Δεν είναι η πρώτη φορά που σαραντεπτάχρονη Γιαπωνέζα εικαστική καλλιτέχνις Τσιχάρου Σιότα καθηλώνει με τη δουλειά της. Η Σιότα δημιουργεί εικόνες μνήμης, εγκαταστάσεις και περιβάλλοντα με εκατομμύρια κλωστές που δημιουργούν ένα άλλοτε λυτρωτικό και άλλοτε ανακουφιστικό κουκούλι στους χώρους που εκθέτει σε γκαλερί, όπερες και μεγάλα μουσεία σε όλο τον κόσμο.
Στα έργα της, η Σιότα ερευνά την έννοια της μνήμης και την απώλειά της, τις ρίζες και το παρελθόν σε σχέση με τη ζωή στο τώρα. Πολύ συχνά δημιουργεί δωμάτια, χώρους με διάφορα αντικείμενα, ερωτικά γράμματα, ένα γραφείο, ένα νυφικό, καρέκλες, βαλίτσες όπου «υφαίνει» ένα λεπτό μαύρο ή κόκκινο νήμα παντού, σαν δαντέλα, σαν κουκούλι, σαν σκιά, σαν ιστό, κάτι πάντως που παρεμβαίνει και δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα σε αυτό που υπάρχει εκτεθειμένο. Στα δωμάτιά της συχνά εντάσσει ανθρώπους, θεωρώντας ότι το στοιχείο της περφόρμανς ολοκληρώνει το έργο.
Στο Βερολίνο αυτή τη φορά και στο πλαίσιο της έκθεσης “100 Jahre Revolution – Berlin 1918/19“, η οποία αναφέρεται στο τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η Σιότα έχει σκηνοθετήσει μέσα σε ένα φορτηγό έναν πολύπλοκο ιστό από κόκκινες κλωστές με στόχο να συνδέσει τις αναμνήσεις και τον χρόνο. Η εγκατάστασή της αυτή τη φορά έχει τίτλο “Lifelines”, και συμπληρώνεται από δύο περφόρμερ που κάθονται σε δυο καρέκλες μέσα στο φορτηγό. Συμβολίζουν τις ζωές που τέμνονται μέσα σε συνθήκες πολέμου ή ειρήνης, αφήνοντας όλες τις ερμηνείες ανοιχτές στους θεατές.
