Όταν η άρνηση γίνεται κατάφαση κατά τη σφοδρή σύγκρουση με την πραγματικότητα, σε ένα καλοκαίρι που δε λέει να αφήσει πίσω του την αίσθηση του χειμώνα, αναρωτιέσαι μήπως ζεις σε μια αέναη λούπα. Μια ιστορία που έχεις ξαναζήσει και πάντα θα καταλήγει στην ίδια αφετηρία.
Μήπως αυτό είναι το πεπρωμένο των ονείρων;
Υψώνεις το βλέμμα κι είναι γύρω σου παντού, όνειρα που με αριστοτεχνικές κινήσεις αιθέριας χορεύτριας διαπερνούν τον αέρα που αναπνέεις, παίρνουν φόρα και μετά ελεύθερη πτώση, κονιορτοποιούνται ανάμεσα σε μυλόπετρες ώσπου να μείνει μόνο η σκόνη τους, απομεινάρι μιας ιδέας, που κανείς πια δε θυμάται.
Κι έπειτα με αργές κινήσεις, πρώτα τα δάχτυλα, μετά οι αγκώνες και τα γόνατα, λίγο οι ώμοι και οι σπόνδυλοι και τέλος τα βλέφαρα και το κεφάλι, δίνουν και πάλι ζωή στο σώμα, ένα σώμα που σηκώνεται και στροβιλίζεται και στροβιλίζεται μέχρι να αποτινάξει όλη τη σκόνη από πάνω του και κοιτώντας ψηλά πλημμυρίζει με δάκρυα από τη λάμψη νέων ονείρων.
(Ή μήπως είναι τα παλιά;)
—
Κεντρική φωτογραφία: Έκθεση «Στα Λουτρά», Νίσυρος | 30/7 – 30/08 | Sterna Art Project
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
