Μυρωδιές από θυμάρι και λεβάντα, βόλτα δίπλα στο κανάλι, άραγμα στο δροσερό γρασίδι. Περνώντας μια βόλτα από το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήταν δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από τον περιβάλλοντα χώρο. Οι προβληματισμοί, αντίστοιχα όμως, πολλοί. Θα το αντέξει το ελληνικό κράτος; Πώς θα είναι ο χώρος σε πέντε χρόνια; Ποιο ρόλο θα έπρεπε να διαδραματίσει ο ιδιωτικός φορέας στο μέλλον του Κέντρου Πολιτισμού; Και κυρίως, εμείς, ως πολίτες, θα το σεβαστούμε;
Το Σάββατο αντίκρυσα δύο εικόνες. Στην αυτοσχεδιαστική συναυλία της μαγικής Laurie Anderson, ο κόσμος καθόταν στο γρασίδι και άκουγε με προσοχή, ενώ πολλοί γονείς είχαν φέρει τα παιδιά τους μαζί, στα οποία εξηγούσαν τι σημαίνει «αυτοσχεδιασμός», εισάγοντάς τα με βιωματικό τρόπο στον κόσμο της μουσικής. Στο τέλος της βραδιάς, πεταμένα σκουπίδια από τα δωρεάν νερά και σνακ που μοίραζε το Ίδρυμα, σιωπηλή υπενθύμιση της απόστασης που πρέπει να διανύσουμε μέχρι την αλλαγή της αντιμετώπισής μας στους δημόσιους – και μη – χώρους.
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: “Don’t Kill Bambi: The Studio 54 phenomenon repositioned at times of crisis” | 27 Ιουνίου – 28 Ιουλίου | Είσοδος ελεύθερη | Bios Tesla main
