Τι χρειάζεται η ελευθερία «μάτια μου»; Η χορογράφος Άρτεμις Λαμπίρη απαντά μέσα από 10 διαφορετικές παραστάσεις – 10 χορευτές

«Ο τίτλος της παράστασης "10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου" εμπνέεται από μια γυναίκα - σύμβολο της ελευθερίας, τη μάνα Μάγδα Φύσσα»

10 διαφορετικές παραστάσεις – 10 χορευτές, παρουσιάζει στη νέα της δημιουργία η Άρτεμις Λαμπίρη με τίτλο «10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου», η οποία θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες» διερευνώντας τι σημαίνει ελευθερία, ως βιωμένη εμπειρία που αφήνει το αποτύπωμά της στο σώμα.

Δέκα ερμηνευτές κι ερμηνεύτριες διαφορετικών ηλικιών αφηγούνται ενσώματα τη δική τους ελευθερία και διαπραγματεύονται επί σκηνής τα όρια μεταξύ προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας, αφήνοντας το σώμα να μιλήσει για όσα θυμάται, νοιώθει, έχει ζήσει και καταγράψει. Εμπειρίες καταστολής κι απελευθέρωσης γίνονται το επίκεντρο της χορογραφικής διαδικασίας και δημιουργίας. Πώς ορίζεται η έννοια της ελευθερίας, όχι μόνο ιστορικά και φιλοσοφικά, αλλά μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του καθενός μας, καθώς και των ερμηνευτών που καλούνται να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν ένα κοινό τόπο μέσα από τη διαφορετικότητά τους. Τι σχήμα, τι χρώμα, τι μορφές παίρνει η ελευθερία στην καθημερινή μας ζωή; Συνεντεύξεις από ανθρώπους διαφορετικών γενεών αποτελούν το έναυσμα της χορογραφικής έρευνας και μετασχηματίζονται σε κινητικό υλικό που εξερευνά παράλληλα τις έννοιες του σεβασμού, της ενσυναίσθησης και των ορίων που συν-διαμορφώνουν ένα κοινωνικό σύνολο.

Σε μια περίοδο περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, η χορογράφος καταπιάνεται με ένα επίκαιρο θέμα και μέσω αυτοσχεδιαστικών πρακτικών δημιουργεί από κοινού με τους ερμηνευτές και τις ερμηνεύτριες 10 διαφορετικές παραστάσεις. Εμείς τη ρωτήσαμε: Τι χρειάζεται η ελευθερία «μάτια μου» και η Άρτεμις Λαμπίρη απαντά με τα δικά της λόγια:

«”Επομένως η ελευθερία δεν είναι μια στάση ζωής, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης σε σχέση με τον εαυτό μας, με τους άλλους και με τον κόσμο μας. Η ελευθερία είναι πράξη”, υποστηρίζει ο Eduardo Mendietta στο The practice of Freedom. Αυτή η ιδέα, ο τρόπος υλοποίησης που έχω επιλέξει, το διαγενεακό cast καθώς και οι ίδιες οι παραστάσεις αντιπροσωπεύουν για μένα αυτό ακριβώς.

07/10/2020: τα δάκρυα που φύτρωσαν στα μάτια μου όταν άκουσα το ένοχος. Η σιωπή πριν την απόφαση και η κραυγή του πλήθους.

13/09/19:  Τα αγγεία στο πρόσωπό μου που είχαν σπάσει απ’ τη γέννα. Η πρώτη αγκαλιά γεμάτη με υποσχέσεις για το άγνωστο. Ο οργασμός. Το αίμα που ένιωσα στις φλέβες να πάλλεται. Αυτά και άλλα, αποτέλεσαν για μένα την αφορμή να ασχοληθώ με αυτήν την έννοια.

Οι πρόβες έχουν τον χαρακτήρα ενός εγκλεισμού. Μιας ιδρυματικής προβληματικής. Σκοπός είναι η απελευθέρωση του εγώ υποστηριζόμενη απ’ το σύνολο. 10 χορευτές που αποτελούν ένα πλήθος. 10 άνθρωποι. 10 εαυτοί. 10 ηλικίες. Οι 10 μου απελευθερωμένοι από αισθητικά ταμπού, από ηθικούς φραγμούς, ποτισμένοι με ενσυναίσθηση, ασφαλείς μέσα σε μια μικρή κοινωνία εμπιστοσύνης.

Ο τίτλος εμπνέεται από μια γυναίκα – σύμβολο της ελευθερίας, τη μάνα Μάγδα Φύσσα. Η ιδέα εμπνέεται από προσωπικά βιώματα εγκλεισμού και απελευθέρωσης που πολλοί άνθρωποι μου εμπιστεύθηκαν κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου με τη μορφή συνεντεύξεων. Εμπνέεται όμως και από κοινά συλλογικά βιώματα όπως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ο εγκλεισμός κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η αγωνία για μια ελεύθερη ισότιμη φυλετικά κοινωνία, η δολοφονία του Ζακ.

Διάλεξα τις συνεντεύξεις γιατί το θέμα είναι μεγαλύτερο από μένα. Διάλεξα να συνομιλήσω μαζί τους για να εξηγήσουν και σε μένα την ίδια το θέμα. Γιατί χρειάζεται να βγει κανείς από τη δική του προσωπική σφαίρα. Γιατί χρειάζεται να συναισθανθεί κανείς και να τον συναισθανθούν άλλοι άνθρωποι. Επειδή χρειάστηκα βοήθεια για να καταλάβω πώς μπορώ να εμπεριέχω σε μία πρακτική χορού ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τον χορό και να τον φέρω σε αυτούς που έχουν.

Και τώρα με τις παραστάσεις πια, θέλω να αφήσω το σώμα να μιλήσει. Το σώμα που ξέρει, το σώμα που θυμάται, το σώμα που νιώθει. Το σώμα έχει εμπειρίες που έχει ζήσει και καταγράψει. Εμπειρίες βιωμένες και καταγεγραμμένες. Σε κάθε παράσταση θα στηρίζεται η διαφορετικότητα. Οι ερμηνευτές θα «πατάνε» πάνω σε ένα δοσμένο score, θα έχουν κανόνες και συγκεκριμένα υλικά, όμως το αποτέλεσμα κάθε παράστασης θα αλλάζει. Θα στηρίζεται στην ελευθερία της επιλογής, της ύπαρξης και της αλληλεπίδρασης.

Η ελευθερία ως δικαίωμα, ως ανάγκη, ως βίωμα, ως όνειρο, ως ησυχία, ως δύναμη, ως στιγμή, ως συνεχόμενη κατάσταση, ως στόχος, ως έρωτας, ως μονάδα, ως αξία, ως αγώνας, ως απελευθέρωση, ως ρομαντισμός, ως ανεμελιά, ξεγνοιασιά, παιδικότητα, ως θαύμα, ως νοσταλγία, ως ορίζοντας, ως ανάσα, ως διαφυγή. Η ελευθερία στη συντροφιά, στη μοναξιά, στα γνώριμα, στα άγνωστα απάτητα καινούρια, στα άπιαστα, σ’ αυτά που δεν κατάφερα, στα παλιά μου πιστεύω που μπόρεσα να τα αφήσω πίσω, στην απελευθέρωση από μένα, από σένα, από αυτόν και από Αυτόν. Η ελευθερία στην αποδοχή του θανάτου, της φύσης, της ζωής. Στον εορτασμό της νέας ζωής. Το δικαίωμα στη λήθη και το λάθος.

Οπότε αν κάτι χρειάζεται η ελευθερία για μένα η απάντηση είναι: όρια, συνοδοιπόρους και συμμάχους. Αγώνα. Χρειάζεται ανοιχτό ορίζοντα και καθημερινό πότισμα. Μάτια μου.

Info παράστασης:

10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου | Θησείον,  Ένα Θέατρο για τις Τέχνες

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.