Οίκοι Ανοχής

Μια χώρα μπουρδέλο, ένας οίκος που τρίζει, μια παράσταση ένοχη στην ανοχή. Έξι ηθοποιοί σε έξι καρέκλες: έδρες εξουσίας, θρόνοι, οίκοι. Κάθε μια ιδιαίτερη: κουτσή, τερατόμορφη, ξεκοιλιασμένη, παλαιά και ανθεκτική ή ετοιμόρροπη. Παίρνουν δημόσια το βήμα πάνω τους, τις σέρνουν ξοπίσω τους σαν καταδίκη και κληροδότημα, τις καταχρούνται ή παραμορφώνονται και αλλοιώνονται από την σχέση τους με αυτές. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πολιτική, η θρησκεία, ο στρατός, η άρχουσα τάξη.
Δημαγωγοί, βίαιοι, βάναυσοι, με ψεύτικα παγωμένα χαμόγελα που κρύβουν πίσω τους τον τρόμο, στηριγμένοι σε κουτσές καρέκλες συνεχίζουν να προσποιούνται. Όλοι συμμετέχουν σε ένα εθνικό πανηγύρι, έναν επίπονο Τσάμικο εθνικής περηφάνιας και παρακμής.

Που κατοικώ και τι ανέχομαι σήμερα; Τι πουλάω και ποιος μ’ αγοράζει; Σε τι νόμισμα θα γίνει η συναλλαγή; Τι θα μπορούσε σήμερα να είναι ένας οίκος ανοχής…  Ίσως ένας ενδιάμεσος χώρος… Ένας χώρος ανάμεσα στην “πραγματική” ζωή και την αξία της. Εκεί που τελικά αιωρούμαστε όλοι μας. Μια νοητή γραμμή πάνω στην οποία ισορροπούμε ή  πέφτουμε, βοηθάμε κάποιον ή τον σπρώχνουμε.

Έξι ηθοποιοί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες τους…  Πώς δρουν, και τι ανέχονται; Τι πουλάνε και ποιος τους αγοράζει; Οίκος ανοχής γίνεται το σώμα τους, η πατρίδα τους, η θρησκεία τους, η ζωή τους η ίδια. Η προσευχή, ο εθνικός ύμνος, ο έρωτας, η εργασία είναι πράξεις  ουδέτερες; «… Κατεδαφίζουν τον οίκο μου. Να το ανεχτώ;»

Η θεατρική ομάδα αυτή την φορά  ερευνά την δυνατότητα δημιουργίας θεατρικής ενότητας, τόσο σε επίπεδο συνδυασμού ετερόκλητων κειμένων, όσο και στην αυτόνομη παρουσία εικαστικού καλλιτέχνη, με έναν κοινό άξονα. Τους οίκους ανοχής, έτσι όπως σήμερα θα μπορούσαν να οριστούν.