Το χιόνι μέσα από τις λέξεις ποιητών

«...η απόσταση μειώνεται τα χιόνια φεύγουν αφήνουν πίσω τους τσιμέντο»

Το χιόνι, Γιάννης Ρίτσος

Photo: Sven Piek

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.

Το χιόνι, Πέτρος Γκολίτσης

Photo: Ihor Malytskyi

Μια αίσθηση ζωής
νηπιακής
παιδί πέφτω στο παιδί
που ήμουν
–σαν χιόνι–
και είμαι
μια αίσθηση εαυτού
που περιέχει
τα μελλούμενα
ως ήδη τετελεσμένα
η απόσταση μειώνεται
τα χιόνια φεύγουν
αφήνουν πίσω τους
τσιμέντο

(Το τριβείο του χρόνου, Εκδόσεις Μανδραγόρας)

Χιονισμένο τοπίο, Λήδα Βασιλική Θέμελη

Photo: Matthew Henry

Ένα τοπίο μονότονο
απέραντο
μοναχικό
είναι το χιονισμένο τοπίο.

Αστροφεγγιά μετά το χιόνι
το τοπίο φωτίζεται
κι η λευκή αγνότητά του
μας εξαγνίζει.

Μην πατάτε το χιόνι,
μην το λερώνετε.

(Κρίσιμες στιγμές, Εκδόσεις Θερμαικός)

Χιόνι και νερό, Χάρης Ψαρράς

Photo: Vidar Nordli Mathisen

Στον αυχένα της νύχτας
σκαλώνουν νιφάδες έκθαμβες,
λευκές, απ’ το καλέμι
ενός αγνώστου γλύπτη σμιλεμένες.

Αν δοκιμάσεις να τις κλείσεις στα χέρια σου,
θα λιώσουνε μεμιάς.
Στη θέση τους αστράφτει
μια σταγόνα φρέσκου νερού,
αυτή δεν είναι παρά η σκόνη π
ου απόμεινε απ’ τη χειραψία σου
με τον άγνωστο γλύπτη,

μ’ Εκείνον που μειδίασε
και σφράγισε γερά την τέχνη Tου ολόκληρη
σ’ ένα έργο έτοιμο ν’ αφανισθεί,
μόλις θνητός το αγγίξει

(Τα όντως όντα, Εκδόσεις Κέδρος)

Άγριο χιόνι, Ορέστης Αλεξάκης

Photo: Alexander Stanishev

 

Κάποτε μες στο σπίτι μου
χιονίζει
γίνεται τότε η κάμαρα
λευκό τοπίο
σηκώνονται απ’ το χώμα παγωμένοι
και με πλησιάζουν οι
νεκροί μου φίλοι

Τα ραγισμένα χέρια τους απλώνουν
ζητούν
τη θαλπωρή του σώματός μου

Δεν έχω σώμα πια
δεν έχω φλόγα
Τίποτα δεν μπορώ να σας προσφέρω
Μόνο να μοιραστώ την παγωνιά σας
στερνός κι εγώ στην αλυσίδα κρίκος
Διασχίζοντας αυτή την άγρια στέπα
Προς το βαθύ κι ανεξιχνίαστο μέλλον

(Ο ληξίαρχος, Εκδόσεις Αστρολάβος/Ευθύνη)

 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.