Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η Barbara Hepworth επέστρεψε στον χαλκό μετά από ένα διάλειμμα 30 ετών. Η χύτευση σε μέταλλο δεν σήμαινε μόνο ότι μπορούσαν πλέον να κατασκευαστούν και να πωληθούν πολλές εκδόσεις του ίδιου έργου- ήταν πιο ανθεκτικό από τα γλυπτά της, και επομένως πιο κατάλληλο, όπως το έθεσε η ίδια, το «περιοδεύον τσίρκο» του σύγχρονου κόσμου της τέχνης. Η αλλαγή αυτή, έφερε μαζί της και μια αλλαγή στο στυλ: μια νέα ελευθερία. Μια απελευθέρωση.
Το πρώτο από αυτά τα μπρούντζινα έργα, το ”Curved Form” (Trevalgan) (1956), την ιδέα για το οποίο η Hepworth συνέλαβε ενώ ατένιζε τον Ατλαντικό από έναν λόφο ανάμεσα στο St. Ives και το Zennor, έχει μια αίσθηση κίνησης που έλειπε από το έργο της μέχρι τότε. Οι βραχίονές του, εύκαμπτοι αλλά και μυώδεις, φέρνουν στο νου τα φτερά κάποιου τεράστιου, πρασινωπού θαλασσοπουλιού. Ένα τόσο βαρύ αντικείμενο και όμως δίνει την αίσθηση πως θα μπορούσε να απογειωθεί ανά πάσα στιγμή.
Αυτό το φθινόπωρο, η Tate St Ives θα παρουσιάσει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση για την εμβληματική Βρετανίδα καλλιτέχνιδα Barbara Hepworth (1903-1975). Την έκθεση ”Barbara Hepworth: Art & Life”. Περιλαμβάνοντας σχεδόν 50 γλυπτά, καθώς και σπάνια εμφανιζόμενα σχέδια, πίνακες και αρχειακό υλικό, η έκθεση γιορτάζει μια από τις πιο επιδραστικές γλύπτριες του εικοστού αιώνα και την ιδιαίτερη σημασία που έχει η πόλη St Ives της Κορνουάλης στο έργο της.
Έμφαση δίνεται στο άγριο τοπίο και στη στενή καλλιτεχνική κοινότητα της περιοχής, πηγές έμπνευσης στο έργο της. Αυτές οι τοπικές συνδέσεις είναι εμφανείς στους τίτλους πολλών βασικών έργων, όπως το ”Curved Form” (Trevalgan, 1956) και το ”Sea Form” (Porthmeor, 1958), ενώ η εμπλοκή της με τον ευρύτερο κόσμο των διεθνών εξελίξεων θα εξεταστεί επίσης μέσα από έργα όπως το ‘‘Disc with Strings” (Moon, 1969), ίσως εμπνευσμένο από τις εξελίξεις στην εξερεύνηση του διαστήματος, και το ”Single Form”, που παρουσιάστηκε στα Ηνωμένα Έθνη το 1964.
Οι επισκέπτες της έκθεσης παρακολουθούν την πρώιμη καλλιτεχνική πορεία της Hepworth από τις αρχικές της σπουδές στη Σχολή Τέχνης του Leeds το 1920-21 έως τα ταξίδια της σε όλη την Ευρώπη και τη μετέπειτα ζωή της στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1930, όπου έκανε οικογένεια και δημιούργησε έργα όπως το ”Mother and Child” (1933). Η έκθεση διερευνά πώς, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, απομακρύνθηκε από το ανοιχτά παραστατικό έργο προς την αφαίρεση, αν και η γοητεία της για το ανθρώπινο σώμα θα παραμείνει εμφανής σε μεγάλο μέρος της μεταγενέστερης πρακτικής της.
Η Hepworth απολαμβάνει να ακουμπάει τα υλικά. Ακόμη και όταν δεν δούλευε, είχε πάντα ένα χέρι πάνω σε κάτι: ένα βότσαλο, ένα κοχύλι. Τα εργαλεία, επέμενε, ήταν «πολύτιμες προεκτάσεις της αφής».
Στη συνέχεια, η έκθεση επιδιώκει να αποκαλύψει γραμμικά την εξέλιξη του έργου της Hepworth κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της στο St Ives – η παραθαλάσσια πόλη της Κορνουάλης και η καλλιτεχνική της κοινότητα την αγκάλιασαν αμέσως μετά τη μόνιμη μετακόμισή της με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η έκθεση ”Barbara Hepworth: Art & Life” αποκαλύπτει πώς τα τοπία της Δυτικής Κορνουάλης την αιχμαλώτισαν και δημιούργησαν μια περίοδο εξαιρετικής δημιουργικότητας, η οποία παρουσιάζεται μέσα από έργα όπως το ”Oval Sculpture” (No. 2) 1943 (χυτό 1958) και το ”Tides II” (1946).
Μια αίθουσα είναι αφιερωμένη στη ζωγραφική των τελών της δεκαετίας του 1940, όταν ήταν παρούσα στην επέμβαση της κόρης της Σάρα, η οποία έπασχε από οστεομυελίτιδα (μόλυνση των οστών) – έργα ζωγραφικής με αφηρημένα στοιχεία τους (χέρια, πρόσωπα) διαποτισμένα με μια θεϊκή ομορφιά.
Η έκθεση εξερευνά τις περιπλανήσεις της καλλιτέχνιδας στη σκηνογραφία και το ενδιαφέρον της για την κίνηση του σώματος, καθώς και την υιοθέτηση του μπρούντζου για την κατασκευή έργων που ανταποκρίνονται στο τοπίο. Είναι συναρπαστικό κανείς να βλέπει τους πειραματισμούς της Hepworth στη χαρακτική, μια προσπάθεια να βγάλει χρήματα όπως το έργο της που απεικονίζει ένα μπουλόνι από ύφασμα κουρτινών του 1932-3, μοντέρνα γεωμετρικά, και εξαιρετικά περιζήτητο.
Η έκθεση ”Barbara Hepworth: Art & Life” κορυφώνεται με μια ενότητα σχετικά με το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας για το διάστημα και την πνευματικότητα, με ιδιαίτερη αναφορά στην έμπνευση που πήρε από την επίσκεψή της στο γήινο σταθμό Goonhilly στο Lizard της Κορνουάλης. Σε αυτά τα έργα, και σε πολλά άλλα κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Hepworth συνέδεσε το τοπικό με το παγκόσμιο και αμφισβήτησε τα όρια της σύγχρονης γλυπτικής με τρόπους που συνεχίζουν να αντηχούν μέχρι σήμερα.
Μια καλλιτέχνης που βίωσε τον πόνο, την απώλεια δίχως ωστόσο να επιδιώκει να προκαλέσει τον οίκτο. Μόνη της βρέθηκε να μεγαλώνει εν μέσω πολέμου τέσσερα παιδιά, διχασμένη μορφή μεταξύ της γλυπτικής και της μητρότητας. «Σιγά σιγά ανακάλυψα πώς να δημιουργώ για 30 λεπτά, να μαγειρεύω για 40 λεπτά, να δημιουργώ για άλλα 30 και να φροντίζω τα παιδιά για 50 και ούτω καθεξής μέσα στην ημέρα», έγραφε σε ένα γράμμα της το 1939. «Είναι ένα είδος θαύματος».
Πληροφορίες έκθεσης
Tate St Ives | Μέχρι 1η Μαΐου 2023
