τη βαθιά μοναξιά. Έτσι, σαν λυτρωτικό γιατρικό, θα το ξαναδιάβαζα.
–
Ιώ Βουλγαράκη, σκηνοθέτις
Οδύσσεια του Ομήρου
Αν το βιβλίο ήταν ένα και μοναδικό για τις μέρες αυτές, τότε θα ήταν η Οδύσσεια του Ομήρου. Καταρχάς, τίποτα λιγότερο από ένα έπος για να διανύσεις την καραντίνα -όχι, μεσαίου μεγέθους μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια, μονόπρακτα και χαϊκού δεν μας σώζουν τώρα. Κατά δεύτερον, η Οδύσσεια είναι, για μένα, ένα αχανές σύμπαν που αδιάλειπτα πυροδοτεί μέσα μου όλων των ειδών τα ερωτήματα, πολιτικά, υπαρξιακά, ποιητικά, μεταφυσικά. Θρέφει τον νου, την ψυχή και τη φαντασία μου μ’ ένα βάθος ζωοποιό. Εξυπακούεται στην αξεπέραστη μετάφραση του Δ. Μαρωνίτη.
–
Ακύλλας Καραζήσης, ηθοποιός-σκηνοθέτης
Ηγεμόνας του Μακιαβέλι (για την εισαγωγή του Παναγιώτη Κονδύλη) & Το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη
Η επιλογή μου είναι ο συνδυασμός ιστορίας και μυθοπλασίας. Γι’ αυτό διαλέγω δύο βιβλία, που θέλω δίπλα μου σε δύσκολους καιρούς: Τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι (εκδόσεις Κάλβος), όχι για το ίδιο το κείμενο, αλλά για την τρομερή εισαγωγή, 167 σελίδες, του φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη, ένα εξαιρετικό δοκίμιο για το πέρασμα από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Και το δεύτερο είναι το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, γιατί είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Με προσωπικό γνώμονα την ψυχωφέλεια του συνδυασμού ιστορίας, φιλοσοφίας και μυθοπλασίας.
