Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου (Local Music Alert)
Οι String Demons εδώ και χρόνια είναι η απόδειξη πως η μουσική δεν γνωρίζει όρια. Και όσο την πλάθεις, την αναμιγνύεις και την ανατροφοδοτείς τόσο περισσότερο διευρύνει το μυαλό και μαλακώνει την ψυχή. Τους έχω στο μυαλό μου σαν κάποιους χημικούς μέσα σε εργαστήρια που προσθέτουν λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο ίσως και 1/3 από κάτι άλλο για να φτιάξουν κάθε φορά και ένα νέο μουσικό φίλτρο. Το κουτί με τα στοιχεία τους τεράστιο, συμφιλιώνει με μοναδικό εκρηκτικό τρόπο την κλασική μουσική με το heavy metal και την παραδοσιακή / λαϊκή με το rock και όπου φτάνει η μουσική με ρυθμό, τρέλα, χιούμορ, κρουστά – τύμπανα και έγχορδα. Ως γνήσιο παιδί της pop κουλτούρας θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που μου είχε κάνει η διασκευή του “Bad Romance” της Lady Gaga, το “Gimme! Gimme! Gimme!” των θρυλικών ΑΒΒΑ, αλλά και η διασκευή τους στο “Doctor” ένα παραδοσιακό σμυρναίικο τραγούδι εκατό χρόνων.
Η δισκογραφία τους ξεκινάει το 2015 με τον ομώνυμο δίσκο, το 2016 ακολουθεί το “Fear Of The Bach”, το οποίο αποσπά εξαιρετικές κριτικές από κοινό και ακροατές. Ακολουθεί το “Rise of Stings”, στο οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζονται τραγούδια γραμμένα και ερμηνευμένα από τους ίδιους. Ο Κωνσταντίνος (βιολοντσέλο) και η Λυδία Μπουντούνη (βιολί), όντας αριστούχοι στις σπουδές τους, έχουν βραβευτεί σε διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχουν συμμετάσχει ενεργά σε σεμινάρια μεγάλων μουσικών δασκάλων. Οι συνεργασίες τους είναι αξιοζήλευτες, αφού έχουν συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Half Note και με αφορμή τη διασκευή τους στο εμβληματικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» μίλησα μαζί τους και προσπάθησα να μπω για λίγο στο γεμάτο από χορδές και ετερόκλητες μελωδίες μυαλό τους.
Η αγάπη σας για τη μουσική είναι κάτι αυταπόδεικτο. Θέλω όμως να μάθω την ιστορία που βρίσκεται πίσω από την αγάπη σας για τα έγχορδα όργανα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να τα επιλέξετε;
Στο σπίτι μας λόγω και του πατέρα μας (Β.Μπουντούνη) της μητέρας μας (Μ.Ραζή) και λόγω των μαθητών τους, υπήρχε «πολλή κιθάρα», οπότε μάλλον από αντίδραση θέλαμε κάτι άλλο για να αλλάξει λίγο ο ήχος στο σπίτι. Στη συνέχεια βέβαια περάσαμε πολλά μέχρι να είναι σίγουρη και καθαρή η σχέση μας με αυτά τα όργανα, ειδικά μετά την ηλικία των 17 που είχαμε πάρει τα διπλώματά μας μέχρι να φτάσουμε στην κατάσταση των S.Demons. H Λυδία αγάπησε το βιολί αμέσως ενώ εγώ στην αρχή (4 με 5 χρονών) ήθελα…κοντραμπάσο.
Υπήρχε μέσα στο σπίτι ένα πολυπολιτισμικό υπόβαθρο ήχων που σας οδήγησε να δημιουργήσετε αυτό το πλουραλιστικό μουσικά σχήμα;
Μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι όπου υπήρχε ο Vivaldi, οι Queen, ο Χατζιδάκις, οι R.Stones, Beatles, Λιλιπούπολη…η λίστα είναι τεράστια, πολλά διαφορετικά τραγούδια στα οικογενειακά τραπέζια, στα οποία τραγουδούσε η Λυδία και εγώ συνόδευα με κιθάρα (να που τελικά και η κιθάρα βρήκε τοn χώρο της σε εμάς) , ακόμα και παιδικά, και όχι μόνο, έργα που βλέπαμε μικροί έχουν συμβάλλει στη μουσική που φτιάχνουμε.
Διάβασα πως η τελευταία σας κυκλοφορία, το θρυλικό κομμάτι του Διονύση Σαββόπουλου «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» το τραγουδούσατε μαζί με τη γιαγιά σας, χωρίς να καταλαβαίνετε συνειδητά τους στίχους. Όταν ήρθατε αντιμέτωποι με την αλήθεια που έχει το κομμάτι μέσα του πώς νιώσατε;
Μας εξηγήθηκαν πάρα πολλά πράγματα που ενστικτωδώς ως παιδιά μπορεί να αντιλαμβανόμασταν ότι «εδώ αυτός ο στίχος κρύβει κάτι μεγάλο, κάτι ευγενές», αλλά δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι και φυσικά δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε ενήλικα και με αυτά τα λόγια. Όταν καταλάβαμε για τι μιλάει ουσιαστικά το σπουδαίο αυτό τραγούδι, αυτά που υποψιαζόμασταν «μπήκαν στη θέση τους», σαν ένα παζλ που συμπληρώνεις τα κομμάτια που σου έλειπαν και τελικά σου εξηγούνται όλα.
Ο σπόρος της αλήθειας και της τέχνης έχουν κοινή ρίζα;
Έχουμε την αίσθηση ότι αν δεν έχουν κοινή ρίζα, η τέχνη δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Έχετε κάνει αξιόλογες και αξιοζήλευτες συνεργασίες μέχρι τώρα στην πορεία σας. Έχετε κάποιο όνομα στο μυαλό σας που θα θέλατε να προσεγγίσετε για μια ανατρεπτική συνεργασία;
Θέλουμε να βρεθούμε στη σκηνή με εκείνον που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε αυτή τη στιγμή. Γιατί στη ζωή και στη μουσική τα πιο ωραία μέρη που πήγαμε ήταν αυτά που ούτε καν μας είχαν περάσει ποτέ απ’ το μυαλό.
Στις 14 Απριλίου στη σκηνή του Half Note, έχετε ετοιμάσει τη μουσική παράσταση «Λεωφόρος Εγχόρδων» . Τι θα δούμε το βράδυ της Πέμπτης από εσάς;
Η Λεωφόρος Εγχόρδων είναι ένας μεγάλος δρόμος που ενώνει μουσικές και τραγούδια από ένα τεράστιο φάσμα, κάποιες φορές και φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους, αλλά με τη ματιά και τον τρόπο μας τα φέρνουμε κοντά, χωρίς ταμπέλες και «κουτάκια» και, όπως λέμε πολλές φορές, στο live…όλα εξηγούνται πάνω στη σκηνή! Ο Θεοδωράκης και ο Μικρούτσικος θα έρθουν κοντά με τους Iron Maiden και ο Χατζιδάκις με ικαριώτικους χορούς και βυζαντινούς θρήνους, ο Vivaldi θα …δοξαροχτυπηθεί με τον Βαμβακάρη και τον Cohen και κάπου εκεί και ο δικός μας «Άλφα», ο «Αθάνατος» αλλά και πολλά άλλα που θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά. Τραγούδια και κομμάτια, παλιά αγαπημένα αλλά και καινούργια, κάποια ολοκαίνουργια, δικά μας και διασκευές, ελληνικά και όχι, με όχημα τα έγχορδα, τις φωνές μας, τα κρουστά, ακόμα και την κιθάρα, άλλες φορές με εκρηκτικό και δυναμικό, άλλες με ατμοσφαιρικό και ήρεμο τρόπο, όλα αυτά συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «Λεωφόρο Εγχόρδων». Συν κάποιες εκπλήξεις ακόμα και για εμάς τους ίδιους, αφού θα κάνουμε μουσικά πράγματα πάνω στη σκηνή που δεν έχουμε ξανακάνει.
