-985118.jpg)
Εικοσιπέντε χρόνια από την πτώση του τείχους γιόρτασε στις 9 Νοεμβρίου το Βερολίνο και είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η πόλη επιδίωξε να φωτίσει τη διαδρομή του αντί να κρύψει κάθε ίχνος του. Μνήμη εναντίον λήθης 1-0 και στη Θεσσαλονίκη με ένα μνημείο και λίγα θαρραλέα λόγια στον χώρο του Πανεπιστημίου, που χτίστηκε στα ερείπια του εβραϊκού νεκροταφείου. Αναμνήσεις, επίσης δυσάρεστες, ξύπνησε και το τουριστικό μας βίντεο που κατά λάθος περιέλαβε πλάνα από τους διαβόητους Ολυμπιακούς Αγώνες του ναζιστικού Βερολίνου το 1936.
Με πρόσφατες τις έριδες για τις καταλήψεις, τις παρατάξεις και το πανεπιστημιακό άσυλο, πλησιάζει η επέτειος της 17 Νοέμβρη. Άραγε οι φοιτητές που πρωτοστάτησαν τότε, θα χαρακτηρίζονταν σήμερα ως “μπαχαλάκηδες”; Και βέβαια, σήμερα χούντα δεν έχουμε, όπως ακούστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή, αλλιώς δεν θα μιλάγαμε, ούτε θα γράφαμε τώρα, αλλά δυστυχώς όλοι μας έχει τύχει να ακούσουμε από “αγανακτισμένους” πολίτες το κλασικό «Ε, ρε ένας Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται». Πάντως, στις 21 Νοεμβρίου οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία πρέπει να φωταγωγηθούν και να σημαιοστολιστούν: Για τον εορτασμό της ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων…
Να όμως και μια καινοτομία στον τομέα της παιδείας, όπου δοκιμάζονται πάντα πρώτα τα όπλα μαζικής καταστροφής: Το μοντέλο του αναγκαστικού εθελοντισμού (φοριέται πολύ στην Ελλάδα τελευταία): Αν θέλετε κάποτε να διοριστείτε με μόρια, πρέπει να δουλέψετε εθελοντικά, γιατί ο προϋπολογισμός δεν βγαίνει. Τι σόι εκπαιδευτικό σύστημα και “κοινωνικό σχολείο” είναι αυτό που λειτουργεί βάσει εκβιασμών; Κι εμείς, τι σόι πολιτισμός, αν από φόβο συναινούμε;
—
Φωτογραφία άρθρου: Τα Κορίτσια με Σμόκιν προσγειώνονται στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών με μια βαλίτσα γεμάτη τραγούδια ανδρών ερμηνευτών, την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
