Από τα λίγα πράγματα που δεν συμβάδισαν με το κυρίαρχο ρεύμα πολιτισμού των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων πριν το ξέσπασμα της κρίσης, ήταν τα συνθήματα στους τοίχους. Δωρεάν προσφέρονταν, τίποτα σε αντάλλαγμα δεν ζητούσαν, πάνω στο ταπεινότερο και στο πιο αντιλάιφστάιλ μέσο γράφονταν (και για την ακρίβεια ήταν η δική τους εγγραφή που αλλοίωνε τη φύση ενός τοίχου, μετατρέποντάς τον σε μέσο επικοινωνίας), στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούσαν κραυγές αυθορμητισμού, διαβήματα που συνδύαζαν το απονεννοημένο της στιγμής με πόνους διαρκείας: άλλοτε πολιτικά, άλλοτε κοινωνιολογικά, άλλοτε υπαρξιακά, άλλοτε ερωτικά, συχνά ανάμικτα, υπήρξαν τεκμήρια αυθεντικής επικοινωνίας σε ένα περιβάλλον που είχε μετατραπεί ολόκληρο σε επικοινωνιακό (με την «επικοινωνία» της πραγματικότητας να υποκαθιστά την ίδια την πραγματικότητα) και αποτέλεσαν διάσπαρτα αποτυπώματα του είναι σε ένα περιβάλλον κατακλυσμένο από το φαίνεσθαι.
Αν ισχύουν αυτά για τα απλά συνθήματα, ισχύουν στο πολλαπλάσιο για την τέχνη του δρόμου, το γκράφιτι. Το γκράφιτι το οποίο κάλυψε το Πολυτεχνείο προσωπικά μου άρεσε και μάλιστα πολύ: αντί για βανδαλισμό είδα αναζωογόνηση, αντί για μουνταμάρα είδα φρεσκάδα, αντί για πρόθεση φθοράς είδα επιθυμία δημιουργικής συνομιλίας με τον χώρο. Θα το σβήσουν άμεσα, η κανονικότητα θα επιστρέψει. Αλλά για αυτό το λίγο, εγώ το εξέλαβα σαν ένα μικρό δώρο στην πόλη.
—
Φωτογραφία άρθρου: 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα | Από 13 έως 22 Μαρτίου | Photo: “Exotica, Erotica, Etc.” της Ευαγγελίας Κρανιώτη
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
