Οι νέοι που μαζεύονται σε πλατείες και αλλού. Η στάση των μεγαλυτέρων απέναντι στο φαινόμενο καλύπτει όλο το φάσμα, από την αποδοχή, ως την κατανόηση, ως τη συγκατάβαση, ως την ανοχή, ως την ενόχληση, ως την αγανάκτηση, ως την ιερή οργή. Ακόμη κι όσοι βρίσκονται όμως στην πλευρά της αποδοχής, είναι σαν να τη συνοδεύουν με ένα «χαλάλι»: χαλάλι όλες οι πιθανές συνέπειες και οι πιθανές παράπλευρες απώλειες – ζήστε τη ζωή σας.
Είναι όμως μόνο η δική τους ζωή που βγαίνει μπροστά όταν βγαίνουν κι αυτοί και μαζεύονται σε πλατείες και αλλού; Η μόνη σύγκριση που μπαίνει στο τραπέζι είναι της ζωής των νέων με τη ζωή των μεγαλύτερων; Το μόνο διακύβευμα που μπορεί ή δεν μπορεί να χαλαλιστεί είναι η ζωή των μεγαλύτερων; Άλλες ζωές και άλλα διακυβεύματα δεν υπάρχουν πουθενά στον ορίζοντα; Δεν επιδεικνύουν άραγε στα αλήθεια διαγενεακή αλληλεγγύη οι νέοι που μαζεύονται σε πλατείες και αλλού; Κοιτάζουν άραγε στα αλήθεια μόνο την πάρτη τους και ενδιαφέρονται μόνο να περάσουν καλά οι νέοι που μαζεύονται σε πλατείες και αλλού; Την ανθρώπινη συμπεριφορά την καθορίζουν μόνο οι συνειδητές επιλογές ή και η ανθρώπινη φύση και τα ανθρώπινα ένστικτα; Με άλλα λόγια, επιλέγουν εν τέλει στα αλήθεια οι νέοι να μαζεύονται σε πλατείες και αλλού και να μην παραμένουν σε ψυχοσωματική καραντίνα; Επιλέγουν ή απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς; Κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί όντως να αποτελέσει αντικείμενο επιλογής των νέων αν θα μαζευτούν σε πλατείες και αλλού ή αν θα ακολουθήσουν τις οδηγίες της πολιτικής προστασίας για όσα χρόνια χρειαστεί μέχρι να χάσουν τα νιάτα τους, αν υποθέσουμε δηλαδή ότι δεν υπάρχει κανένα ένστικτο και καμία ανθρώπινη φύση που κινεί τα νήματά τους σαν μαριονέτες, για ποιες γενιές θα έπρεπε να ενδιαφερθούν περισσότερο οι νέοι; Για τις γενιές των πατεράδων και των παππούδων τους ή για τις γενιές των παιδιών και των εγγονών τους;
Δεν το πολυαντιλαμβανόμαστε, αλλά βάσει της τυπικής νομιμότητας εδώ και πάνω από μισό χρόνο στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας επιτρέπεται να κάνεις έρωτα μόνο αν ζεις στο ίδιο σπίτι με τον άλλον. Νόμιμο λόγο εξαίρεσης μετακίνησης δεν συνιστά η ανάγκη και η επιθυμία να κάνεις σεξ με κάποιον άλλο που δεν μένει μαζί σου. Το ελληνικό κράτος ήταν υπερβολικά σεμνότυφο ή υπερβολικά αδιάφορο για να προβλέψει έναν τέτοιο λόγο. Σε αυτήν την τραγελαφική δυστοπία ζούμε, σε αυτόν τον δυστοπικό τραγέλαφο, στον οποίο βγαίνει θεωρητικά εκτός νόμου το σεξ μεταξύ των ανθρώπων που δεν ζουν ήδη μαζί. Ίσως λοιπόν το προτιμότερο θα ήταν κάθε ερμηνεία και κριτική επιμέρους κοινωνικών φαινομένων (όπως το μάζεμα των νέων σε πλατείες και αλλού), να γίνεται με ταυτόχρονη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι εμείς που ερμηνεύουμε και κριτικάρουμε δεν είμαστε κάποιοι τρίτοι ψυχραιμότεροι λόγω ηλικίας παρατηρητές, αλλά αντίθετα είμαστε κάποιοι που βρισκόμαστε μέσα στην καρδιά της δυστοπικής φούσκας που έχουν επιφέρει τα ατελείωτα λοκντάουν. Η κάθε μικρότερη εικόνα δεν νοείται να αποτιμηθεί ξεκομμένη από τη μεγαλύτερη και αφού είμαστε κι οι ίδιοι τμήμα της μεγαλύτερης, η οπτική μας γωνία είναι περιορισμένη, προκατειλημμένη, μυωπική. Οπότε το να κρίνουμε τον κόσμο που μαζεύεται στην άλφα, τη βήτα ή τη γάμα πλατεία, με βάση την επιδημιολογική καμπύλη και να εξοργιζόμαστε ή να λέμε χαλάλι, σαν να είναι μόνο αυτή που στέκεται απέναντί τους, είναι μυωπία και μόνο μυωπία.
Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος άλλος, αντί να αντιπαραβάλει στις γεμάτες νέους πλατείες τις γεμάτες ΜΕΘ, να αντιπαρέβαλε στις άδειες από νέους πλατείες τα άδεια μαιευτήρια. Και το κρίσιμο εδώ δεν είναι ντε και καλά τα κυριολεκτικά μαιευτήρια, το κρίσιμο εδώ δεν είναι ντε και καλά η τεκνοποιία. Το κρίσιμο εδώ είναι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αφύσικο, τίποτα πιο διεστραμμένο, τίποτα δεν συνιστά πιο ριζική διαστρέβλωση του νοήματος των πραγμάτων, απ’ το να εμποδίζεις τους νέους να ζήσουν, να κινηθούν, να συναντηθούν, να σχηματίσουν παρέες, να γνωριστούν μεταξύ τους, να ερωτευτούν μεταξύ τους. Για πόσο μπορείς να τους εμποδίζεις να το κάνουν εξαιτίας ενός ιού που ναι, τι να κάνουμε, τους αφορά σε πάρα πολύ μικρό βαθμό; Και τα δικά τους γηρατειά τους αφορούν σε πάρα πολύ μικρό βαθμό. Και η δική τους ηλικιακή φθορά τους αφορά σε πάρα πολύ μικρό βαθμό. Και ο δικός τους θάνατος. Κι ας γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή θα έρθουν κι όλα αυτά. Δεν είναι τώρα αυτή η στιγμή. Τώρα είναι η στιγμή για να ζήσουν. Τώρα είναι η στιγμή για να χαρούν και να βρεθούν. Ο ένας με τον άλλο και όλοι μαζί. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι. Έτσι είναι η ζωή των ανθρώπων. Οι μεγαλύτεροι δίνουν τη θέση τους στους νεότερους. Κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν να στρέψουν το βλέμμα τους, συνειδητά ή ενστικτωδώς, περισσότερο στο αύριο και τη ζωή που μπορεί να κρύβεται σε ένα πρόσωπο, ένα χαμόγελο, ένα άρωμα, ένα γέλιο, ένα άγγιγμα σε μια πλατεία, παρά στον θάνατο που μπορεί να καιροφυλακτεί σε μια ΜΕΘ.
Δεν θα σταματήσει τη ζωή κανείς.
–
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: ©Kristopher Roller
