Κάποτε στη χώρα έλαβε χώρα ο αληθινός και κυριολεκτικός εμφύλιος και η κάθε παράταξη μετρούσε τους δικούς της νεκρούς. Ύστερα το μετεμφυλιακό κράτος, ύστερα η χούντα, ύστερα η μεταπολίτευση, ύστερα το τέλος της το 2010 με την είσοδο στα μνημόνια και η είσοδος σε μια νέα φάση. Με έναν τρόπο και με όλες τις μεταλλάξεις και μαζί σε έναν βαθμό και την ειρωνεία της Ιστορίας και της πορείας τόσων πολλών δεκαετιών, οι παρατάξεις εξακολούθησαν να μετρούν νεκρούς. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δικός μας – ο Θάνος Αξαρλιάν δικός σας, ο Παύλος Φύσσας και ο Ζακ δικός μας – οι νεκροί της Μαρφίν δικοί σας. Λογικά θα θεωρούσε κανείς ότι αυτή θα ήταν η τελευταία πίστα, ότι επόμενη πίστα δεν μπορεί να υπάρξει.
Κι όμως.
Άκουγα σήμερα το πρωί σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό δύο δημοσιογράφους να συζητούν στην εκπομπή τους κι ο ένας να μεταφέρει στον άλλον (με τον δεύτερο να σιγοντάρει και να πλειοδοτεί σε όσα άκουγε), ότι επειδή είναι κι από την περιοχή, τις τελευταίες μέρες γίνεται δέκτης πάρα πολλών παραπόνων: ρε παιδιά εμείς ήμασταν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, δεύτερης κατηγορίας νεκροί ήταν οι δικοί μας, μια διαδήλωση δεν είχε γίνει για μας, δεν αξίζαμε ένα κάλεσμα για τους νεκρούς, για τα παιδιά που απανθρακώθηκαν στο Μάτι;
Μια νέα πίστα λοιπόν, μια νέα κατηγορία κατάταξης δικών μας και δικών σας νεκρών, πλέον δεν εξαιρούνται από την κατηγοριοποίηση ούτε αυτού του είδους οι νεκροί: οι νεκροί στα Τέμπη δικοί μας – οι νεκροί στο Μάτι δικοί σας.
Δεν ξέρω πώς γίνεται να μην μισείς αυτούς τους ανθρώπους.
