Kείμενο: Αργυρώ Πιπίνη
Όσες πορεύονται κάνοντας δυο και τρεις δουλειές, χωρίς να πάψουν να χαμογελούν και να ονειρεύονται.
Όσες τολμούν και βουτάνε δίχως δίχτυ ασφαλείας, δίχως τις πλάτες μπαμπάδων και συζύγων.
Όσες είναι δυνατές χωρίς να γίνονται σκληρές.
Όσες έκαναν παιδιά κι όσες δεν έκαναν, είτε επειδή δεν μπορούσαν είτε επειδή δεν ήθελαν.
Όσες αγκαλιάζουν όλα τα παιδιά γιατί όλα τα παιδιά είναι και δικά τους παιδιά.
Όσες εκτιμούν, σέβονται και δεν ανταγωνίζονται αυτές που προχωρούν μόνες, είτε από επιλογή είτε επειδή έτυχε.
Όσες δεν τα ξέρουν όλα και δεν φοβούνται να το παραδεχτούν.
Όσες ανέλαβαν δουλειές και ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν.
Όσες έχασαν παιδιά και αγαπημένους κι έκλαψαν κι έπεσαν στα πατώματα, αλλά δεν σταμάτησαν να ενδιαφέρονται για τη ζωή και να απλώνουν το χέρι.
Όσες δεν έμειναν μέσα στις comfort zone τους αλλά όρμησαν σε σχέσεις, και είναι κάθε μέρα έτοιμες να το ξανακάνουν κι ας πληγώθηκαν.
Όσες τίμησαν γενναιόδωρα τις φιλίες τους.
Όσες έρχονται πάντα με τα χέρια ανοιχτά, με τα αυτιά ανοιχτά, με την καρδιά ανοιχτή.
Όσες σε κοιτάζουν και βλέπουν αμέσως τα βουρκώματα και τα κομπιάσματα και τα δυσκολέματα. Και τότε σε αγκαλιάζουν σφιχτά, πολύ σφιχτά, σου στεγνώνουν τα μάγουλα, σε φιλάνε στο μέτωπο και σε παρηγορούν παρά τις βαθιές τους πληγές.
Όσες πόνεσαν και πέρασαν αρρώστιες και δυσκολίες, αλλά δεν έμειναν στο ‘Γιατί σ’ εμένα;’. Και πάλεψαν και σηκώθηκαν.
Όσες αγάπησαν το σώμα τους με τα λουλούδια, τις πληγές και τα αγκάθια του.
Όσες στάθηκαν δίπλα σε ανθρώπους που δεν ήξεραν, όσες βοήθησαν γυναίκες, άντρες και παιδιά να προχωρήσουν .
Όσες έζησαν πολέμους, βάσανα και κακουχίες και κράτησαν αναμμένο το φωτάκι στα μάτια τους. Όσες πήραν τα όπλα χωρίς να διστάσουν, δίχως δεύτερη σκέψη.
Όσες έχουν αντέξει όσα δεν αντέχονται.
Όσες είδαν την κακία, τη μοχθηρία και τη μιζέρια και πάλεψαν για το καλό και το δίκαιο.
Όσες στήριξαν τα όνειρα άλλων χωρίς να εγκαταλείψουν τα δικά τους.
Όσες ζουν σε μια τρύπα και την κάνουν σπιτικό. Όσες ζουν σε παλάτια και δεν το κάνουν θέμα.
Όσες δεν παραιτήθηκαν από τη ζωή παρά τα χρόνια που έχουν πίσω τους, και παραμένουν πρώτες στους αγώνες.
Όσες βγαίνουν στον δρόμο διεκδικώντας, όσες ρισκάρουν, όσες αγωνίζονται γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αγωνιστούν, όσες βοηθούν τους άτυχους και τους κατατρεγμένους.
Αυτές είναι οι γυναίκες του απαραίτητου και του παραπάνω, γι’ αυτές γράφτηκαν τραγούδια και ποιήματα. Αυτές είναι οι δικές μου ηρωίδες.
