Μια ατάκα που μου έμεινε από το πρώτο επεισόδιο: «Νομίζεις τους νοιάζει ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει; Ενόχους ψάχνουνε». Αυτή ήτανε η Ελλάδα της δεκαετίας του ’50, μια χώρα λαβωμένη μέσα στη φτώχεια με μια ανερχόμενη αστική τάξη που ‘χε ανάγκη χέρια οικιακής εργασίας. Ένοχος σ’ αυτήν τη χώρα ήτανε οιοσδήποτε είχε διαφορετική σκέψη ή έστω προοδευτική, τονε βάφτιζαν αριστερό, επικίνδυνο για το έθνος, προδότη και η κατάληξή του άγνωστη. Αρκεί οι αρχές να είχαν ένα νούμερο προδοτών να επιδείξουν αποδεικνύοντας έτσι ότι επικρατεί ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
«Είμαι» στην ορεινή Ελλάδα και η κατάσταση είναι δράμα από τα πρώτα κιόλας λεπτά που παρακολουθώ τη σειρά κι ας γίνεται αρραβώνας, το νιώθω, το καταλαβαίνω πού το πάνε, με ποιο θέμα θα πραγματευτούν κι ανατριχιάζω. Και μου ‘ρχονται θύμησες από σειρές όπως «Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα» ή το «Νησί» βασισμένες σε βιβλία ή μελέτη και συνεντεύξεις, όπως οι «Ψυχοκόρες» καλή ώρα και μέσα μου λέω να μία σειρά της προκοπής μέσα σε καιρούς που αναβιώνουν τους Πανθέους.
Και θα μου πεις τι έχω με τους Πανθέους. Τίποτε δεν έχω με τους Πανθέους απλά μου είναι αδιάφορο να δω σε ριμέικ μια σειρά που μου περιέγραφε η γιαγιά μου με τις φίλες της, όταν ήμουν πολύ μικρός και την συνέκριναν με τη Λάμψη του Φώσκολου, ίσως γιατί και σε αυτή έπαιζε η Κάτια Δανδουλάκη. Αν και ομολογώ ότι απ’ τα καλύτερα τρέιλερ της φετινής σεζόν είναι αυτά των Πανθέων, γιατί παίζουν με το θυμικό μεν αλλά δένουν τον ηθοποιό με τον ρόλο που θα υποδυθεί κι έτσι σε συνδέει ως τηλεθεατή να το παρακολουθήσεις.
Όπως την πάτησα εγώ τώρα με τις Ψυχοκόρες που θέλω να δω την υπόλοιπη πλοκή και με θλίβει που μια τέτοια καταπληκτική παραγωγή, όπως οι Ψυχοκόρες δεν θα έχει θέση στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα του ΑΝΤ1 για να είναι προσιτή σε όλους, αφού είναι διαθέσιμη τον Σεπτέμβριο αποκλειστικά στη συνδρομητική πλατφόρμα του ΑΝΤ1+.
Το θέμα που πραγματεύεται το ‘χουν αγγίξει θαρρώ απαλά κάποιες ελληνικές ταινίες, εις βάθος θεατρικά η Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου και πιστεύω είναι η πρώτη φορά που τηλεοπτικά καταπιανόμαστε με τη διακίνηση γυναικών της εποχής του 1950. Ψυχοκόρες τις λέγανε αλλά ήτανε υπηρέτριες, δούλες, υπηρεσίες, δουλικά. Κάποιες ναι στάθηκαν τυχερές και ως ψυχοκόρες αντιμετωπίστηκαν από άτεκνα ζευγάρια που τις μόρφωσαν, τις καλοπάντρεψαν και ήτανε οι κόρες ψυχής τους, γιατί έτσι βοηθούσαν μέσα από την ψυχή τους μια άλλη ψυχή άτυχη.
Ορφανές οι περισσότερες άρα πολλές που κακόπεσαν ή εξαφανίστηκαν αφού κανείς δεν τις αναζητούσε. Οι Ψυχοκόρες της σειράς είναι τέσσερις και η μία θ’ αναζητά την άλλη και αυτό θα τις κρατάει ζωντανές, μια επανένωσή τους. Μαρίκα, Βασιλική, Φρόσω, Δεσποινιώ Πολύζου αυτές είναι.
«Πάμε στο ίδιο μέρος είναι η αδελφή μου, πάμε μαζί», φώναζε η μεγαλύτερη καθώς ξεμάκραιναν και χωρίζονταν για να βρεθούν η μία στην Τρίπολη, οι άλλες δύο σ’ ένα αστικό σπίτι και η άλλη σ’ ένα προοδευτικό πολιτικό σπίτι των Αθηνών.
Ψυχοκόρες (αλφαβητικά): Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Μένια Βουλιώτη, Μαριάννα Κιμούλη, Άννα Λουιζίδη
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Μαρίνα Ασλάνογλου, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Χρήστος Μαλάκης, Δήμητρα Ματσούκα, Μανώλης Μαυροματάκης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιούλικα Σκαφιδά
Σενάριο: Πέννυ Φυλακτάκη, Βαγγέλης Νάσης
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Σκηνογράφος: Χρύσα Δαπόντε
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Φώτου, Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μοντάζ: Στέλλα Φιλιπποπούλου, Σταύρος Σπανός
Μουσική: Σταμάτης Σταματάκης
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Φρόσω Ράλλη
Παραγωγοί: Ειρήνη Σουγανίδου, Φρόσω Ράλλη, Γιάννης Εξηντάρης
Παραγωγή/ Εκτέλεση παραγωγής: Feelgood Productions
Μία Απάντηση
Στην αρχη της σειρας,δεν μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα..
Ηταν καπως διαφορετικη για τις προτιμησεις μου.
Καθως ομως παρακολουθουσα τα καινουργια επεισοδια,
μπορω να σας πω οτι βλεπω την σειρα μονο και μονο για την καταπληκτικη ερμηνεια της
Κυριας Αννας Λουιζιδη !!!!!!
Συνχαρητηρια, Κυρια Λουιζιδου!!!!
Μπραβο σας!
Με φιλικους χαιρετισμους,
θαυμαστρια σας, Ιωαννα.