«Καθώς τρέχω λέω στον εαυτό μου να σκεφτεί ένα ποτάμι. Και σύννεφα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν σκέφτομαι τίποτα.
Το μόνο που κάνω είναι να τρέχω ασταμάτητα μες στο δικό μου, οικείο, χειροποίητο κενό, τη δική μου προσωπική νοσταλγία»
Χαρούκι Μουρακάμι
Περισσότεροι από δεκαοχτώ χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν το πρωινό της περασμένης Κυριακής στους αγώνες των πέντε και δέκα χιλιομέτρων που δόθηκαν στο πλαίσιο της διοργάνωσης του κλασικού μαραθώνιου, ενώ δεκατέσσερις χιλιάδες ήταν αυτοί που έτρεξαν τη διαδρομή των σαράντα δύο χιλιομέτρων (και εκατόν ενενήντα πέντε μέτρων) από τον Μαραθώνα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. «Είναι όπως τότε στους ολυμπιακούς αγώνες σήμερα και είναι τέλεια», άκουγα διάσπαρτες κουβέντες την ώρα που περιμέναμε να χειροκροτήσουμε τον πρώτο (και τον δεύτερο και τον δέκατο και τον εικοστό) μαραθωνοδρόμο. Ήταν πράγματι μια υπέροχη μέρα η Κυριακή, αλλά όχι γι’ αυτόν τον λόγο.
Το τρέξιμο είναι μια γιορτή της ανθρώπινης συνύπαρξης, το δημοκρατικότερο των αθλημάτων. Αυτό όπου χωράν, συνυπάρχουν και συναγωνίζονται άνδρες και γυναίκες, ενήλικες και παιδιά, άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης, επαγγελματίες αθλητές και ερασιτέχνες δρομείς, ένα σύνολο μονάδων διαφορετικών δυνατοτήτων και χαρακτήρα. Ακριβώς όπως στη ζωή. Αυτό όπου στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα αντλείς ενέργεια από τον διπλανό σου – ή, ενίοτε, χρειάζεται να προσπεράσεις τρικλοποδιές. Ακριβώς όπως στη ζωή. Ναι ήταν υπέροχη η περασμένη Κυριακή, αλλά όχι επειδή «θύμιζε ολυμπιακούς»· εξάλλου η πραγματικότητα εκεί έξω είναι πολύ συγκεκριμένη για να ξεγελαστεί κανείς. Αλλά αν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, τότε όλα είναι εφικτά.
—
Κεντρική φωτογραφία: “Sugar Blues“, η ταινία της A.Κουλκόβα για την επίδραση της ζάχαρης στον άνθρωπο | 18/11 @ Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών & 22/11 @ Δαναό, από το Cine Doc
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
