Kείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Ο Nick Waterhouse γεννήθηκε το 1986 στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην πόλη της Santa Anna. Βαθιά επηρεασμένος από τις μουσικές που άκουγε από τους γονείς του ανήκει περήφανα στη σημερινή γενιά των τριαντάρηδων που καταγράφουν μουσικά της ηχητικές αναμνήσεις τους. Δηλώνω χωρίς φόβο και πάθος, πως θαυμάζω τον Nick Waterhouse από την πρώτη νότα του άλμπουμ του “Never Twice”, πίσω στο 2016. Ήχος μαγικός, βγαλμένος από μια άλλη εποχή. Rockabilly, Western Swing, Jazz, Surf Soul, Doo-Wop και American Rhythm and Blues μας βάζουν μέσα σε μια νέα συνθήκη, μιας άλλης εποχής, την οποία εμείς οι νεότεροι, εξερευνούμε μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες, στα μεγάλα λευκά πανιά των θερινών σινεμά. Χωρίς να μπορώ να αντισταθώ στο συναίσθημα που μου προκαλούσε η μουσική του -κυρίως στο χορευτικό αυτόνομο ρυθμό που ξεσήκωνε τα πόδια- έψαξα την προηγούμενη δισκογραφία του.
Έτσι ήρθα αντιμέτωπη με την αλήθεια του “Time’s All Gone”! Απλό παραγωγικά, χαρακτηρίζεται από έναν αιχμηρό, εθιστικό ήχο, ο οποίος μέσα σε 32 λεπτά σε συστήνει ακαριαία με τον καλλιτέχνη. Το 2014 είδα μια άλλη πλευρά του στο “Holly”, το 2016 λάτρεψα το “Never Twice” με το οποίο κατέκτησε άμεσα τα ερτζιανά κι έκανε τον ήχο του πλέον να προηγείται του ονόματός του. Το 2019 το ομώνυμο LP “Nick Waterhouse”, αντανακλά περήφανα και πολύ ξεκάθαρα τον ηχητικό του εαυτό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την αρτιότητά του. Όσοι είχαμε την τύχη να τον απολαύσουμε ζωντανά το 2019 ήταν σαν να μπήκαμε σε μια χρονοκάψουλα, η οποία μας πήγε κατευθείαν σε ένα πάρτι, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με μια φίνα και καλοκουρδισμένη μπάντα και έναν Νick Waterhouse που αν μη τι άλλο ήξερε πως θα κάνει τον κόσμο να χορέψει…
Το 2021 κυκλοφορεί το “Promenade Blue”. Ο πρώτος δίσκος του ο οποίος είναι ηχογραφημένος μονοφωνικά και ειλικρινά είναι ό,τι ακριβώς περιμέναμε. Ένταση, συναισθηματισμός, και μια απίστευτη νοσταλγική γοητεία, η οποία πηγάζει από όλους τους μουσικούς ήρωες που κουβαλάει μέσα του ο Nick Waterhouse, χωρίς όμως να μπορείς να πεις με σιγουριά πως μοιάζει με κάποιον. Ο τελευταίος του δίσκος ξεχωρίζει επίσης για τη συνειδητότητα των στίχων. Το “Promenade Blue” θα μπορούσε να είναι ένα LP που θα είχαμε κληρονομήσει εμείς από τους γονείς μας, με το οποίο θα είχαν επενδύσει μουσικά την εφηβεία τους. Με λίγη περηφάνεια παραπάνω λέω πως ευτυχώς είναι κάτι που θα δωρίσουμε εμείς στα παιδιά μας.
Λίγο πριν τις εμφανίσεις του στην Αθήνα, την Πέμπτη 26 και την Παρασκευή 27 Μαΐου στο Piraeus Club Academy, μιλήσαμε μαζί του για την απόχρωση του τελευταίου του δίσκου “Promenade Blue”, τον Υπέροχο Γκάτσμπυ και το σωστό timing.
Μετά από τόσες ακυρώσεις μέσα στη νέα covid πραγματικότητα, επιτέλους γιορτάζεις μαζί μας τον τελευταίο σου δίσκο “Promenade Blue” με μία ευρωπαϊκή περιοδεία. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
Νιώθω αναζωογονημένος και συγκινημένος γεμάτος αισιοδοξία από την ανθρώπινη επανένωση. Ειλικρινά είμαι σοκαρισμένος από το πόσα έντονα συναισθήματα έχω.
Συνέκριναν το “Promenade Blue” με το κλασικό μυθιστόρημα του Φιτζέραλντ Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ. H Νέα Υόρκη του Γκάτσμπυ στα 20’s του προηγούμενου αιώνα έγινε η Καλιφόρνια του Waterhouse το σύγχρονο 2020. Υπάρχουν ομοιότητες που εντοπίζεις σε σένα και στον χαρακτήρα του Γκάτσμπυ;
Αγαπώ το έργο του Φιτζέραλντ και συγκεκριμένα αυτό το βιβλίο! Ονομάζομαι Νick και δεν ήμουν ποτέ το επίκεντρο της κοινωνίας. Επίσης, υποφέρω από τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Νιώθεις πως έχεις αναγεννηθεί και ουσιαστικά μας συστήνεις ξανά τον εαυτό σου μέσα από τον νέο σου δίσκο. Ποιες διαφορές έχει ο Nick του “Holly” και ο Nick του “Promenade Blue”;
Το σκοτάδι σε αντιπαραβολή με το φως. Η ελευθερία με την ψυχολογική πίεση. Η μνήμη του παρελθόντος με το μέλλον που αρχίζει διαφαίνεται και γίνεται αντιληπτό. Η αγάπη με την αποξένωση.
Στο στούντιο, ηχογραφείς σε μαγνητική ταινία μαζί με τους μουσικούς σου, οι οποίοι παίζουν ζωντανά. Πιστεύεις πως αυτός ο αναλογικός ήχος μεταφέρει κατευθείαν την ψυχή του καλλιτέχνη στην καρδιά του ακροατή;
Ναι πλησιάζει πάρα πολύ! Και όταν δεν γίνεται αυτή η μεταφορά, λέει όμορφα ψέματα για να ανυψωθεί το συναίσθημα.
Πώς θα περιέγραφες αυτή τη συγκεκριμένη απόχρωση του “Promenade Blue”; Ποια συναισθήματα αποκαλύπτονται μέσω αυτού;
Είναι αυτό το χρώμα που εμφανίζεται το σούρουπο ή την αυγή. Το χρώμα που έχει ο ωκεανός όταν δεν επηρεάζεται από την καλοκαιρινή ζέστη. Είναι η νοοτροπία όλου του δίσκου όταν ακούς την αρμονικό τόνο του. Eίναι σαν τις “blue notes” που δεν ανήκουν αυστηρά στα “blues” αλλά είναι όμορφες και εκλεκτές με ένα ευρύ φάσμα.
Ένας από τους στίχους σου λέει : “Νever really set for the big change /Learn to let things go/ And say, “Hey, blow wind, blow”. Πιστεύεις πως δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι για τη μεγάλη αλλαγή και όταν το εσωτερικό καμπανάκι χτυπήσει είμαστε αποφασισμένοι να τα αλλάξουμε όλα σε δευτερόλεπτα;
Πιστεύω πως μόνο ο εαυτός μας γνωρίζει πραγματικά τη σωστή στιγμή και αυτό το τραγούδι (Place Names) έχει να κάνει με τον δικό μου απολογισμό. Ρώτησες και προηγουμένως ποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ του εαυτού μου στο “Holly” και του “Promenade Blue”. Ίσως είναι ο χρόνος που μεσολάβησε από την έναρξη της διαδικασίας του απολογισμού στο “Holly” μέχρι την ολοκλήρωση της στο “Promenade Blue”.
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι η διασκευή που έχεις κάνει στο κομμάτι των THEM “I Can Only Give You Everything”. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτή την επιλογή;
Οι THEM ήταν η πρώτη μπάντα του Van Morrison και ένας επαναλαμβανόμενος μουσικός ογκόλιθος μέσα στη ζωή μου. Αυτό το τραγούδι ήταν πάντα μέσα στο μυαλό ως ένας επαναπροσδιορισμός όπως το ακούς. Το επέλεξα και το εκτέλεσα πολύ γρήγορα, όπως όλες τις ιδέες που αγαπώ, χωρίς να σκεφτώ αν θα λειτουργήσει.
Επιστρέφεις στην Ελλάδα για τις εμφανίσεις σου στην Αθήνα και είμαστε χαρούμενοι από τη στιγμή της ανακοίνωσης. Τι έχεις ετοιμάσει για εμάς;
Αρκετά νέα πράγματα, τα οποία θα χαροποιήσουν και αυτούς που με έχουν δει στο παρελθόν, αλλά και αυτούς που θα έρθουν για πρώτη φορά.
