Παρακολουθώντας στις Νύχτες Πρεμιέρας, που τελείωσαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, δύο από τις εκπομπές του ιστορικού “Παρασκηνίου”, η μια αφιερωμένη στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και η άλλη στον Κορνήλιο Καστοριάδη, γυρισμένες το 1976 και το 1984 αντίστοιχα, ερχόσουν αντιμέτωπος με τις δύο όψεις της Ελλάδας και όλα όσα δόμησαν τη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική κουλτούρα μας.
Από τη μια η Αλίκη, στο δεύτερο μόλις επεισόδιο της εκπομπής, που τότε προβλήθηκε λογοκριμένο από την ΕΡΤ, χτίζει το μύθο της λαμπερής και αυτοδημιούργητης σταρ με όλα τα δακρύβρεχτα κλισέ, τις γκροτέσκες ερμηνείες και την τέλεια πάντα βλεφαρίδα. Στο ρόλο της αποδόμησης, ο Φίνος (παρότι την ανέδειξε), αλλά και ο – νέος τότε κριτικός θεάτρου – Κώστας Γεωργουσόπουλος, που υποστηρίζει πως εκείνη “ενσαρκώνει τη μετάβασή μας από τη φουφού στην ηλεκτρική κουζίνα”.
Κι από την άλλη, ο Κορνήλιος Καστοριάδης αποδομεί άλλους μύθους, αυτούς του μαρξισμού, του καλού κομμουνισμού και του κακού καπιταλισμού, των “δημοκρατικών” κοινωνιών της Δύσης (για εκείνον πρόκειται για φιλελεύθερες ολιγαρχίες) και της ταυτόχρονης (“καταπληκτικά αντιφατικής”) επίκλησης του νεότερου Ελληνισμού στην αρχαία Ελληνική παράδοση και τη Χριστιανοβυζαντινή παράδοση. “Ή είσαι με τον Επιτάφιο του Περικλή, ή με τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες”. Και με τα δύο δεν γίνεται.
Ή μήπως γίνεται; Για τόσα χρόνια η λαμπερή πρωταγωνίστρια στην οθόνη υποδυόταν το λαϊκό κορίτσι, με τέλειες βλεφαρίδες, eyeliner και κολακευτικό ντύσιμο. Γιατί να σταματήσουμε τώρα μια τόσο βολική αυταπάτη;
—
Κεντρική φωτογραφία: Διαδραστική έκθεση ψηφιακών τεχνών “Digital Revolution” | 20.10.2015 έως 10.01.2016 | Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
