To “AthenSYN II: GOING VIRAL” είναι μια έκθεση για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη στο Βερολίνο, όπου παρουσιάζονται τα έργα 15 Ελλήνων καλλιτεχνών που έχουν βραβευτεί από το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) της ARTWORKS, θέτοντας ερωτήματα που αφορούν τη μελλοντική μας συνύπαρξη.
Η έκθεση ανοίγει στις 20 Ιανουαρίου 2022 στο νεοσύστατο χώρο τέχνης STEINZEIT στο Friedrichshain-Kreuzberg του Βερολίνου. Παράλληλα και αμέσως μετά την έναρξη της έκθεσης, θα διοργανωθεί ένα τριήμερο συμπόσιο με τίτλο “Entangled World” (21-23 Ιανουαρίου 2022) με καλλιτέχνες, θεωρητικούς και ακτιβιστές από τη Γερμανία και την Ελλάδα και με θεματικές όπως η βιωσιμότητα, η αυτο-οργάνωση και οι εναλλακτικές οικονομίες, μέσα από εργαστήρια, παρουσιάσεις, συζητήσεις και προβολές ταινιών.
Oι παγκόσμιες κρίσεις, όπως η πανδημία Covid-19, μας καλούν να επανατοποθετηθούμε ως πολίτες και ως έθνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο απόηχος της πανδημίας απεικονίζει κυριολεκτικά τη σημασία της λέξης “viral”, όπως αυτή χρησιμοποιείται στο ψηφιακό περιβάλλον.
Όσο οι επιδημίες εξαπλώνονται, χιλιάδες ζωές μπορούν να εξαρτηθούν από τις πράξεις ενός ατόμου. Αυτό δείχνει την αμοιβαία μας εξάρτηση και την άμεση επίδραση που μπορεί να επιφέρει ένα άτομο σε όλο το σύνολο. Δείχνει πόσο στενά συνδεδεμένοι είμαστε με το φυσικό μας περιβάλλον και τον τεχνητό κόσμο. Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα που κρύβεται πίσω από αυτό το πρόβλημα: βλέπουμε τους εαυτούς μας ως θύματα περιστάσεων, όπως είναι μια πανδημία, η απώλεια της ατομικής μας ελευθερία λόγω μαζικής παρακολούθησης, ο γεμάτος ανισότητες κόσμος ή κινούμαστε με στόχο την αυτο-ενδυνάμωση και την κατανόηση εννοιών όπως η αλληλεγγύη και η ενότητα όπου δεν υπάρχει “εμείς” εναντίον “των άλλων”, αλλά όπου εμείς τελικά είμαστε ο χειρότερος εχθρός μας;
Πόσο “απομονωμένοι” νιώθουμε και δρούμε ως άτομα; Με τι μοιάζει η αυτο-ενδυνάμωση όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μόνο το δικό μας πεπρωμένο αυτό που δημιουργούμε αλλά και εκείνο της παγκόσμιας πραγματικότητας;
Στο AthenSYN II: GOING VIRAL, το AthenSYN παρουσιάζει ζωγραφική, βίντεο, γλυπτά και εγκαταστάσεις νέων Ελλήνων καλλιτεχνών. Ο Πάνος Κομπής μέσα από το έργο του κάνει μια ποιητική αναφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη που βρίσκεται σε άμυνα. Ο Ανέστης Ιωάννου πραγματεύεται την κατασκευή της υποκειμενικότητας σε αστικά περιβάλλοντα. Η Κυριακή Γονή προσεγγίζει τη σχέση ανθρώπου και μηχανής, την οποία επίσης διερευνά ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπη, εστιάζοντας στην ένταση που υπάρχει σχετικά με την πρόσληψη εικόνων που έχουν παραχθεί με φυσικά και τεχνολογικά μέσα.
Στην εποχή της επαυξημένης πραγματικότητας, οι Latent Community (Ιώνιαν Μπισάι & Σωτήρης Τσίγκανος) συνυφαίνουν πρακτικές ενεργούς κοινωνικής συμμετοχής σε συμμετοχικές και επιτελεστικές κινήσεις για τη δημιουργία υβριδικών βιντεο-εγκαταστάσεων. Η Σοφία Ντώνα διαφωτίζει ιστορικές και κοινωνικές site-specific επιρροές υπό το πρίσμα της αποξένωσης, ενώ οι Collectif MASI (μέλος των οποίων είναι η SNF ARTWORKS Fellow Μαντλέν Ανηψητάκη) έχουν μια πειραματική προσέγγιση που κινείται στα όρια μεταξύ αρχιτεκτονικής, κοινωνιολογίας, εικαστικών τεχνών, αστικής σκηνογραφίας και κοινωνικής δράσης.
Η Μάρω Φασουλή δημιουργεί συνδέσεις μεταξύ σωματικών πρακτικών, εργασίας και φύλου, ενώ η Ιλεάνα Αρναούτου μέσα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική της διερευνά την τοπογραφία της επιθυμίας, του πένθους και της θεραπείας, αξιοποιώντας το σώμα της ως εργαλείο δημιουργίας «τοπία συναισθημάτων». Η Μαρία Τσάγκαρη με αφετηρία ιστορικές αναφορές δημιουργεί ανατρεπτικές κρυφές αφηγήσεις και θέτει ερωτήματα για την πολιτική της επιθυμίας.
Τα έργα της Στεφανίας Στρούζα και της Ειρήνης Μίγα δημιουργούν συσχετισμούς ανάμεσα στον συμβολικό κόσμο των αντικειμένων και τις ιδέες της προσωρινότητας, της σωματικότητας και της γεωγραφίας. Τα μεγάλου μεγέθους γλυπτά της Μαρίας Λουίζου δείχνουν τον επιτελεστή ως ένα ζωντανό σώμα αντήχησης στη δημιουργία ηχοτοπίων. Η Έρση Βαρβέρη δείχνει τις συνεχείς διαδικασίες μεταμόρφωσης μέσα στη ρευστότητα της ύπαρξης.
Η έκθεση γίνεται σε επιμέλεια του Σωτήρη Μπαχτσετζή και της Katja Ehrhardt και διοργανώθηκε από το AthenSYN σε συνεργασία με την ARTWORKS, την STEINZEIT Gallery Βερολίνο και την FREIRAUM in der Box στο Βερολίνο. Υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), το Ίδρυμα Schwarz, το Kulturamt Friedrichshain-Kreuzberg, το Griechische Kulturstiftung Berlin και τελεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στο Βερολίνο.
Τα έργα του “AthenSYN II: GOING VIRAL”
Κυριακή Γονή, NOT ALLOWED FOR ALGORITHMIC AUDIENCES, 2021, Βίντεο 4K CGI, μοντέλο 3D, σπικάζ, ηχοτοπίο, πρωτότυπο κείμενο
Η Κυριακή Γονή δημιουργεί πολυμεσικές εγκαταστάσεις δουλεύοντας μεταξύ διάφορων γνωστικών αντικειμένων και τεχνολογιών. Συνδέει το τοπικό με το παγκόσμιο αγγίζοντας κριτικά ζητήματα επιτήρησης, εξορυκτισμού, κατανεμημένων δικτύων και υποδομών, οικοσυστημάτων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων σχέσεων. Σε διάλογο με μελετητές από διάφορους τομείς διερευνά τις σχέσεις μεταξύ αποκεντρωμένων συστημάτων γνώσης και δεδομένων, ιδιοκτησίας και φροντίδας. Συνδέει φανταστικά και επιστημονικά στοιχεία δημιουργώντας μεγάλες, ποιητικές αφηγήσεις που ενσωματώνουν βίντεο, επαυξημένη πραγματικότητα, ήχο, διάδραση, σχέδιο κ.ά, χρησιμοποιώντας συχνά το στοιχείο της ανθρώπινης φωνής στις εγκαταστάσεις της.
Το έργο που παρουσιάζεται στην έκθεση ασχολείται με αλγορίθμους: πολλές ομάδες-στόχοι (target groups) εκπροσωπούνται στο διαδίκτυο κυρίως από αλγόριθμους που εκπαιδεύονται σε ακουστικές πληροφορίες που παράγονται και μεταφορτώνονται από ανθρώπους. Αυτό το έργο δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Ars Electronica ArtScience Residency, που υποστηρίχθηκε από τη Συλλογή Τέχνης Deutsche Telekom σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Johannes Kepler και αποτελεί μέρος της συλλογής τέχνης της Deutsche Telekom.
Ιλεάνα Αρναούτου, Sleep–Scape II, 2021, λάδι σε καμβά 60 x 80 εκ.
H Ιλεάνα Αρναούτου χρησιμοποιεί ως μέσα τη ζωγραφική, το σχέδιο και τη γλυπτική: «Μέσα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, διερευνώ τη δυνατότητα μιας διευρυμένης τοπογραφίας μεταξύ επιθυμίας και θλίψης, που αποτελείται από λίθινα και υδάτινα στοιχεία. Η ζωγραφική είναι για μένα ένας μεταιχμιακός τόπος πολλαπλότητας. Το σημείο εκκίνησής μου είναι η θέση ανάκλισης, μια ενδοσκοπική, αυτοεξεταζόμενη στάση του σώματος που ξαπλώνει· μια οπτική γωνία, μια αισθητηριακή σφαίρα που σχετίζεται με καταστάσεις πένθους, ύπνου και αυτοερωτισμού.
Είναι μια μικρο-τοπογραφία που χαρτογραφεί μια απτική γλώσσα και μεταφράζει τους μεσημβρινούς του σώματος σε ρίζες που χαϊδεύουν. Το χάδι γίνεται εργαλείο μέσω του οποίου αρθρώνω οντολογικές και γεωλογικές σχέσεις που επεκτείνονται προς ένα μακρο-τοπογραφικό, πορώδες, συναισθηματικό τοπίο». Το άγγιγμα γίνεται σύμβολο θεραπείας και φροντίδας τόσο της κοινωνίας όσο και της γης.
Σοφία Ντώνα, Mountains Come First, 2021, video, 35’17’’
Στο έργο της Mountains Come First, η Σοφία Ντώνα συνδυάζει την ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου, την πολιτισμική και γεωγραφική ιστορία και τα βουνά που περιβάλλουν τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η δουλειά της επικεντρώνεται σε εγκαταστάσεις, βίντεο και ηχητικά έργα που αναδεικνύουν τη σύνδεση μεταξύ των ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών από τις οποίες γεννιέται μια τοποθεσία.
Η Ντώνα χρησιμοποιεί την έννοια της αλλοτρίωσης – οικεία αντικείμενα ή αρχιτεκτονικά στοιχεία αναπαράγονται, μεταφέρονται σε άλλα εννοιολογικά πλαίσια ή αλλάζουν κλίμακα και γίνονται ανοίκεια, αποκαλύπτοντας ιστορίες, πράξεις και γεγονότα.
Μάρω Φασουλή, Άτιτλο, 2020, 700 χ 300 εκ. ύφασμα, σπρέι, παστέλ, κλωστή
Η τελευταία σειρά έργων της Μάρως Φασουλή με γενικό τίτλο From The Elbow to the Wrist, αφορά πρακτικές μέτρησης που περιλαμβάνουν μέρη του σώματος. Βασιζόμενη στην παράδοση της υφαντικής, η οποία στο πέρασμα των αιώνων έχει υπάρξει προνομιακό πεδίο γυναικείας απασχόλησης, το έργο επικεντρώνεται στο πώς το ίδιο το σώμα χρησιμοποιείται ως μονάδα μέτρησης.
Συγκεκριμένα, η μέθοδος που χρησιμοποιεί είναι η παραδοσιακή πρακτική της μέτρησης με κύλιση νήματος γύρω από τον πήχη – μέσο και μονάδα μέτρησης ταυτόχρονα (αντίστοιχο με 64 εκ.).
Ανέστης Ιωάννου, Exotic Thoughts From a Non-Tropical Place, 2018, εγχάρακτος γρανίτης
Η πρακτική του Ανέστη Ιωάννου περιλαμβάνει ευρύ φάσμα μέσων. Βασιζόμενος σε αυτοβιογραφικές, ιστορικές και κοινωνιολογικές πηγές, διερευνά τη σχέση μεταξύ του αστικού περιβάλλοντος, του κοινωνικού ιστού και της κατασκευής της υποκειμενικότητας.
Ο ίδιος αναφέρει: «Στα έργα μου παρουσιάζονται διαφορετικές εγγραφές αφήγησης, από τη σχέση μεταξύ της εσωτερικής ανθρώπινης κατάστασης και του περιβάλλοντος γύρω μας, στην όσμωση της ταυτότητας ενός ατόμου με αυτή ενός τόπου. Με ενδιαφέρει πώς οι περιοχές της πόλης αποτελούνται από τις πληροφορίες που εισάγουν όλοι, μια διαδικασία που λειτουργεί ως φορέας πολιτιστικών, κοινωνικών και συμπεριφορικών μεταμοσχεύσεων».
Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης, Daylife interferes, 2021, λάδι σε ξύλινο πάνελ. 48 x 38 εκ.
Στη σειρά Daylife interferes που αποτελείται από τρία έργα με λάδι σε ξύλινο πάνελ, ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης έρχεται αντιμέτωπος με τις διαφορές στην αναπαράσταση, μέσα σε ένα πλαίσιο επανάληψης. Τα ζωγραφικά θέματά του, κυρίως νεκρές φύσεις και τοπία, παρουσιάζονται σεα επιφάνειες μικρού μεγέθους (40 x 50 εκ.). Η σχέση διαφοράς/επανάληψης και η έννοια της διάρκειας μέσα σε σύντομες ακολουθίες ζωγραφικής ή ηχητικά μοτίβα είναι κεντρικής σημασίας για το έργο του, που συνοδεύεται από μη αφηγηματικά, μικρής έκτασης ποιητικά δοκίμια γύρω από την έννοια της χροιάς της μνήμης, όπως αποκαλείται από τον καλλιτέχνη.
Στο έργο, η εικόνα μιας λάμπας και ενός σταχτοδοχείου αποτυπώνεται ξανά και ξανά ως προσπάθεια επανεξέτασης ενός χώρου ή ως επανέκθεση. Η πρωτότυπη εικόνα αποτελεί ένα καρέ της ταινίας “Looking for Mr Goodbar” του 1977, η οποία δείχνει τη σεξουαλική αφύπνιση μιας δασκάλας κατά την διάρκεια της αναζήτησής της για αλλαγή στην καθημερινή της ρουτίνα. Η εικόνα προέρχεται από το δωμάτιο της πρωταγωνίστριας Theresa Dunn (την οποία υποδύεται η Diane Keaton).
Πάνος Κομπής, Revealing the Earth, 2019, video-performance, διάρκεια 10΄48΄΄
Το έργο του Πάνου Κομπή Revealing the Earth παρουσιάζει τη γη ως το φυσικό περιβάλλον έμβιων όντων, συμβολίζοντας τη σταθερότητα και την ασφάλεια, την οποία έρχεται να αμφισβητήσει η επιθετική δράση κατά του εδάφους. Η πράξη της θραύσης του φυσικού υποστρώματος αφορά την ανατροπή του προτύπου, την αμφισβήτηση του έγκυρου, την αντίθεση σε κάθε καθιερωμένη συνθήκη. Αποτελεί την ολοκληρωμένη έκφραση μιας αρχετυπικής παραβίασης, της αδιάκοπης προσπάθειας να αποκαλυφθεί ο αόρατος τομέας της ριζωμένης συσσώρευσης.
Το έργο του Docile Being είναι μια ποιητική αναφορά στην ατέρμονη διαδικασία οχύρωσης και άμυνας του ανθρώπινου σώματος. Μέσα από συνθήκες καταναγκασμού, ο άνθρωπος γίνεται στρατιώτης-παρατηρητής, όπως στο μοντέλο του Φουκώ για το πειθήνιο σώμα. Κάθε έλλειψη συμμόρφωσης θα το τρέψει σε κατάσταση θηράματος. Η εξουσία αυτής της επαγόμενης υποταγής είναι ο Άλλος, ενώ ο καθένας λειτουργεί σαν επόπτης του Άλλου, όντας τελικά επόπτης του εαυτού του.
Latent Community, NEROMANNA, 2018, video, 08’06”, άποψη εγκατάσταση
Το έργο των Latent Community (Ιώνιαν Μπισάι και Σωτήρης Τσίγκανος) επικεντρώνεται στην ενσωμάτωση αφηγήσεων που δεν εκπροσωπούνται επαρκώς. Συνδυάζει επιτόπια έρευνα και κινούμενη εικόνα, προσεγγίζοντας κρίσιμα κοινωνικά και οικολογικά ζητήματα επιδιώκοντας έναν πιο βιώσιμο τρόπο ζωής.
Η NEROMANNA πραγματεύεται την ιστορία του χωριού Κάλλιο Φωκίδας, το οποίο απαλλοτριώθηκε το 1969 για τη δημιουργία του φράγματος του Μόρνου και καλύφθηκε από τεχνητή λίμνη το 1981, η οποία έκτοτε αποτελεί την κύρια πηγή νερού της Αθήνας. Η κοινότητα του χωριού διαλύθηκε και εγκαταστάθηκε αλλού. Η NEROMANNA ανασυνθέτει την ιστορία του χωριού και της χαμένης κοινότητας του.
Μαρία Λουίζου, Έξι ανάσες το λεπτό, 2021, άποψη εγκατάστασης, φωτογραφία: Πέτρος Τουφεξής
Η Μαρία Λουίζου δημιουργεί γλυπτά μεγάλης κλίμακας που συνοδεύονται από φωνητικές ερμηνείες, εμπνευσμένες από παραδοσιακά γυναικεία μοιρολόγια. Το πεδίο έρευνάς της περιλαμβάνει την κατοίκηση του χώρου της performance, τον ερμηνευτή ως ζωντανό ηχητικό κουτί, την παράδοση και την απουσία σύγχρονων μηχανισμών αντιμετώπισης της απώλειας.
Το βίντεο Six Breaths per Minute, παρουσιάζει την φωνητική ερμηνεία μιας σύνθεσης της εικαστικού έτσι όπως αυτή δημιουργήθηκε στον βιομηχανικό χώρο κατασκευής των κεραμικών δοχείων κοντά στις Μυκήνες. Με τους ερμηνευτές να εισέρχονται στα μεγάλης κλίμακας γλυπτά-ηχεία το έργο λειτουργεί τόσο ως η εγκατάσταση όσο και ως ηχητικό σύνολο.
Collectif MASI, The Fountain of the Pacific Jewel, 2020
Η Collectif MASI εστιάζει σε έργα αστικής σκηνογραφίας και κοινωνικής τέχνης. Η έρευνα της MASI διαμορφώνει το έργο A thread network in the urban fabric το οποίο είναι ένα σύστημα εικαστικών εγκαταστάσεων εν είδει δικτύου στον αστικό χώρο και το οποίο γίνεται με την χρήση ευτελών υλικών και απορριμμάτων που έχουν συλλεχθεί από τον εκάστοτε τόπο.
Στόχο αυτών των ανοικτών σε διάδραση με το κοινό εγκαταστάσεων είναι να αναδείξει προβλήματα σε συγκεκριμένες γειτονιές με τη συμμετοχή τοπικών κοινοτήτων. Σε συνέχεια του πιλοτικού προγράμματος που έλαβε χώρα στο Παρίσι το 2018, το έργο συνεχίζεται σε 9 πόλεις 7 χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σε επιμέλεια του PAN, το έργο εκτέθηκε στο Espace Voltaire και στη Cité internationale des Arts στο Παρίσι, όπου η MASI σκηνοθέτησε την performance «Thread network» της χορεύτριας Thea Bautista.
Ειρήνη Μίγα, 19.3cm (After the Ancient of Days), 2019, εφυαλωμένο κεραμικό, γυψοσανίδα, ορείχαλκος, άδειο σημειωματάριο, 46 x 29 x 2,5 εκ.
Για το έργο 19.3cm (After the Ancient of Days), η Ειρήνη Μίγα δημιουργεί μία μορφή από ορείχαλκο σε σχήμα πυξίδας που περιγράφει τη γωνία μεταξύ του δείκτη και του αντίχειρά της. Κατασκευάζει από πηλό το κενό ανάμεσα από τα δύο δάχτυλα και το ενσωματώνει σε ένα κομμάτι γυψοσανίδας, το οποίο τοποθετεί μέσα σε ένα σημειωματάριο – ένα ιδιωτικό αποτύπωμα, μια μινιατούρα.
Η εικαστικός αναφέρει για το έργο της: «Aποδίδω αξία σε αυτό που θεωρείται παραμελημένο καθιστώντας το σημαντικό. Με γοητεύει ιδιαίτερα η γλώσσα των αντικειμένων που περιβάλλουν την καθημερινή μας ζωή: οι διάλογοι και οι μεταβαλλόμενες σχέσεις αξόνων όπως ο φυσικός χώρος, η μορφή και η χρησιμότητα, η γλυπτική και η ζωγραφική. Οι αναφορές μου προκύπτουν από ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους ανασκαφών, εργοτάξια, φωτογραφίες από το Google, ιδιωτικά μέρη, αυτοσχέδια YouTube βίντεο και από το λογοτεχνικό είδος του μαγικού ρεαλισμού».
Μαρία Τσάγκαρη, I couldn’t bear living without you, 2017
Το έργο της Μαρίας Τσάγκαρη πραγματεύεται τους πολύπλοκους δεσμούς μεταξύ των έμφυτων, βαθύτερων επιθυμιών και των κοινωνικών, πολιτικών και ιστορικών κατασκευών. Η εγκατάστασή της “Me, You” αποτελείται από φυσικά μαλλιά αγορασμένα στην Κωνσταντινούπολη. Στην ανθρωπολογία, την εθνογραφία και την αρχαιολογία, το κούρεμα αντιμετωπίζεται ως προσφορά, ως πράξη πένθους, συχνά με σκοπό την καταστολή του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, την αλλαγή ταυτότητας, ή ως μέσο περιθωριοποίησης και τιμωρίας.
Η πρακτική της ασχολείται με την εξάρτηση, την άρνηση, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την εξουσία και τους ρόλους μεταξύ αυτών που βρίσκονται στην εξουσία και των αδύναμων, υπογραμμίζοντας την ευθραυστότητα των ορίων μεταξύ αυτών των σχέσεων και τις συνθήκες μεταβλητότητάς τους.
Στεφανία Στρούζα, Pro itu et reditu, 2020, εφυαλωμένο κεραμικό, οξειδωμένος μπρούτζο, 51 x 37 x 11 εκ.
Η καλλιτεχνική πρακτική της Στεφανίας Στρούζα εξετάζει πολιτιστικές αφηγήσεις από διαφορετικές εποχές για την παραγωγή υβριδικών ταυτοτήτων στη γλυπτική και στη δημιουργία εγκαταστάσεων. Εξετάζει πώς συγκεκριμένες φόρμες ιστορικού ενδιαφέροντος, για παράδειγμα αρχαίοι χάρτες ή αρχαιολογικά θραύσματα, μπορούν να ανασχηματιστούν για να εκφράσουν ιδέες σύγχρονου πολιτιστικού περιεχομένου.
Συχνά, συνδυάζει παραδοσιακά υλικά γλυπτικής όπως τσιμέντο, μάρμαρο και αλουμίνιο με υφάσματα, δέρμα, πλαστικές σακούλες, κοχύλια και φυτά για να δημιουργήσει υβριδικά έργα που ταλαντεύονται μεταξύ της μονιμότητας και της παροδικότητας. Τα έργα δημιουργούν συσχετισμούς μεταξύ του συμβολικού κόσμου των αντικειμένων και των ιδεών της προσωρινότητας, της υλικότητας και της γεωγραφίας.
Έρση Βαρβέρη, How to become ______, έντυπο.
Η Έρση Βαρβέρη διεξάγει αυτήν την περίοδο ένα ερευνητικό πρόγραμμα με τη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας μαζί με τον εικαστικό Gijs Waterschoot, με τίτλο one space becoming another. Χρησιμοποιούν την εμπειρία τους από το Pink House, ένα χώρο διαχειριζόμενο από καλλιτέχνες στην Αμβέρσα, ως βάση για την ευρύτερη έρευνά τους πάνω στις ανάγκες και τις δυνατότητες των χώρων που διαχειρίζονται καλλιτέχνες (artist run spaces).
Η εικαστικός αναπτύσσει επίσης τη μηνιαία έκδοση εφημερίδας με τίτλο How to become ______, μοιράζοντας υλικό από την εν εξελίξει έρευνά της και εξερευνώντας την ιδέα ενός φορητού χώρου σε έντυπη μορφή. Ερωτήσεις όπως «Χρειαζόμαστε μόνιμη στέγη; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας σε ένα κινητό, νομαδικό πλαίσιο; Πώς λειτουργεί ο κλάδος της φιλοξενίας σε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει φυσικό κτίριο;», αποτελούν τη βάση εξέλιξης του έργου της.
