Ό,τι διαλύεται στον αέρα είναι στερεό

Αν η πραγματικότητα είναι μια κατασκευή που επιβάλλει πως ό,τι είναι στερεό διαλύεται στον αέρα, ο χώρος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό είναι μια κατασκευή που διαλύεται στον αέρα όμως είναι στερεή. Η έκθεση μεταφέρει περισσότερο μια αίσθηση καθώς αυτός ο ενδιάμεσος χώρος μπορεί να γίνει αντιληπτός αλλά δεν είναι απόλυτα χειροπιαστός. Εστιάζει σε αυτή την εύθραυστη και ταυτόχρονα σταθερή κατασκευή και από εκεί προκύπτει ο τίτλος της, η καταχρηστική αντιστροφή της πρότασης από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Τα έργα διαπραγματεύονται μια συνθήκη κατάρρευσης και οικοδόμησης. Με τα δικά τους μέσα, υλικά και αναφορές δημιουργούν έναν εμβόλιμο, μετέωρο χώρο, πραγματικό και φαντασιακό που βρίσκεται σε εκκρεμότητα και διακυβεύεται. Διαμορφώνουν ένα εσωτερικό σύμπαν που ενώ έρχεται σε ρήξη με το υπάρχον, συνυπάρχει μαζί του. Αναφέρονται στον κόσμο που τα περιβάλλει και υπαινίσσονται έναν άλλον. Είναι υπερβατικά μολονότι δεν έχουν τίποτε το μεταφυσικό. Είναι ρομαντικά, αλλά δεν καθηλώνονται σε μια παθητική νοσταλγία. Αυτοσαρκάζονται και σαρκάζουν. Το χιούμορ είναι το μέσο επιβίωσής τους, αντισταθμίζει την ευθραυστότητα και αμφισβητεί την αντοχή τους, κάνει το γλυκό να μη γίνεται γλυκερό και το πικρό να μη δηλητηριάζει.

Κατασκευάζουν ένα όνειρο που είναι εξίσου δηλωτικό με την πραγματικότητα, την αποκαλύπτει και την υποσκάπτει. Ισορροπούν ανάμεσα σε αυτό που εξαερώνεται, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, στη δυνατότητα που δεν έχει γίνει πραγματικότητα και σε κάτι στερεό, στο οποίο παραπέμπουν και το κατασκευάζουν, στο πραγματικό ενδεχόμενο να υπάρξει κάτι που δεν υπάρχει.