Βασιλιάδες και άλλα μυθικά πλάσματα

Απευθύνω δραματική έκκληση από αυτήν εδώ τη στήλη να σταματήσουμε επιτέλους με την σαχλαμάρα της βασιλείας και να καταργηθεί ο θεσμός, εκεί που ακόμη υπάρχει. Και όχι, δεν είναι δικαίωμα του κάθε κράτους να ορίζει τα πολιτειακά του. Υπάρχουν ζητήματα που μας προσβάλλουν συνολικά ως ανθρώπινο είδος. Και επίσης όχι, καθόλου δεν μετριάζει το πρόβλημα το γεγονός ότι πρόκειται για μοναρχίες χωρίς εξουσία, ότι πρόκειται για βασιλιάδες και βασίλισσες που έχουν μόνο συμβολικό ρόλο. Χειρότερο το κάνει. Τουλάχιστον η εξουσία είναι εξουσία, είτε πας με τα νερά της είτε της αντιστέκεσαι, είναι μέγεθος αληθινό και αναμφισβήτητο και αν μη τι άλλο βγάζει ένα νόημα: είμαι βασιλιάς σας ή βασίλισσά σας, άρα ο αρχηγός σας, άρα ο κυβερνήτης σας, άρα εκείνος που αποφασίζει για σας. Ο συμβολισμός εδώ τι νόημα άραγε βγάζει; Τι συμβολίζει η διατήρηση βασιλέων; Την καθήλωση στην βρεφονηπιακή ηλικία του ανθρώπινου πνεύματος;

Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, δεν υπάρχουν φαντάσματα, δεν υπάρχουν ξωτικά, δεν υπάρχουν νεράιδες, δεν υπάρχουν δράκοι, δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες, βασιλείς και βασίλισσες, είναι όλα μυθικά πλάσματα, αποκυήματα της φαντασίας, ανήκουν στον κόσμο των παραμυθιών, των μύθων, των δοξασιών, όχι στον κόσμο της πραγματικότητας, ανήκουν σε παλιότερα εξελικτικά στάδια της ανθρωπότητας. Το 1522 μπορεί να υπήρχαν βασιλιάδες το 2022 όμως όχι, κανείς δεν είναι στα αλήθεια βασιλιάς το 2022, ας τους το πει κάποιος, ας τους το εξηγήσει κάποιος, ας σταματήσουν να γελοιοποιούνται έτσι, μεγάλοι άνθρωποι, εβδομηνταπεντάρηδες άνθρωποι θα βάλουν στέμμα και θα θεωρήσουν ότι τώρα είναι οι βασιλείς, δεν είναι, ένα τεράστιο, κακόγουστο, κακοφορμισμένο καλαμπούρι είναι. Ας τους προστατεύσει κάποιος απ’ αυτόν τον εξευτελισμό, ο βασιλιάς θα ήταν γυμνός αν υπήρχε όντως βασιλιάς, δεν υπάρχει όμως, σκέτη η γύμνια υπάρχει, σκέτο το τίποτα υπάρχει, γελάει ο κόσμος.

Εντάξει δεν γελάει όλος ο κόσμος. Σημαντική μερίδα του γουστάρει.

Απευθύνω λοιπόν δραματική έκκληση απ’ αυτήν εδώ τη στήλη να ξαναμοιράσουμε την τράπουλα. Όσοι γουστάρουν βασιλεία, να μην τη γουστάρουν μόνο ως σαπουνόπερα και ως θέαμα και ως λαγνεία πρωτοκόλλων, αλλά να βρουν ένα μέρος του κόσμου, γιατί όχι και την ίδια την Μεγάλη Βρετανία, να πάνε να ζήσουν εκεί και να αποκαταστήσουν τον θεσμό στο παλαιότερο και πλήρες κλέος του. Ούτως ή άλλως το πολιτικό προσωπικό τους δεν φτουράει, αλλάζουν έναν πρωθυπουργό τον χρόνο, ας αφήσουν τις δημοκρατίες στην άκρη και ας δώσουν στον αειθαλή Κάρολο ολόκληρη την εξουσία, ας παλλινοστήσουν μαζί του τον Άη Βασίλη, τα φαντάσματα, τα ξωτικά, τις νεράιδες, τους δράκοντες με τη φωτιά στο στόμα, το γκέιμ οφ θρόουνς, το λορντ οφ δε ρινγκς και ας ζήσουν το πλήρες όνειρό τους μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και εντάσεις και σπαθιά και μαγικά κόλπα και ξόρκια και αίμα κόκκινο και αίμα γαλάζιο.

Πηγαίνετε εκεί και ζήστε το ολόκληρο. Μην το ζείτε μισό, μην το ζείτε με ανθρώπους που παριστάνουν τους βασιλιάδες, κατεβάστε απ’ τη σκηνή αυτό το role play, κατεβάστε απ’ τη σκηνή τους ηθοποιούς και χαρείτε το όπως του πρέπει, δεν γίνεται τα δελτία ειδήσεων να ξεκινάνε με μισάωρα αφιερώματα, όποιον άλλο σκοπό και ατζέντα κι αν εξυπηρετούν απλά δεν γίνεται, εν πάση περιπτώσει αν παραέχει κουράσει το δημοκρατικό παιχνίδι και τα ζητήματα δημοκρατίας μπορούμε να το πάρουμε και αλλιώς, να μην πάτε πουθενά εσείς, να αρχίσουμε να ζούμε και εδώ με μεγαλύτερη εμπέδωση της πεποίθησης ότι η βασιλεία δεν έχει στα αλήθεια πεθάνει, ότι κάποιο άλλο πολίτευμα είναι που δεν εξυπηρετεί τόσο πολύ πλέον, ότι κάποιο άλλο πολίτευμα είναι που παραέχει μέσα του δομικά τον έλεγχο της εξουσίας, ότι δεν είναι καιροί αυτοί για έλεγχο, είναι καιροί για ολοένα και μεγαλύτερη έλλειψη ελέγχου, είναι καιροί για ένα πολίτευμα που θα παραμείνει μεν το ίδιο κατ’ όνομα, αλλά ο λόγος που θα παραμένει κατ’ όνομα έτσι θα είναι συμβολικός.

Όπως δηλαδή οι βασιλείς πέρασαν σταδιακά απ’ την εξουσία στον συμβολισμό, το ίδιο να συμβεί -και ίσως ήδη συμβαίνει- και με τη δημοκρατία.