Ένα καλοκαίρι που δε λέει να αποφασίσει ότι είναι καλοκαίρι, διακόπτει τη θερινή ραστώνη μας και ζητά να πάρουμε θέση. Από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, πώς μπορεί να κλείσει κανείς τα μάτια μπροστά στην καταστροφή, πώς μπορεί να μην αναλογιστεί το μέγεθος της τραγωδίας και της φαυλότητας. Κι αν κάποιοι βγάζουν selfies με φόντο τους βομβαρδισμούς, την ώρα που στην άλλη πλευρά μετρούν τις απώλειες σε εκατοντάδες, κάποιοι αμφισβητούν το νόημα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό που για τους μεν είναι ζήτημα καθαρής επιβίωσης, για τον “πρώτο κόσμο” ανάγεται σε βαθύτερο φιλοσοφικό ερώτημα.
Αν, όπως φαίνεται να λέει ο Woody Allen λοιπόν, αποφεύγουμε την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς μας μέσα από τις μικρές χαρές της ζωής, τον έρωτα, την τέχνη και το ποδόσφαιρο, τότε αυτό το καλοκαίρι μας δίνει αρκετές αφορμές ονειρικής πλάνης.
Άλλωστε αυτό δε σηματοδοτεί το θέρος; Μια γλυκιά πλάνη, όπου ξαφνικά όλα κυλούν πιο αργά, πιο ήρεμα, πιο ηδονικά, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού η πραγματικότητα γελά ειρωνικά.
Όλα είναι όμορφα όταν κάνουμε πως δεν βλέπουμε, κι όλη η ζωή μπορεί να κυλήσει σαν καλοκαίρι. Μα είναι αυτό το νόημα;
Λεζάντα φωτογραφίας άρθρου: «Ο πόλεμος θρέφει πόλεμο. Ρουφώντας λαίμαργα το αίμα που χύνεται από βία, τρώγοντας λαβωμένη σάρκα. Ο πόλεμος είναι ένα τέλειο, αυτάρκες ον. Πρέπει να το ξέρεις αυτό» – Kafka on the shore, Haruki Murakami
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
