Η πρώτη κλήση για τη συνεννόηση περί της ηχογράφησης του πόντκαστ μας με αφορμή το νέο του βιβλίο την «Τσιτσιμπού, η μάγισσα της πίστας» απ’ τις εκδόσεις Πατάκη παίζει να κράτησε και σκάρτη ώρα. Δεν είχα ξαναμιλήσει μαζί του μήτε τον είχα γνωρίσει από κοντά, μόνο τον είχα διαβάσει, κι αφού ξεπετάξαμε τις συστάσεις και τα γιατί και τα πώς αρχινήσαμε να μιλάμε για σειρές τηλεοπτικές. Τι μας αρέσει, τι δεν μας αρέσει, ποιες περιμένουμε να δούμε. Αφού έφτασα να του πω του ανθρώπου επιτακτικά κιόλας «κάτσε γράψε ρε παιδί μου μια σειρά να γουστάρουμε αφού το κατέχεις το σπορ». Το ‘χω και γω με την επικοινωνία αλλά δαύτος ο άνθρωπος σε κάνει να νιώθεις ότι μιλάτε χρόνια συνεχίζοντας μια κουβέντα. Άραγε λες να φταίει το γεγονός ότι μέσα απ’ τα βιβλία του ξέρω τόσα πολλά για κείνον;
Ίσως. Τι να πω; Θα προτιμήσω να πιστεύω ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ζεστός και σε κάνει να νιώθεις άνετα συνομιλώντας μαζί του. Το ίδιο συμπέρασμα έβγαλα και στη δεύτερη τηλεφωνική μας συνομιλία, στην οποία δώσαμε το ραντεβού να πάμε παρέα στο στούντιο μιας κι οι δυο μένουμε στα Εξάρχεια και μου έστειλε και το βιβλίο του να το διαβάσω για να ‘χουμε κάτι να λέμε στο πόντκαστ. Αν κι είχα καταλάβει ότι άμα θέλουμε μπορούμε να πούμε πολλά πάρα πολλά. Εξόν απ’ την «εκλογίλα» όπως την αποκαλέσαμε και οι δύο με μια φωνή εξαντλημένοι ψυχικά με όλη αυτή την προεκλογική περίοδο με όλο αυτό το μάταιο. Έτσι νιώθουμε μην μας κρίνετε. Είμαστε γεννημένοι και οι δυο το 1979 Σαλονίκη κείνος Πειραιά γω, του λιμανιού παιδιά αθυρόστομα και στα 44 μας χρόνια θυμόμαστε όλα τα κόμματα παλιά και νέα. Μείς αποφασίσαμε στην παρούσα φάση να επικεντρωθούμε στη μουσική, αφού του είπα θα μου τραγουδήσεις και κάποιο απ’ τα σουξέ της Τσιτσιμπούς σου και γέλασε. Το βιβλίο περιττό να το πω το διάβασα νεράκι και μ’ άρεσε και με ταξίδεψε αλλά αυτά θα τ’ ακούσετε στο πόντκαστ.
Το ραντεβού ήτανε στις 15:30 κείνος με πήρε τηλέφωνο στις 15:22 να μ’ ενημερώσει ότι πήγε απέναντι γιατί δεν είχε σκιά, απ’ την άλλη γω ένιωσα μαλάκας που δεν είχα πάει νωρίτερα μα στις 15:30 ακριβώς ήμουν απέναντί του να τον βλέπω να φορά ένα καταπληκτικό μπλουζάκι Βubble Bobble. Είπαμε γεννημένοι το 1979 το ρετρό σας πια είμαστε εμείς. Μιλήσαμε για τον καιρό που αυτή η άστατη του κατάσταση μια υγρασία, μια ήλιος, μια βροχή, μας αποσυντονίζει. Αναρωτηθήκαμε στα γρήγορα γιατί το pride μεταφέρθηκε από την πλατεία Συντάγματος στην Πλατεία Κοτζιά. Δεν αποφύγαμε δυστυχώς να μιλήσουμε και για κάποιες απορίες μας πάνω στην πολιτική, για τους ελεύθερους επαγγελματίες που γονατίσανε κείνα τα πέτρινα χρόνια -τα δικά μας πέτρινα χρόνια- που περάσαμε ως γενιά.
Μιλάγαμε κι ένιωθα ότι συμμετείχα σε περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη κάτω απ’ τον ντάλα ήλιο. Ό,τι και να πω ο τύπος έχει ένα χάρισμα και στον γραπτό μα και στον προφορικό λόγο, κι ας τον διέκοπτα άκομψα συνεχώς κι ας πήγαινα απ’ το ένα θέμα στο άλλο, κείνος ακολουθούσε. Κι ούτε που κατάλαβα πως φτάσαμε στο στούντιο.
Για πότε ήπιαμε δροσερό νερό να ξεδιψάσουμε, για πότε κάτσαμε κάναμε τα τσεκ στο μικρόφωνο και πότε αρχίσαμε την ηχογράφηση και τελέψαμε χαμπάρι δεν πήρα νεράκι κύλησε… Γω είχα αφήσει όποιες σημειώσεις είχα προετοιμάσει να κάθονται πάνω μου έως και είχα αράξει στην καρέκλα μου. Κάποια στιγμή με θυμάμαι να ‘μαι με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι σαν να κάθομαι σε σεζλόνγκ και ν’ απολαμβάνω τη συζήτηση με έναν σεμνό εύστροφο άνθρωπο που ναι έχει περάσει πολλά και δύσκολα, αλλά δεν ήθελα να επικεντρωθώ σ΄ αυτά. Ήθελα λίγο να καταφέρω να μοιραστώ μαζί σας τη μουσική που κυλάει στο κεφάλι του και να τον κάνω να μου τραγουδήσει. Γιατί όλοι εσείς μπορεί να λατρέψατε τον Αύγουστο Κορτώ, τον συγγραφέα που τονε λένε κανονικά Πέτρο Χατζόπουλο μα γω πρώτη φορά είδα Κορτώ και άκουσα Κορτώ, δεν διάβασα Κορτώ. Ήτανε τότε που έγραψε το σενάριο και τη μουσική και ένα τραγούδι για την ταινία Τεστοστερόνη του Γιώργου Πανουσόπουλου, το 2004 την αγαπημένη μου καμένη ελληνική ταινία.
Τελειώσαμε, συμφωνήσαμε ότι καλά πήγε γω τουλάχιστον είχα περάσει υπέροχα. Κείνος έπρεπε να φύγει ταχιά να βγάλει βόλτα τον σκύλο του. Δώσαμε τα χέρια ν’ αποχαιρετιστούμε λέγοντάς του μιλήσαμε τελικά πιο πολύ για μουσική που πιστεύω θα σε ξαναενοχλήσω σύντομα να μου στείλεις και κάποιους άλλους τίτλους τραγουδιών, για να φτιάξω την κασέτα του Αυγούστου του Κορτώ.
Προς το παρόν καλή ακρόαση και σχωρέστε τυχόν παραφωνίες.
HIDDEN TRACK
Το πόσες φορές μου είπε «απορώ πώς κάθονται και γράφουν βιβλία όταν δεν διαβάζουν» στην πρώτη μας συνομιλία το κρατώ ως συμβουλή για να την μοιράζομαι σε μελλοντικούς συγγραφείς κι έχει τόσο δίκιο.
Όταν του μίλησα για την Τεστοστερόνη κείνος μου πε «Είδες τι κάνει το νεανικό θράσος που νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα». Γιατί σ’ αυτή την ταινία παίζει κιόλας. Επίσης θυμήθηκε πόσο ωραία πέρασε στα γυρίσματα και τι χαμός γινότανε, όταν εμφανιζόταν στο νησί η Δήμητρα Ματσούκα.
Ο Κορτώ ως συγγραφέας μ’ αρέσει, γιατί έχει ένα χάρισμα η γραφή του να σε κάνει να διαβάζεις κάτι που ξέρεις ότι αίσιο τέλος δεν θα ‘χει μα θα ναι αισιόδοξο στην ουσία του και θα ‘χει μια κάποια διδασκαλία κρυμμένη. Εκτιμώ πολύ το Μικρό Χρονικό Τρέλας και το Όταν Κοιμούνται οι Φίλοι Μου. Επίσης λατρεύω που τα γράφει όλα σαν να βλέπεις βουβή ταινία που τα λόγια τα ξεστομίζεις εσύ όταν διαβάζεις το βιβλίο απέξω. Ο Κορτώ ως άνθρωπος με κέρδισε και θ’ αναγκαστώ να στηθώ σε παρουσίαση του βιβλίου του στην ουρά, γιατί τόσο μου πήρε το μυαλό που λησμόνησα να του ζητήσω να μου υπογράψει το βιβλίο.
To Βubble Bobble είναι ένα arcade παιχνίδι που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1986 εμείς το λέγαμε μπούμπλε μπούμπλε και μας είχε φάει άπειρα εικοσάδραχμα μπας και το τερματίσουμε ως δεινοσαυράκια που παγιδεύουν στις φούσκες που βγάζουνε απ’ το στόμα τους τα διάφορα τερατάκια.
Την ταινία Τεστοστερόνη δείτε την και θα με θυμηθείτε. Μπορεί να μην τρέλανε κοινό και κριτικούς αλλά έχει κάτι κρυφά διαμαντάκια μέσα όπως και το τραγούδι τίτλων τέλους που ερμηνεύει ο Αύγουστος Κορτώ και μια περίοδο μανιακά σιγοτραγουδούσα στον δρόμο, όπως τώρα κάνω με τα τραγούδια της Nalyssa Green. Παραθέτω εδώ ενδεικτικά κάποιους στίχους «γιατί δεν πάτε, αφού πηδάτε / σε μια σχολή χορού σε μια σχολή καράτε / και προτιμάτε, να μ’ αγαπάτε / κι ας μην σας θέλω άλλο γκόμενες τρελές».
Άντε ας παραθέσω και λίγους στίχους από το πρώτο μεγάλο σουξέ της Τσιτσιμπούς: «…τα χειλάκια / δυό φιδάκια / που τσιμπάνε / με φιλάκια».
