Επιμέλεια: Αργυρώ Μποζώνη
Περνώντας τον καιρό της καραντίνας: Το ελculture ζητάει σε πρόσωπα απ’ τον κόσμο των τεχνών να μας στείλουν τη δική τους ανταπόκριση για τις μέρες της καραντίνας μοιράζοντας ελεύθερα μαζί μας τις σκέψεις τους.
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης μάς στέλνει τη δική του ανταπόκριση:
Ένα από τα πράγματα που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες είναι η καθιέρωση του όρου social distancing ως βασική πρακτική στην εποχή της καραντίνας. Επειδή οι λέξεις και οι έννοιες έχουν πάντα μια δύναμη, ικανές να διαμορφώσουν νοοτροπίες και τρόπους συμπεριφοράς και επειδή πιστεύω πως ο συγκεκριμένος όρος λειτουργεί παραπλανητικά προτείνω (όπως και διάφοροι άλλοι άλλωστε), να τον αντικαταστήσουμε με τον όρο physical distancing (φυσική / σωματική απόσταση). Θα ήταν καταστροφικό να πιστεύουμε σαν λύση για την κατάσταση που βιώνουμε την απομάκρυνσή μας από την κοινωνία. Αν σήμερα χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ακριβώς μια ενίσχυση της κοινότητας, του αισθήματος πως κανείς δεν είναι και δεν θα έπρεπε να μείνει μόνος και της συνειδητοποίησης πόσο άμεσα εξαρτημένοι είμαστε ο ένας από τον άλλο.
«Η πρόκληση της εποχής έγκειται στο να εφεύρουμε ή/και να αναδείξουμε εναλλακτικά μοντέλα αλληλεγγύης»
Τις προάλλες διάβαζα μια συνέντευξη της ακτιβίστριας και συγγραφέως Ναόμι Κλάιν, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε πως «Κάθε φορά που δοκιμαζόμαστε από μία κρίση, είτε οπισθοχωρούμε και διαλυόμαστε ή ανασυντασσόμαστε και βρίσκουμε αποθέματα δυνάμεων και συμπόνιας, που δεν γνωρίζαμε πως κατέχουμε».
Η πρόκληση της εποχής έγκειται στο να εφεύρουμε ή/και να αναδείξουμε εναλλακτικά μοντέλα αλληλεγγύης, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα χρήσιμο στήριγμα, όχι μόνο για τις πιο ευπαθείς ομάδες, αλλά και για όλους μας. Ήδη έχουν αναπτυχθεί διάφορες δράσεις και εργαλεία που βοηθούν ως προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να διακινδυνεύουν την υγεία μας, αλλά θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στο παράδειγμα γυναικών προσφύγων στη Μόρια, που ράβουν 500 μάσκες την ημέρα για τις ευπαθείς ομάδες που βρίσκονται στο ΚΥΤ της Λέσβου και γύρω από αυτό.
Οι γυναίκες αυτές, παρά τις όποιες αντιξοότητες, αποδεικνύουν έμπρακτα και καθημερινά ότι η επιβίωση εναπόκειται και στην αυτο-οργάνωση. Οι σχέσεις αλληλεγγύης που θα αναπτύξουμε το επόμενο διάστημα και οι αξίες που θα κληθούμε να υπερασπιστούμε θα αποτελέσουν τη βάση μας για τη ζωή με(τά) τον ιό. Ο καθένας μας καλείται να συνεισφέρει με τον τρόπο και με τις δυνατότητές του, ώστε μια μέρα, κάποτε, ίσως, όταν τα παιδιά μας, μας ρωτήσουν «τι έκανες στην καραντίνα μαμά, μπαμπά κτλ.;» να μπορέσουμε να απαντήσουμε κάτι που θα κάνει κι εμάς τους ίδιους να χαμογελάμε.
—
Φωτογραφία: BEETROOT
