Τσιμπιόμαστε μπας και καταλάβουμε τι έγινε. Παραμιλάμε. Ξυπνάμε τα πρωινά και συνειδητοποιούμε με κατάπληξη ότι δεν βλέπαμε όνειρο, αλλά ότι αυτή είναι η νέα -αναληθοφανής μεν, πραγματική δε- πραγματικότητα. Μα πώς; Όλα ήταν ως πρότινος τακτοποιημένα. ΟΚ, συναρπαστικά δεν τα έλεγες, αλλά πάντως τον δρόμο τους τον είχαν πάρει. Ο μικρόκοσμός μας θα έκανε ένα καινούργιο ξεκίνημα, πατώντας όμως στέρεα πάνω στα χνάρια του παρελθόντος. Η πορεία μας θα συνεχιζόταν αδιατάρακτα, αυτή που κάποτε ο Κούντερα είχε αποκαλέσει σκωπτικά «Μεγάλη Πορεία προς τα Εμπρός».
Κι ύστερα ήρθε ο κομήτης. Και με τεσσεράμισι τικ τοκ παίρνει μέσα σε λιγότερο από τεσσεράμισι εβδομάδες το κόμμα. Συγγνώμη, σε τι κόσμο ζούμε; Πώς γίνεται να μη βλέπουν οι πάντες με το καλημέρα πόσο ανερμάτιστος είναι; Πώς γίνεται να μην αντιμετωπίζεται ως γραφικός, αλλά αντιθέτως να θριαμβεύει; Γίνεται, γιατί πολύ απλά -κι ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους- ένας τυχάρπαστος λαός τυχάρπαστα και ανερμάτιστα θα ψηφίσει. Ας είμαστε για μια φορά ειλικρινείς με τον εαυτό μας: μας άξιζε ένας πολύ καλύτερος λαός από τον υπάρχοντα. Ιδεολογικά, πολιτικά, αισθητικά, είμαστε ως ελληνική Αριστερά σκάλες πάνω από τον λαό τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του οποίου θέλουμε να εκπροσωπήσουμε. Η ελληνική κοινωνία σήμερα: από τη μια φασίστες, εθνίκια, μισαλλόδοξοι, νεοφιλελέδες, κυρ-παντελήδες κι από την άλλη άτομα χωρίς συγκρότηση, έτοιμα να γίνουν αθύρματα, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε οποιονδήποτε δηλώσει μεσσίας. Μα τι σχέση έχουμε εμείς με αυτόν τον συρφετό, τον μεταδημοκρατικό;
Οφείλουμε όμως να κάνουμε την αυτοκριτική μας: δεν μας φταίει κανείς άλλος, εμείς φταίμε που αλλάξαμε το καταστατικό μας, ανοίξαμε τις πόρτες μας και δεχτήκαμε να έρθουν να μας κρίνουν αυτοί. Να κρίνουν δηλαδή αυτοί για το δικό μας σπίτι. Δώσαμε θάρρος στον χωριάτη λαό και ανέβηκε στο κρεβάτι μας και το ανατίναξε. Δεν φτάνει που έκριναν για τη χώρα (κι είδαμε πώς έκριναν, τι ποσοστό έδωσαν στην κυβέρνηση, ποια κόμματα έβαλαν στη Βουλή κλπ), τώρα κρίνουν και εμάς τους ίδιους. Τι λόγος τους πέφτει; Πού ήταν ως εχθές όλοι αυτοί; Δεν είναι καν χθεσινοί, δεν είναι καν σημερινοί, σήμερα που ήρθαν να ψηφίσουν είναι κι αύριο δεν είναι, αύριο μην τους είδατε, είναι εκτός χρόνου και εκτός τόπου, είναι αυτό το τρομακτικό πλήθος που σηκώνεις τα χέρια σου ψηλά για το κριτήριό του. Κάποιοι είναι δηλωμένα και πασίγνωστα από άλλους πολιτικούς χώρους και έρχονται και ψηφίζουν δολίως. Οι περισσότεροι όμως είναι απλά ό,τι να ‘ναι, αντιπροσωπευτικά δείγματα της ό,τι να ‘ναι εποχής.
Σε κάθε περίπτωση -κι αυτό είναι το βασικό- είναι ξένοι. Ξένοι στις ιδέες μας, στις διαδικασίες μας, στα όργανά μας, στην κουλτούρα μας, στις ζυμώσεις μας, στον τρόπο λήψεως των αποφάσεών μας. Είτε τα αγνοούν, είτε τα μισούν. Μπορούμε να δεχτούμε να ψηφίζουν λάθος στις εκλογές που αναμετριόμαστε με άλλα κόμματα. Γιατί τότε εμείς τουλάχιστον παραμένουμε αυτοί που ήμασταν. Από που κι ως πού όμως έρχονται και παίρνουν το κόμμα; Την ιστορία του. Τα ιδανικά του. Τη σοβαρότητά του. Το στίγμα του. Το είναι του. Την ταυτότητά μας. Τη ζωή μας.
Εμείς πριν λίγα μόλις χρόνια αλλάζαμε την Ευρώπη και τον κόσμο. Εμπνέαμε. Ήμασταν στην πρωτοπορία. Ζούσαμε τη μεγάλη ιστορική μας δικαίωση, το μεγάλο ιστορικό μας όνειρο. Και τώρα; Δεν μας αξίζει αυτός ο λαός. Είμαστε η αξιακή ελίτ που δεν καταδέχτηκε ποτέ να πέσει τόσο χαμηλά ώστε να τον συναντήσει. Ας πληρώσουμε λοιπόν το τίμημα. Ό,τι άλλο κι αν πάρουν από μας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας πάρουν το δίκιο μας. Έχουμε δίκιο. Είμαστε οι δίκαιοι. Και το δίκαιο δεν μπορεί ποτέ να ηττηθεί.
