Γιατί να δει κανείς μια βιογραφική ταινία, που αναγκαστικά έχει – έστω κάποιες – σκηνές μυθοπλασίας, ηθοποιούς που μιμούνται και προσπαθούν με τη βοήθεια ειδικών να μοιάσουν στην εμφάνιση του προσώπου που υποδύονται (και να κερδίσουν και μια υποψηφιότητα για όσκαρ για την ομοιότητα αυτή), ενώ μπορεί να δει ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ για το θέμα, με σκηνές από το ίδιο το βιογραφούμενο πρόσωπο, καθώς και από τα πραγματικά πρόσωπα του περιβάλλοντός του;
Σε περίπου ένα μήνα θα κυκλοφορήσει μια πολυσυζητημένη ταινία, για τη ζωή της τρομερής μορφής της τζαζ και της soul, Nina Simone. Εκτός από το γεγονός ότι μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε το, πραγματικά εξαιρετικό, ντοκιμαντέρ “What Happened Miss Simone?” σε επιμέλεια της κόρης της, το οποίο φέτος ήταν υποψήφιο για Όσκαρ, το πρόβλημα που έχει προκύψει με την ταινία “Nina“, είναι ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται μια ανοιχτόχρωμα μαύρη ηθοποιός (Zoe Saldana), στην εμφάνιση της οποίας έγιναν παρεμβάσεις από τους make-up artists της ταινίας (συγκεκριμένα της σκούρυναν το χρώμα του δέρματος και της έκαναν προσθετική στη μύτη), ώστε να “θυμίζει” περισσότερο τη Nina Simone.
Σε ταινία δηλαδή για μια προσωπικότητα που έδωσε μάχη μέσα από τη ζωή της, αλλά και από τη μουσικής της, για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των αφροαμερικανών, δε βρέθηκε μια young, gifted and black ηθοποιός με πιο πιστά εμφανισιακώς χαρακτηριστικά, για να την υποδυθεί;
Really, Hollywood?
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
