Είναι, λέει, παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς σήμερα. Tαυτόχρονα είναι και η ημέρα που συνελήφθη ιερέας για βιασμό ανήλικης, ενώ συνεχίζονται οι καταθέσεις και οι έρευνες για την καταγγελία βιασμού της Γεωργίας Μπίκα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη. Και οι συνειρμοί για την αντιδιαστολή ανάμεσα στην αγκαλιά και τον βιασμό είναι περίπου αναπόφευκτοι.
Αν η αγκαλιά είναι η αποδοχή, το ναι, το μαζί της στιγμής ή της διάρκειας, το και οι δυο μας, το θέλω και θέλω, το από κοινού, ο βιαστής ήταν, είναι και θα είναι εξορισμένος από την αγκαλιά. Ο βιαστής θα είναι πάντα εξόριστος. Ο βιαστής θα είναι πάντα μόνος. Η αγκαλιά είναι ακριβώς η χάρη που δεν θα γευτεί ποτέ, είναι αυτό που δεν μπορεί να αποκτήσει δια του βιασμού από το άλλο σώμα, από το ξένο σώμα.
Αγκαλιές τον χειμώνα με την ολόδική τους θερμότητα. Αγκαλιές το καλοκαίρι με τον ολοδικό τους ιδρώτα. Είμαστε δύο άνθρωποι και στην αγκαλιά τα σώματά μας είναι και δεν είναι ξεχωριστά. Είναι ξεχωριστά αλλά είναι και ενωμένα. Κάθε αγκαλιά είναι μια εκπομπή και μια λήψη. Κάθε αγκαλιά είναι η σύνθεση της εκπομπής και της λήψης. Κάθε αγκαλιά είναι η υπέρβαση της σύνθεσης, ο καινούριος τόπος που γεννά. Η αγκαλιά είναι τόπος. Ένας τόπος που θα δημιουργηθεί μόνο αν η αγκαλιά ανοίξει, μόνο αν και οι δύο θελήσουν να μπουν εντός του. Και να κρυφτούν εκεί. Και να φανερωθούν εκεί. Και να προστατευθούν εκεί. Και να παραδοθούν απροστάτευτοι εκεί.
Να θέλουν κι οι δυο. Τι άλλο μπορεί να έχει νόημα, τι άλλο μπορεί να έχει οποιοδήποτε νόημα, πως μπορείς να προχωράς οτιδήποτε, πώς μπορείς να μην σταματάς οτιδήποτε, όταν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα, όταν δεν υπάρχει συναίνεση, όταν το μόνο θέλω που υπάρχει είναι το δικό σου;
Τι θεωρεί άραγε ότι κάνει ο βιαστής; Δεν κάνεις την άλλη δική σου με το ζόρι. Δεν κάνεις την άλλη δική σου όταν βάζεις τα γεννητικά σου όργανα μέσα στα δικά της. Δεν κάνεις την άλλη δική σου όταν την βιάζεις. Δεν απέκτησες επάνω της καμία άλλη δύναμη, εκτός από τη δύναμη του κακού. Την άλλη δική σου την κάνεις όταν σε αγκαλιάζει και την αγκαλιάζεις. Αυτή είναι η μόνη δύναμη, η δύναμη του ναι, η δύναμη του σε θέλω. Και την κάνεις δική σου όχι ιδιοκτησιακά. Την κάνεις δική σου όσο σε κάνει κι αυτή δικό της. Για μερικά δευτερόλεπτα ή για πολύ παραπάνω. Η αγκαλιά δεν είναι ούτε τίτλος ιδιοκτησίας ούτε κατοχύρωση μελλοντικών δικαιωμάτων. Η αγκαλιά αποθεώνει το τώρα, η αγκαλιά είναι ο τόπος που τις στιγμές που διαρκεί τα σώματα ευλογούν το ένα το άλλο, παρηγορούν το ένα το άλλο, επικυρώνουν το ένα το άλλο, καταφάσκουν το ένα το άλλο, γιορτάζουν το ένα το άλλο. Και τίποτα μετά δεν μπορεί να αναιρέσει αυτήν την ευλογία, αυτή την παρηγοριά, αυτή την επικύρωση, αυτή την κατάφαση, αυτή τη γιορτή. Δεν ανακαλούνται οι αγκαλιές, ούτε όσα σήμαναν.
Στην αγκαλιά το ένα σώμα μέσα στο άλλο, στον βιασμό το ένα σώμα πάνω στο άλλο. Ο βιασμός μετατρέπει το ένα σώμα σε όπλο και το άλλο σε πεδίο βολής. Στον βιασμό το σώμα που μολύνει, το σώμα που λερώνει, το σώμα που παραβιάζει, το σώμα που εξουσιάζει, το σώμα που βλάπτει. Το σώμα ως αρρώστια, ως επιβολή, ως πηγή πρόκλησης σωματικού και ψυχικού πόνου. Δεν φτιάχτηκαν όμως για αυτό τα σώματα. Δεν φτιάχτηκαν για αυτή την αποτυχία, δεν φτιάχτηκαν για αυτή την αθλιότητα, δεν φτιάχτηκαν για αυτά τα κακουργήματα. Φτιάχτηκαν για να δημιουργούμε νέους τόπους εκεί που δεν υπήρχαν πριν. Φτιάχτηκαν για να αγκαλιαζόμαστε.
Μόνο αν η άλλη σε θέλει, μόνο όταν η άλλη σε θέλει, μόνο όσο η άλλη σε θέλει. Τίποτα άλλο να μην θες κι εσύ.
–
Cover photo: ©Gaelle Marcel on Unsplash
