Η Γκαλερί Citronne συνεχίζει το καλοκαιρινό της πρόγραμμα με την έκθεση «Όψεις της Μνήμης». Στην έκθεση αυτή, το δεύτερο μέρος της θεματικής «Μνήμη», οι καλλιτέχνες Γιάννης Αδαμάκος, Τάσος Μαντζαβίνος, Άγγελος Παπαδημητρίου και Γιάννης Ψυχοπαίδης συνοικούν με τον Κώστα Πανιάρα, αφετηρία της καλοκαιρινής περιόδου 2018, στην γκαλερί Citronne. Οι πέντε αυτοί εικαστικοί συγκροτούν, ο καθένας από διαφορετική οπτική και με ατομική ερμηνεία, έναν θεματικό άξονα της Μνήμης. Η έκθεση οργανώνεται με αφετηρία τους κοινούς τους τόπους· ταυτοχρόνως, αναδεικνύει τις ειδοποιούς διαφορές τους.
Ο Κώστας Πανιάρας, του οποίου η post mortem ατομική έκθεση «Αμφιθυμία της Μνήμης» συνεχίζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου, καθορίζει την θεματική. Εκφράζει την εικαστική διαχείριση του παρελθοντικού βάρους και τις συνεπαγόμενες συναισθηματικές αυξομειώσεις. Τα αποτυπώματα της Ιστορίας εκτίθενται ως κακοποιημένα αντίγραφα μουσειακών εκθεμάτων τα οποία, υπό το κράτος της σημασίας τους, ο καλλιτέχνης πολλαπλασιάζει ή διχοτομεί. Επιπροσθέτως, στην γκαλερί Citronne τα εκτιθέμενα έργα της ενότητας «Τοπία της Μνήμης» ορμώνται και από βιωματικές αναμνήσεις.
Ο Γιάννης Αδαμάκος αναβιώνει μια «Οπτική Μνήμη». Απεικονίζει τόπους και τοπία από τα οποία αναδύεται μια σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα. Η αφήγηση αυτή είναι αφηρημένη, κινείται ελεύθερα και στηρίζεται σε αισθήσεις και αισθήματα που αναδύονται από το ιδιωτικό του παρελθόν. Τα έργα του δημιουργούν μια εντύπωση νοσταλγίας, αναπόλησης και ονείρου. Σχεδιάζουν έναν χώρο ο οποίος, αν και απολύτως προσωπικός, είναι αναγνωρίσιμος, καθώς επικοινωνεί με τον θεατή μέσα από ένα ποιητικό περιβάλλον και κλίμα.
Ο Τάσος Μαντζαβίνος εστιάζει στην «Βιωματική Μνήμη». Κινείται στον κλειστό συνειρμικό κόσμο ενός αρχέγονου φόβου, όπου η προσωπική μνήμη και η συλλογική μνήμη συγχέονται και ενοποιούνται. Στην καλλιτεχνική του δημιουργία υπάρχουν και λειτουργούν πάντα τα ίδια σταθερά σύμβολα, μια σύνθεση από φανταστικά και φυσικά στοιχεία μέσα στο σκοτεινό περιβάλλον ενός ονείρου-εφιάλτη: οι δράκοι, τα κάστρα, η θάλασσα, η νύχτα, το πλοίο. Στα έργα που εκτίθενται στην γκαλερί έχει προστεθεί ένα σταματημένο ρολόι, δηλαδή μια συμβολική απεικόνιση του ακινητοποιημένου χρόνου.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου προβάλλει μια «Εγκατεστημένη Μνήμη». Η εικαστική του θεώρηση εγκλωβίζει την μνήμη μέσα σε ένα οροθετημένο πλαίσιο, όπου τοποθετούνται, ελεύθερα και συνειρμικά, πρόσωπα, αντικείμενα και πράγματα της προσωπικής ιστορίας του καλλιτέχνη. Η εγκατάσταση «Ο Κήπος» είναι ένα αφηγηματικό tableau, όπου συνυπάρχουν παρελθοντικά θεματικά και μορφικά στοιχεία, δηλαδή τα προσωπικά του βιώματα. Η σύνθεση αυτή περιλαμβάνει και ανατρέχει σε οπτικο-ακουστικά ερεθίσματα, ως αντιπροσωπευτικά μιας πολύπλευρης προσωπικότητας. Ο καλλιτέχνης καλεί τον θεατή όχι απλώς να κοιτάξει, αλλά και να συμμετάσχει στο έργο του, ψυχή τε και σώματι.
Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης διαθέτει αφηγηματική, «Κερματισμένη Μνήμη». Τα έργα του διέπονται από την μαζική τυραννία μιας θρυμματισμένης μνήμης η οποία δεν κατορθώνει να συγκροτήσει ένα συναφές σύνολο, έναν πειστικό συλλογικό μύθο, μια συγκροτημένη ταυτότητα. Η εικαστική αυτή αφήγηση δεν είναι στατική. Αντιθέτως, ταξιδεύει και περιέρχεται τους ελληνικούς αιώνες και χώρους, μέσα από μορφές και σύμβολα της Ιστορίας. Το παρόν δεν μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά, καθώς δεν έχει ξεκαθαρίσει την σχέση του με το παρελθόν- γι’ αυτό άλλωστε εκφράζεται με την φθορά, τον κατακερματισμό, την έλλειψη επικοινωνίας και την απουσία της αισθητικής.
Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους στην αφετηρία, στα υλικά, στα μέσα, στις τεχνικές οι πέντε καλλιτέχνες της Μνήμης αλληλοσυμπληρώνονται στην προσέγγιση τους. Η συλλογική έκθεση «Όψεις της Μνήμης» συγκροτεί ένα συνθετικό αφήγημα, μια κοινή και, ταυτοχρόνως, ατομική περιήγηση. Άλλοτε με έμφαση στο προσωπικό βίωμα, άλλοτε με γνώμονα την Ιστορία, άλλοτε με αναφορές στο υποσυνείδητο, άλλοτε με μύθους και σύμβολα, οι πέντε καλλιτέχνες αντιμάχονται την λήθη, διεισδύοντας στα άδυτα της Μνήμης.
