Η νέα ιστορική-βιογραφική σειρά «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό» έκανε πρεμιέρα στο MEGA, την περασμένη Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου. Το σενάριο υπογράφει ο Γιώργος Τσιάκκας και τη σκηνοθεσία ο Στάμος Τσάμης. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε τόπους όπου ο Άγιος Παΐσιος έζησε, όπως η Κόνιτσα και το Άγιον Όρος. Ένα πλήθος καταξιωμένων αλλά και ανερχόμενων ηθοποιών μεταφέρει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τη ζωή του Αγίου Παϊσίου.
Ανάμεσα τους και ο Δημήτρης Ήμελλος, που υποδύεται τον Ιορδάνη. Ο Ιορδάνης αγαπά βαθιά τη γη που τον ανέθρεψε. Πολλές φορές την υπερασπίστηκε από τις συχνές επιδρομές που έκαναν οι Τσέτες. Ο πόνος του είναι μεγάλος γιατί ξέρει ότι ο ξεριζωμός δεν είναι κάτι προσωρινό. Άνθρωπος της καθημερινής βιοπάλης με ντόμπρο χαρακτήρα, που δεν θα διστάσει ποτέ να πει τη γνώμη του. Έχοντας σαφώς ηγετικές τάσεις, δημιουργεί γύρω του μια ομάδα που πολλές φορές αμφισβητεί τις αποφάσεις του προέδρου του χωριού, Πρόδρομου Εζνεπίδη. Η παρουσία του Αγίου Αρσενίου είναι η μόνη που μπορεί να τον συγκρατήσει από ακραίες αποφάσεις και πράξεις. Μετά την Κοίμηση του Αγίου η σύγκρουση με τον πρόεδρο είναι αναπόφευκτη. Εκεί, θα χωρίσουν και οι δρόμοι τους.
Ο Δημήτρης Ήμελλος μιλά στο ελculture για την πάλη του σώματος με το πνεύμα, την ξενοφοβία των Ελλήνων και την ανάγκη να υποδεχτούμε τον κατατρεγμένο συνάνθρωπο:
Ήταν επιθυμία του σκηνοθέτη Στάμου Τσάμη να είμαι στη σειρά. Ο Στάμος προσπάθησε να φτιάξει μια ομάδα ανθρώπων, ηθοποιών αλλά και των υπόλοιπων συντελεστών, για να πραγματοποιήσουν μαζί αυτό το δύσκολο εγχείρημα με τα πολλά ταξίδια για γυρίσματα. Ήθελε μια δεμένη ομάδα με ανθρώπους που θα εκτιμά ο ένας τον άλλον. Λόγω του ότι δεν είχα πολύ χρόνο για τα γυρίσματα εκτός Αθηνών, καθώς παράλληλα είχα τις πρόβες στο θέατρο και τις παραστάσεις, μου ανατέθηκε ο ρόλος του Ιορδάνη. Συμβαίνει ο ρόλος να ανατίθεται και ανάλογα με τη διαθεσιμότητα του χρόνου. Επειδή όμως όντως υπήρχε η επιθυμία να είμαι σε αυτή την ομάδα μου προτάθηκε ο ρόλος του Ιορδάνη, που τον αγάπησα κιόλας.
Ο Ιορδάνης είναι το αντίπαλο δέος του Προέδρου, που υποδύεται ο Δημήτρης Ξανθόπουλος, δηλαδή του πατέρα του Παΐσιου. Ο Ιορδάνης είναι ένας γειωμένος άνθρωπος, που θέλει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και δεν θέλει να μπερδεύει τα πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μόνο άνθρωπος της πίστης αλλά και της επιβίωσης, της εργατιάς˙ θέλει να έχει δουλειά, εχέγγυα για τη ζωή. Η πίστη, από την άλλη, πρεσβεύει το «πάμε κι έχει ο Θεός». Ο Ιορδάνης δεν λέει «έχει ο Θεός», αλλά «έχει ο άνθρωπος». Πιστεύει στον Θεό όμως η δική του πίστη δεν αφορά τον βιοπορισμό, αλλά την ψυχή του. Η πίστη του Ιορδάνη είναι η πιο γειωμένη μορφή πίστης. Είναι αυτό που κάνουμε σήμερα, που ξέρουμε ότι δεν θα μας δώσει η πίστη μας να φάμε.
Ο μοναχισμός είναι μια άλλη περίπτωση. Ο μοναχισμός αρκείται στο ψωμί κι αλάτι. Ο μοναχισμός δεν έχει να κάνει με τα εγκόσμια, πρόκειται για μια εξωκοσμική συνθήκη. Εκεί υπάρχει μια σύγκρουση στον άνθρωπο, ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα. Το σώμα είναι θνητό και το πνεύμα είναι αθάνατο, γι’ αυτό προκύπτει η σύγκρουση. Εκεί βρίσκεται η πάλη. Για τον Ιορδάνη όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλος νόμος διέπει τα ανθρώπινα και άλλος τα θεία. Ο Χριστός σταυρώθηκε, δεν σημαίνει ότι θα σταυρωθούν και οι άνθρωποι.
Ο Παΐσιος πήγε να παντρέψει αυτούς τους δύο κόσμους, ήταν πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Σκέφτομαι αν ζούσε τώρα ο Παΐσιος πόσα likes θα έπαιρνε. Ευτυχώς, ήταν τυχερός και δεν έζησε αυτό το φαινόμενο. Ο Παΐσιος ήθελε την πίστη σε δράση από τους ανθρώπους, όχι μόνο στα βουνά και στον μοναχισμό.
Ο Παΐσιος ανήκει στη σύγχρονη μυθολογία μας. Το πώς θα μπει ο βίος ενός Αγίου σε μια τηλεοπτική σειρά έχει να κάνει με τους ανθρώπους που φτιάχνουν αυτή σειρά δηλαδή αν πιστεύουν κι αν έχουν έγνοια γι’ αυτό το πράγμα. Εμείς κάναμε την προσευχή μας κάθε φορά που είχαμε γύρισμα. Εγώ ούτως ή άλλως έχω και τέτοια καταγωγή καθώς ο παππούς μου ήταν παπάς και έχω μεγαλώσει κατά έναν τρόπο μέσα στην Εκκλησία. Σημασία έχει ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά είναι καλοί άνθρωποι, τα υπόλοιπα θα γίνουν.
Στο θέατρο, στην παράσταση «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», υποδύομαι επίσης μια ιστορική προσωπικότητα, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Πρόκειται όμως ταυτοχρόνως για μια λογοτεχνική προσωπικότητα, αφού είναι ο Κολοκοτρώνης του Καραγάτση. Δεν εστιάζουμε όμως στη ζωή του Κολοκοτρώνη ή στη φυλάκισή του αλλά στο πώς λειτουργεί ως φόβητρο του Μίχαλου Ρούση.
Και στον Παΐσιο όμως, το πλαίσιο είναι η επανάσταση και πώς ένας λαός ψάχνει να βρει τι σημαίνει γι’ αυτόν η επανάσταση. Είναι μια εποχή συγκεκριμένη με την οποία ασχολούμαστε στη σειρά, μια εποχή που έχει όλο τον ξεριζωμό από τα μέρη της Ιωνίας και της Καππαδοκίας και τον ερχομό σε μια Ελλάδα που οι άνθρωποι αυτοί είχαν ως μαμά πατρίδα. Όμως ο τρόπος που τους «φιλοξένησαν» τελικά ήταν κάτι τελείως διαφορετικό καθώς εκεί τους έλεγαν Έλληνες κι εδώ τους έλεγαν Τούρκους.
Η ξενοφοβία υπήρχε και τότε, παρότι δεν υπήρχαν π.χ. Πακιστανοί, Σύροι ή Αφγανοί. Η ξενοφοβία δεν έχει να κάνει με το χρώμα ή την εθνικότητα, έχει να κάνει με τον φόβο με αυτό που δεν ξέρεις. Εκείνοι οι άνθρωποι ήταν Έλληνες και ο τρόπος που τους υποδέχτηκαν στην Ελλάδα ήταν το ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περίμεναν ως ελληνική φιλοξενία. Γι’ αυτό θα έλεγα ότι στην ουσία είναι μια ιστορική σειρά που τη διαπερνά ο πάτερ Παΐσιος. Αφορά τον ψυχισμό του ανθρώπου και τη γενναιοδωρία του που ανοίγει την ψυχή για να υποδεχτεί τον συνάνθρωπο και όχι για να συγκρουστεί μαζί του.
