Έντεκα χρόνια μετά από τη μαγική χρονιά του 2004, όταν εκτός από την Ολυμπιάδα και την κατάκτηση του Εuro παίρναμε μερικές ακόμη ανάσες εθνικής ανάτασης βλέποντας τον Κόλιν Φάρελ, με ανεκδιήγητο μαλλί, να ενσαρκώνει τον Μέγα Αλέξανδρο στην ταινία του Όλιβερ Στόουν, η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε ο Κόλιν να μας ξανακάνει φέτος περήφανους, ως πρωταγωνιστής του βραβευμένου στις Κάννες «Αστακού» του Γιώργου Λάνθιμου. Το ζητούμενο είναι να γινόμαστε εθνικά υπερήφανοι, τους προηγούμενους μήνες με την διαψευσθείσα τελικά ελπίδα να ήταν ο Αλέξανδρος στην Αμφίπολη, τώρα με το greek weird, weird υπερήφανοι ή ορθόδοξα υπερήφανοι δεν έχει και τόσο σημασία, σημασία έχει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, το παρελθόν μας, το παρόν μας, το στίγμα μας.
Αν και για να είμαστε ακριβείς, δεν υπήρξε μόνο περηφάνια τότε, υπήρξαν και αντιδράσεις επειδή ο κινηματογραφικός Αλέξανδρος κοίταζε με όχι αμιγώς φιλικό μάτι τον Ηφαιστίωνα. Κι ενώ στην Ιρλανδία νομιμοποιήθηκε δημοψηφισματικά με πανηγυρικά ποσοστά ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων, στην Ελλάδα ακόμη περιμένουμε να νομιμοποιηθεί και για αυτούς το σύμφωνο συμβίωσης. Και μέχρι τότε εξακολουθούν να κατεβαίνουν ως άσεμνα μετά από καταγγελίες και έργα που απλά απεικονίζουν γυμνά σώματα, όπως μια βιντεοπροβολή σε έναν τοίχο της Κλαυθμώνος. Και αφού δεν μπορούμε να αντλούμε περηφάνια από τους τοίχους της Κλαυθμώνος, φροντίζουμε τουλάχιστον να επιτελούν τον ρόλο του θεματοφύλακα των χρηστών μας ηθών.
—
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
