Η κατηγορούμενη ζητά το λόγο στο δικαστήριο και απευθύνεται στη γυναίκα στην οποία επιτέθηκε: «Ξέρω ότι αυτό που έχει γίνει δεν είναι αποδεκτό, αλλά εσύ Ιωάννα γνωρίζεις γιατί έχει γίνει όλο αυτό». Γιατί όλα πάντα θα ανάγονται σε ένα τελικό μυστικό. Και το μυστικό, όσο δεν έρχεται στο φως, διατηρεί μια αίγλη και ένα βάρος, που καμία πιθανή αποκάλυψή του δεν θα μπορούσε να διατηρήσει.
Αντίθετα η αποκάλυψη θα συνεπαγόταν μάλλον τον πλήρη ευτελισμό του. Όσο το μυστικό παραμένει μυστικό, παραμένει και ως επιπρόσθετο βιτριόλι πάνω στο πρόσωπο του θύματος η υποψία: μα τι να της είχε κάνει άραγε; Η πάρα πολύ συχνή απάντηση τύπου «Ε, ό,τι και να της είχε κάνει, δεν δικαιολογείται τέτοια αντίδραση», μόνο φαινομενικά κάνει διάκριση ανάμεσα στην αιτία και το έγκλημα, αφού στην πραγματικότητα -είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι- τηρεί με έναν τρόπο ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον θύτη και το θύμα. Όσο δηλαδή η θύτης εξακολουθεί να μην εξηγεί τι τελικά της είχε κάνει το θύμα, που της είχε φταίξει, σε τι την είχε πειράξει, εξακολουθεί να τροφοδοτεί την κοινή γνώμη με την πρώτη ύλη ενός μυστηρίου, εξακολουθεί να βάζει μέσα στην εικόνα της αποτρόπαιας πράξης της το θύμα της, το οποίο με τη συμπεριφορά του κάπως την προκάλεσε.
Πώς όμως; Τι πάει να πει πώς; Δεν λέω. Μυστικό. Αλλά εκείνη το γνωρίζει. Εκείνη κι εγώ. Φανταστείτε ό,τι θέλετε, εικάστε ό,τι θέλετε, κρατώντας το μυστικό μου μυστικό επικρέμαται πάντα πάνω από το θύμα της επίθεσης ένα τεκμήριο μη αθωότητάς του, ενώ εγώ εξασφαλίζω έτσι ένα τεκμήριο μυστηρίου για τα κίνητρά μου, μυστηρίου που αφήνει μετέωρη τη συνολική αποτίμηση του χαρακτήρα μου. Με άλλα λόγια, αν ξέρατε, μπορεί και να βλέπατε το θέμα αλλιώς. Δεν θα σας πω όμως. Είναι μυστικό.
Οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια πράξη που ξεπερνά τα συνήθη μέτρα και όρια, όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια πράξη που δεν μπορούν εύκολα να βάλουν σε καλούπια, ψάχνουν εναγωνίως ένα ερμηνευτικό πλαίσιο, ψάχνουν εναγωνίως εξηγήσεις, απαντήσεις, κατηγοριοποιήσεις, εξισώσεις τύπου δράση – αντίδραση.
Είναι περιέργως πολύ πιο τρομακτικό να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί μια φρικτή πράξη να είναι ταυτόχρονα και απρόκλητη, ότι μπορεί να μην αποτελεί αντίδραση σε κάποια δράση, ότι μπορεί και να σου έχουν κάψει το πρόσωπο και να μην τους έχεις κάνει απολύτως τίποτα. Κι αν το μυστικό που επτασφράγιστο κρατάς, είναι ότι ο άνθρωπος που του έκαψες το πρόσωπο δεν σου έχει κάνει απολύτως τίποτα, τότε αποκτούν ένα άλλο νόημα και οι λέξεις σου: εσύ γνωρίζεις γιατί έχει γίνει όλο αυτό, εσύ γνωρίζεις δηλαδή ότι δεν προκάλεσες με τον οποιονδήποτε τρόπο την επίθεσή μου, εσύ γνωρίζεις ότι το μυστικό μου δεν αφορά εσένα, δεν αφορά εμάς, εσύ γνωρίζεις ότι το μυστικό μου αφορά εμένα και μόνο. Αλλά πώς να το ομολογήσω στον κόσμο, πώς να το ομολογήσω σε εμένα; Δεν το κάνω. Το κρατώ μυστικό.
