Βλέπω τον τίτλο του δίσκου «Ψυχαγωγία». Λευκά γράμματα και φόντο η τρισυπόστατη φιγούρα του Kristof. Σκέφτομαι αστραπιαία πόσο μεγάλη είναι αυτή η λέξη, πόσο θνητό βάρος μέσα στην αθανασία της σηκώνει και τελικά ποιος είναι ο ορισμός της. Πόσο ωραία θα ήταν να υπήρχε ο ορισμός της, όπως αυτός της τραγωδίας. Αλλά θα μου πείτε μα διαφέρει τόσο αυτό το φτερούγισμα ανάτασης από καρδιά σε καρδιά. Οι μελωδίες του Kristof έχουν γεμίσει τον χώρο. Μα άκου την απόκοσμη φωνή του πόσο απαλά θέλει να με πλησιάσει. «Μα τι κρίμα που άργησα τόσο πολύ να σε ανακαλύψω Kristof», μονολογώ, όσο η ονειρική κατάσταση των στίχων του, η αλληγορία και τα μυθολογικά ξέφωτα, τα οποία είναι σε απόλυτη αναλογία με τα πειραγμένα πιάνα και synthesizers, με οδηγούν στο δικό μου «άλλο μέρος της ύπαρξης, διαφορετικό από το σώμα», όπως λέει ο ίδιος.
Παραδοχή ξανά! «Άργησα να σε ανακαλύψω Kristof»! Νομίζω όμως πως περιπτώσεις σαν την δική του είναι για να επιβεβαιώνουν αυτό που σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Η καλή μουσική θα σε βρει η ίδια. Όπως όλα τα πράγματα που είναι ανώτερα από την αφόρητη εγωιστική ανθρώπινη φύση και στόχο έχουν να τη μαλακώσουν και να την κάνουν να δει πως δεν γυρνούν όλα γύρω της. O Kristof γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο και υποκριτική στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Συνδυάζοντας την avant-pop με τη σύγχρονη κλασική, οι εμφανίσεις του έχουν στοιχεία γερμανικού καμπαρέ με εκείνον να τραγουδάει, να παίζει πιάνο και synths καθώς διηγείται ιστορίες. Συμμετέχει στη μουσική σκηνή της Αθήνας εδώ και λίγα χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει τρεις ανεξάρτητους δίσκους: ”Rêvealité”, ”The Oracle” (φανταστική δουλειά) και “TALKSHOW”. Το τέταρτο album του, «Ψυχαγωγία», κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο του 2022 από την Inner Ear. Σε όλες τις δουλειές του διαφαίνεται το ταλέντο αλλά το κυριότερο ο διαφορετικός τρόπος που επιλέγει να το συμπεριλάβει στην τέχνη του. Στην «Ψυχαγωγία» όμως όλα ενώνονται μαγικά και κατά τη γνώμη μου αποδεικνύει πως η καλλιτεχνική του υπόσταση ορίζει τις άλλες δύο. Είναι η πηγή του!
Ο Kristof λοιπόν με παρέσυρε σε έναν διάλογο ονειρικό. Σαν η ουσία της «Ψυχαγωγίας» να μου εμφάνισε έναν καθόλα ανθρώπινο απεσταλμένο της να μου τα εξηγήσει όλα. Λίγο πριν την εμφάνισή του στην τέταρτη παράσταση της Αισθηματικής Αγωγής στις 28 Οκτωβρίου στο Gagarin μίλησα με τον Kristof για την «Ψυχαγωγία», την Sailor Moon, την μυθολογία και το ταξίδι προς την αλήθεια. Απολαύστε τον!
Μπορείς να ανασύρεις από την μνήμη σου την πρώτη φορά που ένιωσες αυτό το συναίσθημα της ψυχαγωγίας να σε κατακλύζει; Πώς ήταν;
Θα επιλέξω την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόρασή τη sailor moon να μεταμορφώνεται. Ακόμα ηχεί το «Με τη δύναμη του φεγγαριού…». Αγαπώ τη φωνή της Ματίνας Καρρά!
Μοιάζει η ψυχαγωγία με τον έρωτα; Είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση ενδοσκόπησης και ανακάλυψης νέων χαρακτηριστικών του εαυτού μας κάθε φορά;
Ίσως μοιάζουν γιατί και τα δύο σε μεταφέρουν σε έναν άλλο χωροχρόνο. Το κάθε άτομο ερωτεύεται διαφορετικά και ενώ κάθε φορά νομίζουμε ότι ξεκινάμε από αλλού «μηδενίζοντας το κοντέρ», στην πραγματικότητα, συνεχίζουμε από κει που το αφήσαμε. Η ανακάλυψη νέων χαρακτηριστικών είναι μέσα στο παιχνίδι – και της ψυχαγωγίας και του έρωτα. Μέσα μας κατοικούν απίστευτα σύμπαντα και είναι ωραίο να συναντιούνται με άλλα, άλλων…
Θα ήθελες να μου περιγράψεις πώς είναι αυτό το «άλλο μέρος της ύπαρξης», το οποίο είναι διαφορετικό από το σώμα; Πού το τοποθετείς; Χωράει άλλους εκεί, εκτός από τον εαυτό μας;
Χωράνε όλα και τίποτα. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο μακριά. Είναι ένα μέρος μαγικό, νοητικό και ταυτόχρονα ψυχεδελικό.
Εμπνέεσαι από τη μυθολογία. Φτιάχνεις στίχους και εικόνες και τις ενώνεις με την σύγχρονη πραγματικότητα. Τι σε ελκύει στον μύθο; Αγαπημένος σου ήρωας;
Η μυθολογία είναι ένας βασικός πυρήνας έμπνευσής μου. Μου αρέσει να παίρνω ένα στοιχείο από ένα μύθο και να το φέρω στο δικό μου κόσμο (Βλέπε κομμάτια όπως ο «Ιστός», «Κύκνος», «Όλοι κοιμούνται», «Εχινόψις»). Είναι αυτές οι ιστορίες που μαθαίνουμε από μικρά παιδιά και οι φιγούρες αυτές μας κλείνουν το μάτι. Συνήθως με ελκύει η μεταμόρφωση – στους περισσότερους μύθους οι ήρωες-αντι-ήρωες καταλήγουν σε μιαν άλλη μορφή, άλλες φορές από τιμωρία κι άλλες από επιλογή. Αγαπημένη μου είναι η αράχνη – η οποία όταν έχασε σε αγώνα υφαντουργίας από τη Θεά Αθηνά, θέλησε να κρεμαστεί από στεναχώρια αλλά η Αθηνά τη λυπήθηκε, της χάρισε τη ζωή αλλά την καταδίκασε να ζει πάντα κρεμασμένη και να υφαίνει τον ιστό, όχι με τα χέρια αλλά με την κοιλιά.
Η αλληγορία είναι χαρακτηριστικό των στίχων σου. Πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει σε μια αλληγορία;
Η αλληγορία εμπεριέχει τον υπαινιγμό, το παιχνίδι, στοιχεία που με ελκύουν. Καμιά φορά σκέφτομαι: μήπως η αλήθεια δεν είναι το απαραίτητο ζητούμενο αλλά η διαδρομή προς αυτήν;
Άλλο ένα στοιχείο της μουσικής σου είναι η πρόζα. Νομίζω όμως πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα αλλά και της καθημερινότητας σου. Είναι σωστή η μικρή «ψυχογραφία» που έφτιαξα για εσένα;
Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ κυρίως την πρόζα. Με διασκεδάζει η επιλογή λέξεων, η διαδρομή από την αυτόματη γραφή στη σύνταξη. Η ένωση. Η ιστορία. Επιμένω να λέω ότι δεν είμαι τραγουδιστής. Γράφω όμως για τη φωνή μου – μεταξύ τραγουδιού και πρόζας- και για αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο να τραγουδήσουν άλλοι τα τραγούδια μου.
Είναι σα να πήρες τους αγαπημένους σου μαρκαδόρους και να έφτιαξες το μακιγιάζ του προσώπου σου. Τι εκφράζεις με αυτό το κατάλευκο πορσελάνινο πρόσωπο, τα κόκκινα μάγουλα και τα τεράστια μάτια;
Ωραία σκέψη. Όμως το πρόσωπο δεν είναι πάντα το ίδιο βαμμένο. Προσαρμόζεται στο να αποκαλύψει, να αναδείξει ή να αποκρύψει μια ιστορία που έχω στο μυαλό μου σε σχέση με τα λάιβ μου και τη διάθεσή μου εκείνη την ημέρα. Μεγάλο credit στον αγαπημένο μου make up artist Μάνο Καμακάρη που κάθε φορά επιμελείται το μακιγιάζ και με στηρίζει τα τελευταία χρόνια.
Μελετώντας σε, διάβασα μια παλιότερη συνέντευξή σου, στην οποία λες πως η ντροπαλότητα σου είναι εχθρική προς τους άλλους. Τι θεωρείς ότι μπορεί να τους φοβίζει ή ενδεχομένως να τους ενοχλεί και να τους κάνει εχθρικούς απέναντι σε αυτή την γλυκιά εσωστρέφεια των ντροπαλών ανθρώπων σαν εσένα και εμένα;
Είναι κάτι που ακόμα δουλεύω. Χρειάζεται χρόνο. Δεν είναι και εύκολο διότι όταν είσαι ντροπαλός σημαίνει ότι κλείνεσαι μέσα σου ή δεν θέλεις να συμμετέχεις. Αυτό βγαίνει «εχθρικό» προς τους γύρω. Μπορεί να φαίνεσαι κοινωνικά εξωστρεφής αλλά στην πραγματικότητα να είσαι το ακριβώς αντίθετο.
Επιβιώνουν οι ντροπαλοί άνθρωποι εκτός τέχνης;
Θα τα καταφέρουμε! Μπορεί και όχι.
