Η εικόνες του Νάρκισσου πάνω στο νερό που υπήρξε και η καταδίκη του, αλλά και η προσπάθεια του νοήμονος ανθρώπου να παράγει ο θεός του τον ίδιο κατ’ εικόνα και ομοίωση έχουν καταχωρηθεί ως πορτρέτα στη συλλογική μνήμη. Από την άλλη η προτροπή του εκάστοτε ευαίσθητου προύχοντα, καρδινάλιου, πολιτικού ή καραβανά να «φιλοτεχνήσει» ο υποτακτικός του ζωγράφος σε λάδι πάντοτε τον ίδιο, κάποιον άγιο, τη γιαγιά ή τα σπυριάρικα παιδιά του υπήρξε πάντοτε η επιτομή της πιο μπανάλ (βαρετής μέχρι θανάτου) τέχνης και η πλέον απτή απόδειξη ότι κάποιος μπορεί να ζωγραφίζει.
Η φωτογραφία τον προπερασμένο αιώνα ανέτρεψε αυτό το διαχρονικό προνόμιο του φανατικού ζωγράφου ή ζωγράφας, όπου δαγκεροτυπίες και σελουλόιντ ανέλαβαν το έργο της απαθανάτισης των προσώπων. Ευτυχώς ο Θεός των χαμένων φωτογραφιών έβαλε το ελεήμον χεράκι του εξασφαλίζοντας για τον ίδιο τη συλλογή όλων αυτών των δισεκατομμυρίων πορτρέτων που καταχωνιάστηκαν σε σκονισμένα ερμάρια, σε άλμπουμ, σε φακέλους κι εσχάτως σε facebook, flickr, σκληρούς δίσκους και άλλες καταβόθρες.
Έτσι η παλιά καλή τεχνική του λαδιού και της αυγοτέμπερας παραμένει ο αδιαφιλονίκητος άρχων στην κουζίνα του σύγχρονου ζωγράφου.
Η απαθανάτιση σαν επακόλουθο της υλικής απεικόνισης προσώπου με τη μορφή του πορτρέτου προερχόμενη από τη λέξη “αθανασία” δηλώνει ευθέως τη προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τον πραγματικό χρόνο που του αναλογεί πάνω στη γη. Το πορτρέτο αντικατοπτρίζει τον διακαή και πάγιο πόθο του ανθρώπου αφ’ ενός να επιδείξει την σημαντικότητα του στη ζωή τούτη, αλλά και να υποχρεώσει τους απογόνους του να τον θυμούνται όταν θα την εγκαταλείψει.
Αφαιρώντας λοιπόν τον τεχνητό μανδύα και τη μεταμφίεση με μούσι, μπερέ παλέτα χειρός και μακρύ πινέλο, 50 κι βάλε σύγχρονοι καλλιτέχνες αναλαμβάνουν να επαναπροσδιορίσουν το πορτρέτο με όλη την προσήκουσα σοβαρότητα και το αντίστοιχο ειδικό βάρος του τιτάνειου αυτού έργου.
Το έργο αυτό δεν ξεχνούμε ποτέ ότι διακρίνεται για τη διαρκή και διαχρονική πρωτοτυπία, η δε απλή λέξη avantgarde δεν είναι αρκετή για να περιγράψει τα πορτρέτα της Ινφάντας Μαργαρίτας και της Μπουμπουλίνας, του Μπενάκη και του Βελουχιώτη, του Jacky Ickx και της Ilona Staller. Η ιστορία παρελαύνει ξεβράκωτη μπροστά στα μάτια του μονίμως ανυποψίαστου κοινού.
Μέσα στο χώρο με μουσειακές προδιαγραφές αναδεικνύονται πορτρέτα και καλλιτέχνες. Ευφυολογήματα τύπου το πορτρέτο του Μίκυ Μάους, του Κούρκουλου ή του Captain America και παρόμοιες εξυπνάδες δεν έχουν θέση σε αυτό το μουσείο.
57 καλλιτέχνες δημιουργούν πάνω από 100 έργα σε έναν διάλογο με το πάντα επίκαιρο «πορτρέτο».
Μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του κλασικού πορτρέτου με νέους όρους και φόρμες που δημιουργεί έναν μουσειακό χώρο σε ένα καινούριο συνολικό και αδιαίρετο έργο.
