Ο χρόνος μάς λικνίζει πέρα – δώθε στην παιδική του κούνια, μέχρι επιτέλους να κουραστούμε, να παραδώσουμε τα όπλα, να σταματήσουμε να είμαστε ανήσυχοι, να κλείσουμε τα μάτια, να ησυχάσουμε. Όταν τα ξανανοίξουμε, τα μάτια δεν θα είναι πια μάτια κι εμείς δεν θα είμαστε πια εμείς. Τι μας συνέβη, θα αναρωτηθούμε τότε, πότε πρόλαβαν να γίνουν όλα, ποιος μας έβαλε σ’ αυτή την κούνια, πώς αλλάζαμε διαρκώς στο αμετάβλητο μέσα της μεγέθη και μυαλά, τι διαδραματιζόταν στο σώμα μας και σε ό,τι κονταροχτυπιόταν εντός του, πόσες μεταμορφώσεις αντιστοιχούσαν σε ένα και μόνο νανούρισμα;
Κι όλα εκείνα που ήταν τόσο σημαντικά κάποτε, μέχρι που έπαψαν να είναι. Κι όλη αυτή η εξωγενής τυχαιότητα που μας καθόρισε, κι όλη αυτή η εσωτερική αναγκαιότητα που μας καθόρισε, αλλά σε τι βαθμό η καθεμιά, σε ποιους συνδυασμούς, σε ποια αλληλεπίδραση;
Ερωτήσεις που εξακολουθούμε να απευθύνουμε σε έναν αποδέκτη που πια δεν υπάρχει. Ο νέος τους αποδέκτης μας παίρνει απ’ το χέρι και μας καθίζει σε έναν καναπέ. Βρισκόμαστε σε ένα σαλόνι, σε δύο σαλόνια, σε περισσότερα σαλόνια. Σηκωνόμαστε και βγαίνουμε σε ένα μπαλκόνι, σε δύο μπαλκόνια, σε περισσότερα μπαλκόνια. Κοιτάμε προς τα έξω, ένας, δύο, περισσότεροι ουρανοί. Επιστρέφουμε μέσα. Βάζουμε να πιούμε ένα, δύο, περισσότερα ποτά. Καθισμένοι πάλι στον καναπέ. Μερικά μέτρα μπροστά μας η παιδική κούνια. Είναι άδεια ή την έχει καταλάβει πια κάποιος άλλος; Πλησιάζουμε να δούμε. Ναι.
Αφήνουμε το ποτό στο τραπέζι και χωρίς να καταλάβουμε ακριβώς το πώς και το γιατί, αρχίζουμε να λικνίζουμε την κούνια πέρα – δώθε. Πήραμε λοιπόν τη θέση του χρόνου; Μήπως ήμασταν εξαρχής ο χρόνος; Όσο μας απευθύνουμε αυτές τις ερωτήσεις, φεύγουν και τα τελευταία ίχνη των παλιών μας εαυτών και μαζί τους ό,τι τυχαίο κι ό,τι αναγκαίο σχημάτισε τον καθένα τους στον χρόνο.
