Κάνω εκλογές ως δικαστικός αντιπρόσωπος εδώ και είκοσι πέντε χρόνια και το δείγμα είναι πια αρκετά μεγάλο και σίγουρα ασφαλές. Σε κάθε εκλογές καλούνται οκτώ μέλη για εφορευτική επιτροπή, τέσσερα τακτικά και τέσσερα αναπληρωματικά. Υπάρχουν λοιπόν τρεις κατηγορίες πολιτών.
– Εκείνη που θα προσπαθήσει μεν να αποφύγει την αγγαρεία, φέρνοντας πιθανώς και κάποιο χαρτί γιατρού ή επικαλούμενη κάποιον αποχρώντα λόγο που δεν της επιτρέπει να παραστεί, αλλά που τελικά είναι συζητήσιμη και που αν τη φέρεις λίγο στο φιλότιμο ή στο ότι δεν γίνεται αλλιώς, κάτι θα κάνει και θα βγάλει ένα κομμάτι της διαδικασίας.
– Η εντελώς χυδαία κατηγορία που θα σου πουλήσει τρέλα ή θα τσαμπουκαλευτεί, που το πρόβλημά της δεν είναι μόνο το απρόσωπο κράτος που την καλεί, ώστε να τη νομιμοποιεί εσωτερικά ότι ξέρω γω δεν είναι μια κατηγορία που αποτελείται από κορόιδα, αλλά που εξίσου και περισσότερο χυδαία θα σταθεί απέναντι στην τρίτη κατηγορία, την οποία εκ των πραγμάτων -και ενίοτε και ρητά- τη θεωρεί κορόιδο.
– Από τους οκτώ, να είναι κάθε φορά ένας ή μία, άντε το πολύ δύο. Που θα κάτσουν αγόγγυστα και θα βγάλουν τη δουλειά. Από αξημέρωτα το πρωί ως αργά το βράδυ. Που ακόμα κι αν τους πεις ότι μπορούν να φύγουν για λίγο, το πιθανότερο είναι να κάτσουν ή να επιστρέψουν συντομότερα από την ώρα που έχετε πει.
Τι είδους άνθρωποι απαρτίζουν την τρίτη κατηγορία; Δεν το ξέρουν -γιατί δεν έχουν τρόπο να το ξέρουν- αλλά σώζουν τον κόσμο. Όχι τον κόσμο των δικαστικών αντιπροσώπων, όχι τον κόσμο των εκλογών, τον κόσμο συνολικά. Χωρίς την ύπαρξή τους ο κόσμος θα ανατινασσόταν την επόμενη στιγμή. Ναι, ακούγεται μεταφυσικό. Αλλά είναι η αληθινότερη αλήθεια. Η ανθρωπότητα και ο πλανήτης δεν έχουν ακόμα εξαϋλωθεί, επειδή υπάρχει αυτός ο ένας ή η μία, άντε δύο, στους οκτώ.
Τα ιδεολογικά και τα πολιτικά μου πιστεύω είναι σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς μου, πιστεύω ότι η ιδεολογική και η πολιτική τομή είναι κρίσιμη σε μια κοινωνία. Αλλά υπάρχει και μια δεύτερη τομή. Μπορεί ο συγκεκριμένος ένας ή η συγκεκριμένη μία στους οκτώ να ψηφίζουν το μεγάλο κόμμα που εμένα με χαλάει, μπορεί να ψηφίζουν κάποιο μικρότερο κόμμα που θεωρώ γραφικό, μπορεί ίσως να είναι απολιτίκ ή να έχουν απόψεις που θα με τσίτωναν. Μπορεί ο συγκεκριμένος ένας ή η συγκεκριμένη μία στους οκτώ να ανήκουν στη μεγαλύτερη εκλογική εικόνα που με γεμίζει απελπισία. Αλλά την ίδια ώρα σώζουν τον κόσμο. Γιατί εκείνοι είναι όλη την Κυριακή εκεί. Κι οι υπόλοιποι επτά, άντε έξι, όχι.
Δεν το κάνουν επειδή είναι υποχρεωμένοι. Δεν το κάνουν για να μην υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Δεν το κάνουν επειδή φοβούνται. Δεν το κάνουν επειδή δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο με τις Κυριακές τους. Δεν το κάνουν επειδή τους είναι λιγότερο φορτικό απ’ ό,τι στους άλλους. Δεν το κάνουν επειδή είναι οι ηλίθιοι της υπόθεσης. Μπορεί να είναι οι ηλίθιοι στα μάτια των άλλων και ειδικά των χυδαίων. Το γνωρίζουν, αλλά παρά ταύτα εξακολουθούν και το κάνουν. Γιατί ξέρουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από ηλίθιοι: είναι εντάξει.
Με φώναξαν να κάνω μια δουλειά; Δεν θα προσπαθήσω να την αποφύγω. Θα την κάνω. Και κάνοντάς την κρατούν τον κόσμο στη θέση του. Εξαιτίας της εσωτερικής τους φωνής. Που δεν τους λέει να είναι υπάκουοι. Τους λέει να είναι καλοί. Τους λέει ότι το να προσφέρεις δεν σε κάνει βλάκα. Τους λέει ότι το να είσαι εσύ εντάξει, σε μια γενικότερη συνθήκη που κανείς δεν είναι εντάξει, μπορεί να είναι άδικο, αλλά υπάρχει κάτι που υπερβαίνει ακόμη και τη γραμμή ανάμεσα στη δικαιοσύνη και την αδικία: το να είναι έτσι διαμορφωμένα τα μέσα σου, ώστε να έχουν πληθώρα χώρου προκειμένου να κάνεις αυτό που σου αναλογεί, αλλά κι αυτό που αναλογεί σε εκείνους που στενεύονται να δώσουν.
Ευχαριστούμε που σώζετε τον κόσμο. Εσείς, ο ένας ή η μία, άντε δύο, στους οκτώ.
Μία Απάντηση
Νομός του Parreto