Τα κομμάτια που συνθέτουν την ύπαρξη

«Ποτέ η ζωγραφική μου δεν ήταν για παιδιά» λέει η Χριστίνα Δάρρα με ένταση. Και έχει απόλυτο δίκιο, γιατί όταν αρχίζει κανείς να εξετάζει με προσοχή αυτές τις επιφανειακά ανάλαφρες εικόνες συνειδητοποιεί όλη τη σκοτεινιά που κρύβουν. Το λαγουδάκι σου προτάσσει το μεσαίο του δάχτυλο, η σκυλίτσα με τα ροζ φιογκάκια κλαίει γοερά, ενώ ο κλόουν αρχίζει και αποσυντίθεται σε μια μαύρη λίμνη μελανιού-αίματος. Φυσικά και υπάρχει ένας μανδύας χαράς, φυσικά στην πρώτη ματιά τα έργα μοιάζουν ανάλαφρα-ποπ κατά την αγαπημένη έκφραση κάποιων δημοσιογραφίσκων ολκής, όμως πρέπει να είσαι τυφλός για να μη δεις τον πόνο που κρύβουν, για να μη διαισθανθείς ότι πρόκειται για την απεικόνιση αυτής της δύσκολης, αντιφατικής, απρόσμενης και γλυκόπικρης περιπέτειας που λέγεται ζωή.

Σε κάθε περίπτωση, η τελευταία δουλειά της Χριστίνας Δάρρα διαλύει κάθε αμφιβολία. Τα «κομματάκια του εαυτού» που συντίθενται σαν παζλ είναι σχεδόν τρομακτικά. Σαν τις αφρικανικές μάσκες και τα τοτέμ που απεικονίζουν τις μύχιες σκέψεις και τα αισθήματα του ανθρώπου-θεού. Σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ που αποτύπωνε «τα βορβορώδη βάθη του υποσυνείδητου» αλλά και του συνειδητού. Φτιαγμένα σαν tangram -ένας μεταμοντέρνος κυβισμός-, με έντονα και ευχάριστα στο μάτι χρώματα ή μόνο με τόνους του μαύρου (ακόμα και το λευκό γίνεται τόνος του μαύρου), τα κομμάτια ανασυνθέτουν την ουσία της ύπαρξης. Αλλά νομίζω ότι η Χριστίνα Δάρρα, σε ένα εξαιρετικό κείμενο, τα λέει καλύτερα: «Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που γινόμαστε κομμάτια. Ένας σωρός από σπασμένα κομματάκια. Τότε κανείς επιστρατεύει τις δυνάμεις του και προσπαθεί να βάλει τα κομμάτια στη θέση τους. Οφείλει όμως πρώτα να τα αναγνωρίσει: ποιο είναι ποιο, τι είναι τι, τι δουλειά κάνει, πού θα έπρεπε να βρίσκεται. Ανακαλύπτει κανείς κομμάτια που δεν ήξερε ότι τα είχε, δε γνώριζε τη χρήση τους, ή τα χρησιμοποιούσε λανθασμένα. Αργά, κάνοντας εύστοχες και άστοχες κινήσεις, ξαναστήνεται το παζλ της προσωπικότητάς του. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος αποτέλεσμα. Σημασία έχει η σκληρή διαδικασία του επαναπροσδιορισμού. Αυτή η διαδικασία θυμίζει σχηματικά το Tangram. Παιχνίδι από την Κίνα, άγνωστο πόσο παλιό, έχει επτά γεωμετρικά σχήματα, τα οποία συνθέτοντας φτιάχνει κανείς μια οποιαδήποτε εικόνα. Από τα σχήματα απουσιάζουν ο κύκλος και οι καμπύλες. Δεν υπάρχει νικητής σε αυτό το παιχνίδι όπου οι συνδυασμοί είναι άπειροι. Ο καθένας φτιάχνει τη δική του εικόνα διαλέγοντας ενσυνείδητα ή μη τα κομμάτια του».

Η έκθεση της Χριστίνας Δάρρα, «Tangram fragments of the self», παρουσιάζεται στην γκαλερί Genesis, έως τις 15 Ιουνίου.