Editorial #315

Έγραφε ο Ιονέσκο το 1974: «Τι ανακατεύονται οι πολιτικοί και οι Υπουργοί με την κουλτούρα; Δεν είναι διόλου δική τους δουλειά. Ίσως μάλιστα το Υπουργείο Πολιτισμού δεν έπρεπε καν να υπάρχει και θα έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα Υπουργείο επιμελητείας που θα έδινε, απλούστατα, μελάνι και χαρτί στους συγγραφείς, μουσαμάδες και πινέλα στους ζωγράφους, φιλμ στους κινηματογραφιστές, όργανα στους μουσικούς…» επικρίνοντας τη ζέση των δημόσιων λειτουργών να καταπιάνονται χωρίς έμπνευση και σχεδιασμό με ζητήματα που ουσιαστικά αγνοούν. Έναν τρόπο διαχείρισης -που ασφαλώς συναντάμε και σε πολλούς άλλους τομείς της δημόσιας ζωής- που όχι μόνο αποδεικνύεται συστηματικά άγονος, αλλά πετυχαίνει και να συσκοτίζει την ουσιαστική, εγγενή αξία των πραγμάτων, τυλίγοντάς τα στο σελοφάν της χρησιμοθηρικής πολιτικής επικοινωνίας που δε λειτουργεί παρά ως θερμοκήπιο εντυπώσεων και προσδοκιών.

Η αποκάλυψη της απόφασης της Κομισιόν να απεντάξει την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και την ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου από τη λίστα των ευρωπαϊκά συγχρηματοδοτούμενων έργων, και η άδοξα –και άκομψα- διατυπωμένη άνω τελεία στο σίριαλ της Αμφίπολης δεν έφεραν απλώς ματαίωση πολλαπλών, επίμονα καλλιεργημένων προσδοκιών, σε μια εποχή που δεν σηκώνει άλλες ματαιώσεις, ούτε έδειξαν μόνο πόσο ηχηρά μπορεί να σκάσει μέσα στα μούτρα σου μια προχειροσχηματισμένη μαρκετινίστικη φούσκα, αλλά μάλλον μας θύμισαν αυτό για το οποίο είναι περισσότερο γνωστός ο Ιονέσκο: σε επίπεδο οργάνωσης και σχεδιασμού, η δημόσια πολιτική δεν είναι παρά ένα θέατρο του παραλόγου.

—

Φωτογραφία άρθρου: Την Πέμπτη 27/11 το Γαλλικό Ινστιτούτο φιλοξενεί ημερίδα για την καταπολέμηση της ανθρώπινης εμπορίας που έχει σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση των θυμάτων

**

Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag