Πέμπτη, απόγευμα Σεπτέμβρη, του old boy

Φτιάχνοντας τις ρουτίνες της νέας σεζόν

Στη ζωή υπάρχουν τα μεγάλα γεγονότα και υπάρχει και η ρουτίνα, η καθημερινότητα, οι καθημερινοί ρυθμοί, που, ακριβώς επειδή δεν αποτελούν γεγονότα, περνούν απαρατήρητα, ή -ακόμη χειρότερα- παίρνουν στο μυαλό μας αρνητική χροιά και αντιδιαστέλλονται από κάθε τι σημαντικό και συναρπαστικό.

Αν όμως δεν αντιμετωπίζεις εσύ ή οι κοντινοί σου άνθρωποι κάποιο πολύ βαρύ πρόβλημα υγείας, αν δεν αντιμετωπίζεις άμεσο και επιτακτικό πρόβλημα επιβίωσης (δεν αναφέρομαι σε μεγάλα οικονομικά ζόρια και άγχη – αυτά τείνουν να αφορούν πια την πλειοψηφία), άντε κι αν δεν έχεις κάποιο πρόσφατο πολύ έντονο συναισθηματικό σοκ, τότε η ρουτίνα, η καθημερινότητα, οι καθημερινοί ρυθμοί έχουν μέσα τους και κάτι που θα άξιζε να το αγκαλιάσουμε με περισσότερη στοργή και γιατί όχι και με ευγνωμοσύνη, ακόμη κι αν δεν είναι συναρπαστικό.

Ειδικά κάθε Σεπτέμβρη, η καθημερινότητα συντονίζεται με τις ρυθμίσεις της νέας σεζόν, το πρόγραμμα της ξεκινάει απ’ την αρχή και πολύ συχνά με διαφοροποιήσεις από την προηγούμενη: εγγραφές σε φροντιστήρια, σε σπορ, δραστηριότητες των παιδιών, δραστηριότητες των ενηλίκων, αναδιατάξεις και αναπροσαρμογές για να σχηματιστεί ο μπούσουλας των επόμενων μηνών. Ναι, απ’ τη μια είναι μηδενικά εντυπωσιακό και αξιοσημείωτο, απ’ την άλλη είναι κι ό,τι πιο σημαντικό: η ζωή που συνεχίζεται. Κι όσο κι αν ο κόσμος δεν είναι γενικά καλά, κι όσο κι αν οι προβλέψεις για τον χειμώνα που έρχεται είναι παντελώς δυσοίωνες, κι όσο κι αν αφορούν ακόμη κι αυτή τη δυνατότητά μας να συνεχίσουμε, ακόμη πάντως με έναν τρόπο συνεχίζουμε. Κι αν έχει αξία να το αγκαλιάσουμε είναι γιατί ούτε για πάντα θα συνεχίζουμε, ούτε με τον ίδιο τρόπο, είτε τη συνέχεια θα τη διακόψει η επαλήθευση των προβλέψεων για τη νέα κρίση, είτε κάτι άλλο, είτε απλά τα χρόνια που θα περάσουν.

Πέμπτη απόγευμα, μέσα Σεπτέμβρη, τώρα μπήκαμε στα αλήθεια στον Σεπτέμβρη, τώρα ο Σεπτέμβρης έγινε Σεπτέμβρης, ΚΤΕΟ, ευτυχώς μόνο κάρτα ελέγχου καυσαερίων φέτος, ευτυχώς μόνο 10 ευρώ, περιμένω στο σαλόνι αναμονής, σκρολάρω και απορώ με όσες κατηγορούν την Μέγκαν και επαινούν την Κέιτ, με ενοχλεί να ασχολείσαι με την Μέγκαν και την Κέιτ, απορώ γιατί ασχολούνται και παθιάζονται με πριγκίπισσες, αλλά τι λόγος μου πέφτει να απορώ και να ενοχλούμαι μαζί τους, τι λόγος μου πέφτει να απορώ και να ενοχλούμαι με τον κύριο στο σαλόνι αναμονής του ΚΤΕΟ, που αντί να σκρολάρει κι εκείνος στην οθόνη του δικού του κινητού, παρακολουθεί αφοσιωμένος στην τηλεόραση την Τατιάνα που παίζει στο mute, δεν ακούει καν, γιατί τόση αφοσίωση, α, παίζει Πισπιρίγκου, γι’ αυτό μάλλον, επιστρέφω στην μικρότερη οθόνη μου και την άθλια Μέγκαν και την Κέιτ που είναι κυρία, όταν τον ξανακοιτάω η Τατιάνα πρέπει να κάνει μια κλήρωση γιατί δείχνει αριθμούς να γυρνάνε, απορώ κι ενοχλούμαι ακόμη περισσότερο γιατί τώρα κοιτάει με ακόμη μεγαλύτερη αφοσίωση τα νούμερα να γυρνάνε, λογικά δεν έχει παίξει, λογικά δεν μπορεί να κερδίσει κάποιο δώρο, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά και ποιος είμαι εγώ που απορώ και ενοχλούμαι μαζί του όταν τα τελευταία βράδια βλέπω πριν κοιμηθώ στο YouTube Λιθουανούς ποντκάστερς να αναλύουν το ευρωμπάσκετ, όταν δεν έπιασε κανένα γούρι για να μπούμε στη ζώνη των μεταλλίων, ούτε το κάθισμα σε πολυθρόνα που ίσως -δεν είμαι σίγουρος αλλά ίσως- ήταν παρούσα και το 87, και εν πάση περιπτώσει αυτό αποφάσισα όταν γύρισε το ματσάκι με την Τσεχία, κόουτς Ολντ Μπόι της είπα, Κυρία Πολυθρόνα είσαι στην ομάδα και μπήκε στην ομάδα και την υποτάξαμε την Τσεχία, την Γερμανία πάλι όχι, άρα κάτι άλλο έπρεπε να κάνω, θα ξαναδώ το “Silver Linings Playbook” να ακούσω τη Τζένιφερ Λόρενς να εξηγεί στον Ντε Νίρο πως χαλάει ένα τζούτζου.

Πέμπτη απόγευμα, μέσα Σεπτέμβρη, όλοι γύρισαν, οι δρόμοι ξαναγέμισαν, τα σχολεία άνοιξαν, τα μαγαζιά ανοικτά, άλλα έχουν κλείσει, μια σχολή καράτε πληροφορεί ότι εγγραφές μόνο Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή έξι με οκτώ, αλλά μοιάζει κλειστή για χρόνια. Ποιες χρονιές να λειτούργησε; Να την έκλεισε ο κόβιντ; Να λειτουργούσε προ μνημονίων και κρίσης; Πόσοι πρόλαβαν άραγε να μάθουν καράτε; Πόσων χρονών να είναι τώρα; Τι το έκαναν το καράτε που έμαθαν; Που πηγαίνει το καράτε που μαθαίνεις; Πέμπτη απόγευμα και οι άνθρωποι βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, βγάζουν βόλτα τα μωρά τους, βγάζουν βόλτα τους ίδιους, δεν βγάζουν βόλτα τα γατιά τους, τα γατιά μένουν σπίτι ή κυκλοφορούν αδέσποτα, οι φιλόζωοι ανησυχούν για τα γατιά, δεν είχα συνηθίσει να σκέφτομαι τα γατιά στο δρόμο υπό το πρίσμα του κινδύνου που αντιμετωπίζουν. Τι σημαίνει αδέσποτο και τι ελεύθερο, ποια η διαφορά ελευθερίας και δεσποτισμού, δεν μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω τα ζώα, πήρα τα ζώα από μικρός με φόβο και όχι με αγάπη, δεν μου περισσεύει αγάπη για τα ζώα, δεν ξέρω αν μου περισσεύει στα αλήθεια αγάπη και για τους ανθρώπους συγκεκριμένα και εξατομικευμένα, αγαπώ όμως την ιδέα των ανθρώπων, την ιδέα της καθημερινότητάς τους, την ιδέα ότι τον Σεπτέμβρη του 2022 δεν έχει έρθει ακόμη ο ενεργειακός χειμώνας του 2022, την ιδέα ότι έχουν περάσει το 2020 και το 2021 με τα λοκντάουν τους, την ιδέα ότι η καθημερινότητα σε καιρό ειρήνης και σε καιρό μη καθολικού εγκλεισμού είναι κάτι όμορφο, κάτι που αξίζει να κοιτάξουμε και να αγαπήσουμε πριν πάψει κι αυτή να υπάρχει, γιατί η ζωή και η ρουτίνα της είναι σαν μια σχολή καράτε που δεν θα κρατήσει για πάντα. 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.