«Το τραγούδι Come Together καταφέρνει από επίδοξο jingle του John Lennon για την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, πολιτική καμπάνια του Timothy Leary (τότε υποψηφίου κυβερνήτη της California) να μετεξελιχθεί στο εισαγωγικό κομμάτι του ενδέκατου studio album των Beatles, με τίτλο Abbey Road. Έκτοτε, οι “Fab Four” δεν θα διέσχιζαν ποτέ ξανά την περίφημη διάβαση του ιστορικού λονδρέζικου δρόμου, μαζί, ως το προσφιλές, τετραμελές μουσικό σχήμα.
Το 1969, έτος κυκλοφορίας του Come Together, δεν σηματοδοτεί μόνον την διάλυση της μπάντας, με την ανακοίνωση της αποχώρησης του Lennon (σε αντίθεση με τις «προσταγές» του τίτλου του τραγουδιού), αλλά και το πέρας μιας εποχής: Το Καλοκαίρι της Αγάπης με τα “DayGlo” χρώματα, o θρίαμβος του οπτικο-ηχητικού distortion, η πολύχρωμη Porsche 356 της Janis Joplin, οι Plastic Inevitable multimedia δράσεις του Andy Warhol και η LSD ψυχο-πνευματική αποκάλυψη (κοινώς, ψυχεδέλεια) είχαν πλέον φτάσει στο τέλος τους. Ο Richard Hamilton το είχε ήδη προβλέψει στρέφοντας το επίκεντρο της προσοχής από την ονειρώδη κατάσταση του Κεφάτου Λονδίνου (Swinging London) στην πτώση και την τιμωρία του από το βάναυσο (swingeing) «χέρι του νόμου».
Ωστόσο, το Αbbey Road των Beatles έμεινε στην ιστορία σαν ένα εξαίσιο δείγμα μουσικής μείξης (medley), δηλαδή μιας “…αλληλουχίας γνωστών μελωδιών συνδυασμένων χωρίς κάποια τυπική κατασκευή”. Συνυφαίνοντας ουσιαστικά σε ένα corpus διαφορετικά, φαινομενικά ασύνδετα μελωδικά θραύσματα, το album διαφεύγει την οποιαδήποτε απόλυτη κατηγοριοποίηση, αποτελώντας ένα πολυσχιδές ποτ-πουρί που αντανακλά τις τότε προοδευτικές μουσικές τάσεις της εποχής.
Η ομαδική έκθεση Come Together…Right Now… με εννοιολογικό πρότυπο αυτήν ακριβώς την ποικιλόμορφη, ετερόκλητη δομή και με αφορμή τον γνωστό στίχο του ομώνυμου τραγουδιού των Beatles, σκοπεύει να συγκεντρώσει σε έναν κοινό τόπο σύγχρονους καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές, αναδεικνύοντας την πολυφωνία που επικρατεί σήμερα στις εικαστικές τέχνες. Μέσα από την επιλογή και την παρουσίαση ενός πλήθους έργων (αντιπροσωπευτικών του ύφους του καθενός από τους συμμετέχοντες), επιχειρείται η ανάδειξη τόσο των διαφορετικών χρήσεων της δισδιάστατης «επιφάνειας εργασίας» (χαρτιού/καμβά) του καλλιτέχνη, όσο και των ποικίλων εικαστικών πρακτικών (είτε πρόκειται για ζωγραφική, είτε για σχέδιο, είτε για τύπωμα). Η έκθεση λειτουργεί σαν μία αυτόνομη εικαστική εγκατάσταση που συγκροτείται αποσπασματικά μέσα από τον πλουραλισμό των καλλιτεχνικών γραφών και εκτείνεται σε όλο τον χώρο της γκαλερί, καλώντας τον θεατή να ακολουθήσει το δικό του ερμηνευτικό μίτο σε αυτή την περιπλάνηση.»
-Ματίνα Χαραλάμπη, Ιστορικός Τέχνης
