Ίσως σε λίγα χρόνια, με μια στάλα πιο καθαρή ματιά όλοι, κάνοντας μια συνολική αποτίμηση της κατάστασης γύρω απ’ τον κόβιντ, ανάμεσα σε άλλα συμπεράσματα να καταλήξουμε και στο εξής: πως η τομή εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι υπήρξε μεν μια αληθινή τομή, αλλά δεν ήταν η μόνη, ενδεχομένως δε να μην ήταν και η πιο χαρακτηριστική της εποχής.
Πως υπάρχει και μια άλλη τομή γύρω απ’ το εμβόλιο: απ’ την μια όσοι -είτε εμβολιάστηκαν είτε δεν εμβολιάστηκαν- έδωσαν στον εμβολιασμό ταυτοτικά χαρακτηριστικά και απ’ την άλλη όσοι -είτε εμβολιάστηκαν είτε δεν εμβολιάστηκαν- δεν ανήγαγαν το ζήτημα σε θεμελιώδη δονητή της ύπαρξής τους. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, απ’ την πλευρά των ανεμβολίαστων ήταν η συντριπτική πλειοψηφία που έδωσε ταυτοτικά χαρακτηριστικά στο ζήτημα, ήταν η συντριπτική πλειοψηφία που κατέληξε να είναι και αντιεμβολιαστές, αλλά και από την πλευρά των εμβολιασμένων ένα ποσοστό κατέληξε να είναι ταλιμπάν του εμβολιασμού.
Για να μην παρεξηγηθώ: υπαινίσσομαι ότι το θέμα του εμβολιασμού δεν είναι μείζον, ότι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία αν τα ποσοστά εμβολιασμού είναι 10% ή 90%; Όχι, κάθε άλλο. Αλλά υπάρχει -ή θα έπρεπε να υπάρχει- μια διάκριση ανάμεσα στο πόση σημασία έχει το θέμα στη μεγάλη του εικόνα και στο πόση σημασία έχει το θέμα για σένα προσωπικά ως άνθρωπο: γιατί απασχολεί τόσο πολύ τη σκέψη σου και τον λόγο σου; Ποια διάσταση έχουν πάρει τα εμβόλια στο μυαλό σου, πέραν της ιατρικής; Σε καθιστά το να τα κάνεις ή να μην τα κάνεις μέρος μιας ιδεολογικής φυλής; Τι σε καίει τόσο πολύ στην ιστορία με τον Τζόκοβιτς; Αν είσαι μέλος της μιας φυλής, ο Τζόκοβιτς είναι ψέκας και αν είσαι μέλος της άλλης, o Tζόκοβιτς είναι ήρωας και μάρτυρας;
Ίσως σε λίγα χρόνια, με μια στάλα πιο καθαρή ματιά όλοι, κάνοντας μια συνολική αποτίμηση της κατάστασης γύρω απ’ τον κόβιντ, να καταλήξουμε και στην εξής απορία: μα τι είχε γίνει τότε με τον Τζόκοβιτς στην Αυστραλία, γιατί είχε γίνει τόσος χαμός, ποιο ήταν το αληθινό διακύβευμα και τι σχέση μπορεί να είχε με αυτόν καθαυτόν τον ιό, με αυτά καθαυτά τα εμβόλια, εν τέλει τι αδιανόητη γελοιότητα ήταν όλη αυτή;
Απ’ την Αυστραλία ως τη Μεγάλη Βρετανία, απ’ άκρη σ’ άκρη στον δυτικό κόσμο, μας κυβερνούν γελοίοι. Μας κυβερνούν επικίνδυνοι. Μας κυβερνούν υποκριτές. Κι η μια φυλή εξοργίζεται με τον Τζόκοβιτς. Κι η άλλη φυλή ειδωλοποιεί τον Τζόκοβιτς γιατί επιμένει να μην εμβολιάζεται. Στο σίριαλ «Τζόκοβιτς στην Αυστραλία» βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένα χωρίς τέλος κι αρχή παρακμιακό φαινόμενο. Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο και, συγγνώμη, αλλά ο ελέφαντας δεν είναι ούτε αν νόσησε ο Τζόκοβιτς, ούτε αν είναι μαϊμού τα πιστοποιητικά του, ούτε αν έσπασε την καραντίνα, ούτε αν τυχόν κόλλησε άλλους με την ανευθυνότητά του.
Το να φρικάρει κανείς με τα συγκεκριμένα ζητήματα σε μια πανδημία που μπήκε στον τρίτο χρόνο της και μετρά ως τώρα πάνω από πεντέμισι εκατομμύρια θανάτους, είναι σχεδόν κωμικοτραγικό. Γιατί αν φρικάρει με αυτά και αν καθιστά κάτι απ’ αυτά τον Τζόκοβιτς εγκληματία, τότε πρέπει να ζούμε σε έναν πλανήτη δισεκατομμυρίων εγκληματιών, τότε οι δισεκατομμύρια ατομικές ευθύνες είναι το άλλο όνομα της δυνάμει εγκληματικότητάς μας.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο όμως δεν είναι ούτε από την άλλη πλευρά η καφκική διάσταση της εξουσίας και το αδυσώπητο πρόσωπό της που θέλει να ισοπεδώσει τον αδύναμο ήρωα του αντιεμβολιασμού. Δεν είναι αδύναμος ο Τζόκοβιτς, κάνει ό,τι κάνει ακριβώς γιατί έχει δύναμη. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ότι σε τόσες πολλές χώρες στον δυτικό κόσμο η εξουσία ασκείται από γελοίους, από ηλίθιους, από υποκριτές, από επικίνδυνους, από Μόρισον και Μπόρις Τζόνσον.
