Υπάρχει ένας κόσμος που ζει μόνο στο κεφάλι μας, απροσπέλαστος από οποιονδήποτε άλλον. Δεν είναι ένας παράλληλος κόσμος, είναι ο κόσμος στον οποίο ζει ο καθένας από μας, από την αρχή του ως το τέλος του, ο δικός του κόσμος, ο σκέτα και αποκλειστικά προσωπικός του κόσμος. Δεν τον εγκαταλείπουμε ποτέ, το μόνο που κάνουμε είναι να πραγματοποιούμε βουτιές εκτός του και εντός του εξωτερικού (αναλογικού ή ψηφιακού), όταν αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους. Ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτών των βουτιών, μέρος μας παραμένει εκεί πίσω, καθώς κανενός είδους εξωτερίκευση, κανενός είδους πράξη μας ή λόγος μας, δεν συνεπάγεται την πλήρη αποκόλληση από τον εαυτό που εξακολουθεί να σκέφτεται, να παρατηρεί το μέρος που βούτηξε και εμφάνισε το πρόσωπό του στους άλλους, να αξιολογεί τα δεδομένα που εισάγονται μέσω της αλληλεπίδρασης.
Έτσι η φράση «εκτός εαυτού» είναι από τη μία αποκαλυπτική του τι εννοούμε στην πραγματικότητα όταν μιλάμε για εαυτό και από την άλλη παραπλανητική, καθώς σε όποια κατάσταση κι αν βρεθούμε, ένα μέρος του εαυτού θα παραμένει σφηνωμένο εντός μας σε θέση παρατηρητηρίου της εξωτερικευθείσας υπέρβασης των όποιων ορίων. Βγήκε άραγε όντως κανείς ποτέ «εκτός εαυτού;». Τα κατάφερε ή είναι ένα ακόμα σχήμα λόγου; Μάλλον η μόνη δυνατή ολοκληρωτική έξοδο από τον εαυτό είναι η έξοδος από τη ζωή. Μέχρι τότε, ακόμα και να τα έχεις χάσει, στην επικράτειά του θα τριγυρίζεις.
Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι ότι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, πρέπει να ακροβατούμε διαρκώς ανάμεσα στον κόσμο που βρίσκεται στο κεφάλι μας και στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο βουτάμε υπάγεται σε αυστηρούς κανόνες. Ενώ ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε όχι. Στο κεφάλι μας είμαστε ελεύθεροι. Ο εαυτός μας είναι πεδίο ελευθερίας. Για αυτό και έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να είναι απροσπέλαστος για κάθε άλλον. Κάθε βουτιά, κάθε εξωτερίκευση, κάθε λέξη ή πράξη, είναι υπ’ αυτήν την έννοια και μια πιθανή έκπτωση, ένας πιθανός συμβιβασμός, μια πιθανή υποκρισία, μια πιθανή υποταγή στους νόμους της αλληλεπίδρασης: αν θες να παραμείνεις ελεύθερος μείνε στον κόσμο σου – όταν βγαίνεις απ’ αυτόν κι έρχεσαι στον έξω κόσμο, μάθε να υποτάσσεσαι, μάθε να κάνεις περφόρμανς, ενώ ταυτόχρονα μέρος του μυαλού σου θα εξακολουθεί να σκέφτεται τα δικά του.
Γιατί ενώ ο κόσμος του καθενός μας είναι εντελώς αληθινός, παράγοντας ασταμάτητα σκέψεις, φόβους, όνειρα, άγχη, επιθυμίες, αυτομομφές κλπ, ο έξω κόσμος δεν έχει κανένα δικό του εαυτό, κανένα δικό του αυτόνομο σύστημα σκέψης, ο έξω κόσμος είναι ένα πεδίο συμβάσεων και λειτουργικότητας, στο οποίο όλοι ερχόμαστε να βουτήξουμε έξω από την αυθεντική μας βούληση και να συναντηθούμε, επιτελώντας τους ρόλους που μας έχουν ανατεθεί, τους ρόλους που υποδυόμαστε, ώστε τα πράγματα να συνεχίσουν να λειτουργούν με κανόνες, όρια, κατανομή αρμοδιοτήτων, αποτελεσματικότητα, καταπίεση, ανελευθερία.
Και κάπως έτσι, ελεύθεροι στο κεφάλι μας, οριοθετημένοι στην εξωτερίκευσή του, παίζαμε και παίζουμε το ανθρώπινο παιχνίδι και οι γέροι χρόνοι φεύγουν και οι νέοι έρχονται και όλα μια μέρα θα τελειώσουν για εμάς και τον εντελώς προσωπικό μας κόσμο, τον εξ ορισμού απροσπέλαστο, κυρίως και πρωτίστως για εμάς τους ίδιους που ζήσαμε εντός του σε διαρκές μυστήριο, σε διαρκείς αγωνιώδεις ερωτήσεις: γιατί είμαι έτσι κι όχι αλλιώς, τι σημαίνει αυτό που είμαι, τι σήμανε η αλληλεπίδρασή μου με τον έξω κόσμο, πώς τα πήγα τελικά εκεί έξω.
