Έξι ερμηνευτές της δημιουργικής ομάδας της νέας παράστασης των Μιχαήλ Μαρμαρινού και Ακύλλα Καραζήση «Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον
Γυναίκες προετοιμάζονται για την επανάσταση κι εγώ, κάτι θα σκέφτομαι» μοιράζονται μαζί μας σκέψεις με αφορμή το έργο που παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για τρεις ακόμη παραστάσεις στις 14, 15, 16 Οκτωβρίου 2021.
Ο Έκτορας Λυγίζος, η Μαρία Σκουλά, η Ευαγγελία Καρακατσάνη, ο Αντώνης Ανισέγκος, ο Λάμπρος Γραμματικός και ο Μάριος Σαραντίδης γράφουν πάνω σε μια μικρή παραλλαγή του τίτλου:
Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον.
Γυναίκες προετοιμάζονται για την Επανάσταση.
Κι εσύ, τι σκέφτεσαι;
Έκτορας Λυγίζος
Ακόμα και τώρα, μετά από αυτούς τους μήνες ενασχόλησης και τριβής με το ’21, διατηρώ απέναντι στο φαινόμενο αυτό (δεν ξέρω πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω) μια στάση γνήσιας απορίας και αμηχανίας.
Σίγουρα, βρήκα κάποια μικρά ανοίγματα που μου επέτρεψαν να ψυχανεμιστώ τις συνθήκες της εποχής: την περίπλοκη δομή του κλεφταρματολισμού, τους εμφυλίους, την αδιανόητη κατάσταση των πολιορκιών και των ηρωικών εξόδων. Εκτός όμως από την αμηχανία διατηρώ και τη σιγουριά ότι ο τρόπος διαχείρισης που επέλεξε η παράσταση είναι γόνιμος: άνθρωποι επί σκηνής που επιχειρούν να αφηγηθούν το φαινόμενο ομαδικά, χωρίς όμως να διστάσουν να βρεθεί ο καθένας τους σε διαφορετική χρονικότητα και σε άλλο συντονισμό.
Άνθρωποι δηλαδή που βρίσκονται τόσο σε δράση όσο και σε περισυλλογή.
Μαρία Σκουλά
Σκέφτομαι σημαίνει κερδίζω χρόνο, σιωπηλός. Ακίνητος. Και ένα σταμάτημα. Μονάχα αναπνέω. Ελευθερία: χωρίς να πρέπει να πάω παρακάτω. Εδώ. Ακούω τη σιωπή. Γνωρίζω πια ότι εκεί μέσα υπάρχουν όλα όσα χρειάζεται να ξέρω.
Έπειτα η άλλη στιγμή. Η πιο πολύτιμη: όταν κερδίζουμε χρόνο μαζί με άλλους – «Σιωπώντες» και τότε -ίσως- μια σκέψη όλοι μαζί, που δημιουργείται έξω και πάνω από τα κεφάλια μας και πετάει στον χώρο.
Παγίδα ή ευκαιρία: σίγουρα η δυνατότητα να γεννηθεί κάτι ολοκαίνουργιο εκεί μέσα. Η δυνατότητα μιας σκέψης που συμβαίνει ταυτόχρονα σε όλους. Θα σκεφτούμε τότε: είναι σαν ένας λόγος που έρχεται από πολύ παλιά. Όμως δεν είναι έτσι. Δημιουργείται τώρα, και συμβαίνει σε εμάς. Τώρα. Τίποτα δεν είναι παλιό. Όλα είναι τώρα. Όλα γεννιούνται τώρα. Η Επανάσταση είναι τώρα. Ο Κολοκοτρώνης είναι τώρα. Οι Γυναίκες είναι τώρα. Κι εμείς είμαστε τώρα.
Ευαγγελία Καρακατσάνη
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που ούτε μπορείς να τα εξηγήσεις ούτε και να τα καταλάβεις ακριβώς. Όταν αρχίσαμε τις πρόβες για την παράσταση ήξερα για το 1821 συγκεκριμένα πράγματα, συγκεκριμένα ονόματα και γεγονότα και αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να πω.
Μπήκαμε σε έναν κόσμο διαβάζοντας ιστορικά βιβλία, ψάχνοντας πηγές και μαρτυρίες που μου άνοιξαν έναν καινούργιο τρόπο να αντιλαμβάνομαι την ιστορία, όχι μόνο σαν γεγονότα αλλά σαν κάτι στο οποίο μπορώ να μπω μέσα και να γίνω μέρος της!
Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο ευτυχής είμαι που έχω τη δυνατότητα μέσα από το θέατρο και την τέχνη να μπορώ να διευρύνω τις γνώσεις μου όχι σαν αποστήθιση ημερομηνιών και ονομάτων αλλά σαν κάτι στο οποίο μπορώ να συνδεθώ άμεσα. Μου έχουν γεννηθεί απορίες, εικόνες μυρωδιές που με κάνουν να θέλω να μάθω κι άλλα.
Σκέφτομαι πως κάθε στιγμή που περνάει γίνεται παρελθόν και μπορεί να γίνει ιστορία!
Αντώνης Ανισέγκος
Κι εγώ θα σκέφτομαι την Ελευθερία, που δεν είχαμε εν τέλει την ευκαιρία και τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά. Την αναγνωρίζουμε όμως μέσα από όνειρα και φαντασιώσεις, μέσα από περιγραφές.
Ταυτόχρονα τη γευόμαστε καθημερινά σε μικροδόσεις, συχνά με συνοδευόμενες τύψεις. Είμαστε περιφερόμενοι δεσμώτες, με εξελιγμένους ανιχνευτές για τα όρια που μας περιστοιχίζουν. Η μόνη ελευθερία που είμαστε σε θέση να συλλάβουμε και να διαχειριστούμε, είναι η περιορισμένη, η περιφραγμένη, αυτή με τα πλέον ξεκάθαρα όρια.
Όμως εκτός από την ορατή, υπάρχει και η αόρατη ελευθερία, αυτή που είναι αχαρτογράφητη, η εσωτερική ελευθερία, αυτή που δεν μπορεί να παραβιάσει κανείς. Ας μάθουμε να την εμπιστευόμαστε, γιατί αυτή είναι που μας τροφοδοτεί και μας ενθαρρύνει, αυτή που μας υποκινεί να παίξουμε με τα όρια, να τα μετακινήσουμε, να τα αμφισβητήσουμε.
Λάμπρος Γραμματικός
Σε μία από τις πολλές συζητήσεις για το 1821 και την εθνική συνείδηση, η φίλη μου Μ. υποστήριζε ότι δεν τη συνδέει τίποτα με την Ελλάδα, πέρα από ελάχιστους ανθρώπους που θα ήθελε να πάρει μαζί της και να ζήσει σε κάποια χώρα του εξωτερικού.
Λίγο αργότερα, σε μια άλλη συζήτηση μας για τις περιοχές της Αθήνας, υποστήριξε πως της αρέσει ο Βύρωνας γιατί είναι κοντά στο βουνό. Τότε ρώτησα: «Ποιο βουνό;». Μου απάντησε: «Τον Υμηττό». «Μα ο Υμηττός… δεν πιάνεται για βουνό», είπα. Με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: «Τι είπες για το βουνό μου;». Θυμήθηκα την προηγούμενη μας συζήτηση. Μα φυσικά, σκέφτηκα, ο Τόπος… Σκέφτηκα τα βουνά «μου». Αυτά που μεγάλωσα στην Ήπειρο. Σκέφτηκα άλλα βουνά που έχω επισκεφτεί. Σε όλα υπήρχε κάτι κοινό.
Στα βουνά «μου» όμως, υπήρχε κάτι ακόμα. Κάτι που δεν μπορούσα να το χωρέσω σε λέξεις… Σαν να ήμουν και γω ένα βραχάκι του Τόπου. Πολύ πριν το 1821, και πολύ μετά το 2021… Από πάντα. Τα βουνά προηγούνται.
Μάριος Σαραντίδης
Κι εγώ, θα σκέφτομαι: Τι συναρπαστική συνάντηση! Πως τα βουνά προηγούνται…
Τα ονόματα που ακούγονται. Τον Απόλλωνα/ Μιχαήλ και τον Διόνυσο/ Ακύλλα.
Τις «θεϊκές» τους παρεμβάσεις. Τις πρόβες του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου. Τους Ήχους του Αντώνη και τα στιγμιότυπα οπερατικής έξαρσης. Τα ζωηρά και γεμάτα αγάπη βλέμματα των αδερφών. Της Μαρίας , της Ηλέκτρας, της Ευαγγελίας, του Έκτορα, του Λάμπρου, του Ακύλλα και του Μιχαήλ.
Τη φορά που έπαψα να είμαι απλώς ο τραγουδιστής της όπερας και έγινα μέρος της ομάδας. Τους κύκλους που σχηματίζαμε στις πρόβες. Το «άλλο» πρόσωπο της ιστορίας που ανακάλυψα. Το Μισολόγγι και τις μάχες. Του Νάσου τα μαλλιά. Τον Έλβις. Τα λόγια του καθηγητού Θεοτοκά.
«Οι ήρωες του 21’ πολεμούν για να δημιουργήσουν έναν κόσμο που τελικά δεν τους χωράει.». Τα βιντεάκια στο YouΤube με τη Μαρία Ευθυμίου. Τον ενεστώτα. Τα τοιαύτα ω Έλληνες, δεν διηγούνται ούτε λέγονται, αλλά μόνον αισθάνονται, από το στόμα της Μαρίας.
Τους ανθρώπους που φοβούνται να τολμήσουν. Τα τσαρούχια και τα παλιοτσάρουχα και τα τετραδιάκια. Τον «νέο άγγελο». Ότι στις 25 Μαρτίου του 1821 δεν έγινε απολύτως τίποτα! Ότι πάντα θα σκέφτομαι: Πόσο χαρούμενος είμαι.
