Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο εμβληματικός ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.
«Ο παππούς μου ήταν πάπας. Γεννήθηκα το 1935 δίπλα ακριβώς στην εκκλησία που λειτουργούσε ο ίδιος. Είχαμε ένα μικρό σπίτι με δειλινά στους Αγίους Αποστόλους κάτω από την Ακρόπολη. Από πολύ μικρός και εξαιτίας του παππού μου, τριγύρναγα στις μισοσκότεινες μεταβυζαντινές εκκλησίες και τον βοηθούσα άλλοτε φέρνοντας του το θυμιατό και άλλοτε διαβάζοντας τον Απόστολο. Πιο πολύ όμως και από το θρησκευτικό μέρος με είλκυαν οι εικόνες οι βυζαντινές η οι λαϊκές.», αναφέρει ο καλλιτέχνης το 1964. «Μου έκαναν εντύπωση οι άγιοι καβαλάρηδες με τα φωτοστέφανα και τα σπαθιά τους που έβγαζαν φλόγες και σκότωναν θηρία. Τα ξερά βυζαντινά βουνά στο βάθος, τα περίεργα δέντρα και τα φυτά και οι χρυσοί ουρανοί. Προσπαθούσα να αντιγράψω τις εικόνες. Όμως ήθελα να κάνω και δικές μου, να εκφράσω και τον δικό μου κόσμο, όπως κι όλας είχε διαπλαστεί από όλα όσα έβλεπα.»
Ο Αλέκος Φασιανός σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το διάστημα 1956-1960 στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε την Αρχαία Ελληνική αγγειογραφία και τη Βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην École des Βeaux-Αrts του Παρισιού, με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Pierre-Eugène Clairin και Georges Dayez.
Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1990 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και στην Αθήνα.Ο Blaise Gautier του οργανώνει ένα χάπενιγκ µονογραφικής παρουσίασης, στο κέντρο Georges Pompidou, στo πλαίσιο των «revue parlée». Χάρη στη Laure, την κόρη του ζωγράφου André Brasilier και του συζύγου της Jean-Louis Menier, πραγµατοποιεί µια αναδροµική έκθεση του έργου του στο κάστρο του Chenonceaux. Συµµετέχει στη διεθνή έκθεση σύγχρονης τέχνης (FIAC), στο περίπτερο της γκαλερί Creuzevault που τον είχε ήδη εκθέσει στο Παρίσι, δύο χρόνια πριν.
Από το 1959, έτος της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από ογδόντα ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τό έργο του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή μουσεία και είναι μέρος μεγάλων δημοσίων και ιδιωτικών συλλογών. Συμμετείχε σε σημαντικές εικαστικές διοργανώσεις ανά τον κόσμο όπως την Biennale της Βενετίας, Biennale Σάο Πάολο κ.α. Το 1985 τιµάται µε τον Ταξιάρχη του Τάγµατος του Φοίνικα από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δηµοκρατίας ενώ γίνεται Ιππότης του Τάγµατος των Τεχνών και των Γραµµάτων από τον Γάλλο Υπουργό πολιτισµού Ζακ Λανγκ.
Ο Αλέκος Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με την χαρακτική, τον σχεδιασμό αφισών, καθώς και την σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών (Αμερική του Κάφκα σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού, 1975, Ελένη του Ευριπίδη, 1976, Όρνιθες και Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.).
Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων όπως του Ελύτη, του Σολωμού του Καβάφη, του Ταχτσή, του Λουις Αραγκόν του Απολλιναίρ, του Υβ Ναβάρ και πολλών άλλων. Έχει επίσης εκδώσει δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Ασχολήθηκε επίσης με την αρχιτεκτονική μελέτη και το design. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για την ελληνική και την γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες του, που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.
Το 1999 βραβεύεται από την Ακαδηµία Αθηνών. To 2000 φιλοτεχνεί δύο µεγάλες τοιχογραφίες για το σταθµό Μεταξουργείο του Αθηναϊκού µετρό. Πραγµατοποιείται αναδροµική του έκθεση στο µουσείο Paul Valéry στη Sète, που διοργανώνει ο André Freises. Ο Φασιανός αγαπά πολύ την πόλη της Sète, που του θυµίζει το Μεσολόγγι, όπου είχε γεννηθεί η µητέρα του. Ο Pierre και η Marianne Nahon εγκαθίστανται στο Saint-Paul-de-Vence και πωλούν την γκαλερί τους στο Παρίσι στους Rachlin-Lemarié, όπου ο Φασιανός θα συνεχίζει να εκθέτει. Το 2000 παρουσιάζεται εκεί η έκθεση του «η Μυθολογία του Καθηµερινού», που θα εκτεθεί επίσης στη βίλα Kérylos στο Beaulieu-sur-mer.
To 2021 τιμήθηκε με το παράσημο του Διοικητή της τάξης των Γραμμάτων και των Τεχνών “Commandeur de l’ordre des Arts et des Lettres” από την Γαλλική Δημοκρατία και την Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
«Και τώρα αυτά που ζωγραφίζω κρατούν φλεγόμενα σπαθιά όπως οι βυζαντινοί άγιοι. Είναι όμως πλάσματα απόκοσμα, της δικιάς μου φαντασίας, όπως προήλθαν μέσα από τις σκοτεινές εκκλησίες. Μου αρέσει η κόκκινη μάζα η η μπλε, όχι όμως αφηρημένη. Θέλω όμως να συμβολίζει κάτι το χρώμα η οι γραμμές. Για αυτό πάντα οι φιγούρες που ζωγραφίζω είναι διαλυμένες και ζουν στα λουλούδια. Ίσως είναι πεθαμένες». Αλέκος Φασιανός (1964)
Πηγή πληροφοριών και φωτογραφίες από το επίσημο site του καλλιτέχνη
