Λίγο καιρό πριν ακούγοντας ξανά και ξανά την εξαιρετική δουλειά του Πέτρου Κλαμπάνη “Tora Collective”, o λατρεμένος πια αλγόριθμος του Spotify, με πήγε σε μια μελωδία ζωηρή, φωτεινή και με μια διάθεση παιχνιδίσματος. Απορημένη για το τι είναι αυτό που ακούω ο τίτλος με ενημέρωσε ότι πρόκειται για κάτι όντως ελπιδοφόρο και γεμάτο ζωή. Ο λόγος για το “Spring Of Life” του Daniel Garcia το οποίο όχι μόνο με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση αλλά με έπεισε να πατήσω το κουμπί της αναπαραγωγής για το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο “Vía de la Plata”. Πατάω το play και κάνω την ασυνείδητη πια κίνηση να κλειδώσω την οθόνη του κινητού και να το πετάξω μέσα στη τσάντα. Μόλις 9 δευτερόλεπτα έμεινε σε αδράνεια, όσος χρόνος δηλαδή χρειάστηκε μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες από το πιάνο του Ισπανού τζαζίστα αλλά και ο χαρακτηριστικός ήχος της τρομπέτας του εξαιρετικού Ιbrahim Maalouf που με έκαναν να προσθέσω το “Canción del Fuego Fatuo” στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Ο δίσκος συνέχιζε να παίζει δημιουργώντας μου ανάμεικτα συναισθήματα. Εξωστρεφής και uptempo σε πολλά σημεία αντανακλά την καθάρια μορφή του ταπεραμέντου του Daniel Garcia.
Το flamengo, η κλασική και η λαϊκή ισπανική μουσική, η ροκ και η ηλεκτρονική μουσική ενώνονται με έναν πολύ ευφάνταστο και έξυπνο τρόπο, δημιουργώντας έτσι έναν χαρακτήρα ξεκάθαρο τόσο στη συνθετική καταγραφή όσο και στην ερμηνευτική προσέγγιση. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται με τη μόνιμη πλέον συμμετοχή δυο Κουβανών φίλων, του Reinier “El Negrón” στο κοντραμπάσο και του Michael Olivera στα ντραμς, δημιουργώντας έτσι το “Daniel Garcia Trio“.
Ο Ισπανός πιανίστας Daniel Garcia Diego ανήκει στις νέες δημιουργικές δυνάμεις της τζαζ σκηνής της χώρας του αλλά και της ευρύτερης ευρωπαϊκής, αφού εκτός από το πιο πρόσφατο “Via de la Plata” διαθέτει το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ “Travesuras” του 2019. Από αυτό αρκεί να ακούσετε τα κομμάτια “Oniria”,”Dream of Mompou #1 & #2 και φυσικά το ομώνυμο “Travesuras”. Λίγο πριν την εμφάνιση του στο 22ο Athens Jazz, μίλησα μαζί του σε μια στάση της περιοδείας του στο Mόναχο. Είπαμε για την ταύτιση της ζωής και της μουσικής, την ελευθερία του να ζεις έξω από κουτάκια και τη δόση παιδικότητας που όλοι πρέπει να διατηρούμε. Εγώ θα πω απλά απολαύστε τον…
Λέτε πως η μουσική έχει να κάνει με τη φιλαλήθεια και τη γνώση του εαυτού μας. Πάνω σε αυτό αφενός θα ήθελα να σας ρωτήσω αν θα μπορούσαμε να πούμε πως η ζωή είναι μουσική και γενικότερα η ζωή είναι τέχνη; Και κατά πόσο είναι εύκολο σε κάποιον να παραμένει συγκεντρωμένος και αληθινός στη διαδικασία;
Έχετε απόλυτο δίκιο. Τη μουσική μπορεί να τη βιώσει κάποιος με πάρα πολλούς τρόπους, αλλά στη δική μου περίπτωση η μουσική και η ζωή είναι απόλυτα ταυτισμένες σε βαθμό που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη μια από την άλλη! Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο για το θέμα αυτό, γιατί είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Για να μην μακρηγορώ όμως λέω πως η μουσική για μένα είναι η κύρια πηγή προσωπικής αφύπνισης. Με αναγκάζει να κοιτάζω μέσα μου, να σκάβω μέσα στα συναισθήματά μου, τις προσδοκίες μου, τους φόβους μου, τις γωνίες της ομορφιάς και της ειρήνης. Μα το κυριότερο είναι πως με αναγκάζει να το κάνω με ένα βάναυσα ειλικρινή τρόπο, ο οποίος δεν είναι εύκολος, μιας και δεν υπάρχει κανείς εκεί από τον οποίο πρέπει να κρυφτείς. Όλο αυτό τελειώνει με μια βαθύτερη γνώση του εαυτού μου την οποία εφαρμόζω στο υπόλοιπο της ζωής μου. Με σιγουριά μπορώ να πω πως η μουσική έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Εξηγήστε μου την έννοια του “Τravesuras”; Λειτουργεί για εσάς ως ένας πιο εύκολος τρόπος για να αντιμετωπίσετε την ενήλικη ζωή;
Ακριβώς. Η λέξη “Travesuras” αναφέρεται σε αυτό το είδος της κακής παιδικής συμπεριφοράς, η οποία είναι αθώα μιας και δεν έχει σκοπό να βλάψει ή να προσβάλει κανέναν. Απλά εξερευνούμε τον κόσμο, δοκιμάζοντας νέα πράγματα, φτάνοντας στα όρια, χωρίς απαιτήσεις ή προκαταλήψεις. Και είμαστε εμείς οι ενήλικες που βάζουμε ταμπέλα σε αυτή τη συμπεριφορά ως ανυπάκουη ή κακή. Το πιο απίστευτο όλων είναι ότι αυτό το μικρό παιδί ζει μέσα σε όλους μας, καλυπτόμενο από υπερβολικές στρώσεις εκπαίδευσης, φόβου και κοινωνικών κανόνων. Αυτό που αξιώνω είναι πως όλοι πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να βρούμε τον μικρό μας εαυτό να βγει έξω και να δει τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που ανακαλύπτει νέα πράγματα για πρώτη φορά μετά από κάθε βήμα. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να τους κάνουμε να εκπλαγούν ξανά.
Εσείς διαλέξατε την Jazz ή η Jazz εσάς;
Δεν ξέρω… Ο πατέρας μου είναι επαγγελματίας μουσικός και το σπίτι μας είναι γεμάτο από μουσικά όργανα. Αρχικά ξεκίνησα να παίζω με τα όργανα σαν να ήταν παιχνίδια και η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν μέσω αυτοσχεδιασμού. Έτσι πιστεύω πως η Jazz ήταν μια φυσική κατάληξη για μένα. Ποτέ δεν σκέφτηκα τη μουσική σαν κάτι σταθερό ή προκατασκευασμένο.
Είναι η Jazz ένα νέο είδος αυτού που αποκαλούμε “world music”; Σκεπτόμενη πως πολύ νέοι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο εντάσσουν στη jazz μουσική τους στοιχεία από την παράδοση, την κουλτούρα και τις ρίζες τους.
Κάποιος μου είπε μερικές ημέρες πριν, μετά από μία συναυλία στο Παρίσι, πως συγκινήθηκε τόσο πολύ από τη μουσική και με ρώτησε για τον ρόλο της παράδοσης μέσα στη μουσική μου, γιατί αυτό που ένιωσε όση ώρα έπαιζα ήταν κάτι ριζωμένο στον χρόνο και ταυτόχρονα τόσο ελεύθερο. Το θέμα με την jazz είναι ότι προέρχεται από μια ξεκάθαρα παραδοσιακή μουσική, συγκεκριμένα την παραδοσιακή μουσική των Άφρο -Αμερικάνων, η οποία αναμειγνύεται με την ευρωπαϊκή μουσική και φυσικά και με άλλα πράγματα. Αλλά η παραδοσιακή μουσική είναι το DNA της Jazz. Έτσι λοιπόν τι συμβαίνει; Η διαδικασία που συνέβη 120 χρόνια πριν στη Βόρεια Αμερική, συμβαίνει τώρα με τις υπόλοιπες παραδόσεις ανά τον κόσμο. Παίζαμε jazz σαν να είναι μια ξένη γλώσσα για έναν αιώνα, χρησιμοποιώντας την αμερικανική παραδοσιακή μουσική σαν να είναι ένα κομμάτι ξεχωριστό από την Jazz. Αλλά καταλάβαμε πως η jazz δεν είναι ένα “style” παιξίματος, αλλά μια προσέγγιση στη μουσική. Από εκεί και έπειτα η Jazz έγινε μια γλώσσα καθομιλουμένη, εξερράγη και άνοιξε τα όρια της όπως ποτέ άλλοτε, εμπλουτίζοντας την pop μουσική σε όλο τον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια η jazz αποκτά σήμερα τον πιο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μισώ να βάζω ταμπέλες στη μουσική world”, “jazz”, “pop” ,“classical”. Η μουσική δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε κουτιά που την περιορίζουν. Δεν έχει σύνορα. Είναι ένα υγρό, μια θάλασσα πιθανοτήτων που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να ταξινομήσουν. Το καταλαβαίνω αλλά δεν το αγοράζω! Για μένα υπάρχει μόνο μουσική! Και είτε με αγγίζει είτε όχι, ανεξαρτήτου είδους ή τίτλου έχει ορίσει κάποιος.
Σκεφτήκατε ποτέ να εντάξετε κάποιους στίχους στη μουσική σας; Ή νιώθετε πως με κάποιο τρόπο το μυστικό και ασφαλές περιβάλλον σας, θα αποκαλυφθεί;
Έχω κάποια τραγούδια με στίχους, τα οποία δεν έχουν κυκλοφορήσει, αλλά για ένα μεγάλο μέρος της μουσικής μου δεν νιώθω την ανάγκη των λέξεων. Η μουσική και η ποίηση είναι πολύ συνδεδεμένες και μπορείς να προσθέσεις τόσο μουσική στην ποίηση όσο και το αντίθετο. Αλλά η μουσική από μόνη της έχει την πολύτιμη ποιότητα της ασάφειας. Η μουσική δεν μπορεί να εκληφθεί κυριολεκτικά εξ΄ ορισμού της και αυτό την κάνει τόσο μυστήρια και δυνατή, γιατί δεν έχει καθορισμένες λέξεις με νόημα όπως οι υπόλοιπες γλώσσες που γνωρίζουμε. Και πάλι κουτάκια και κανόνες. Οι γλώσσες περιορίζονται από την έννοια των λέξεων. Οι λέξεις είναι η μοίρα και ταυτόχρονα η σωτηρία της γλώσσας, αφού χρειαζόμαστε συγκεκριμένες ερμηνείες για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Η ποίηση είναι η διέξοδος των ανθρώπων για να υπερπηδούν τις έννοιες των λέξεων. Αλλά η μουσική… Η μουσική είναι ελεύθερη από ορισμούς αλλά είναι ικανή να κουβαλάει τόσα νοήματα. Πρέπει να αφήσουμε τη μουσική να μιλήσει σε όλους μας για να μπορέσουμε να βρούμε το νόημα, το οποίο θα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτή είναι και η ομορφιά της μουσικής. Μιλάει στην ψυχή μας κατευθείαν χωρίς τους περιορισμούς της γλώσσας.
Εάν δεν ήσασταν μουσικός με ποιον τρόπο φαντάζεστε τον εαυτό σας να εμπλέκεται με την τέχνη;
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ το να είμαι τίποτα άλλο εκτός από μουσικός. Αλλά εκτός από τη μουσική μου αρέσει πολύ η κουζίνα. Θεωρώ πως είναι ένας υπέροχος τρόπος να εκφράζεις τον εαυτό σου, να είσαι δημιουργικός και να εξερευνάς. Εκτιμώ πολύ τους καλούς μάγειρες και το καλό φαγητό. Δεν εννοώ το φανταχτερό φαγητό, αλλά το απλό τίμιο και καλό φαγητό.
Όταν παίζεται μουσική ζωντανά με τους αγαπημένους σας πλέον συνεργάτες τον Reinier El Negrón στο μπάσο και τον Michael Olivera στα ντραμς είναι σαν να δημιουργείτε ένα μουσικό γλυπτό σε πραγματικό χρόνο. Ποιοι είναι οι παράγοντες που βάζουν στην ίδια πνευματική κατάσταση για να καταφέρετε αυτό το τέλειο αποτέλεσμα.
Δεν θα έλεγα ότι είναι τέλειο γιατί διαφορετικά δεν θα άλλαζε από συναυλία σε συναυλία. Αλλά είναι σίγουρα ένας ιδιαίτερος δεσμός, τέλειος στο να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να είμαστε γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλον, δεκτικοί και παραγωγικοί την ίδια στιγμή. Θα μπορούσα να πω πως η βασική ποιότητα που μοιραζόμαστε οι τρεις μας για να δημιουργήσουμε αυτόν τον δεσμό είναι η γενναιοδωρία. Και αυτό είναι ένα από τα μαθήματα που μας δίνει η μουσική. Η μουσική που φτιάχνουμε είναι μεγαλύτερη από εμάς τους τρεις ξεχωριστά. Στοχεύουμε στον ίδιο σκοπό, βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον και δεν αφήνουμε κανέναν πίσω. Προσπαθούμε πολύ να μείνουμε συνδεδεμένοι κάθε στιγμή και προσπαθούμε να δημιουργούμε ομορφιά μέσα από το άγνωστο. Είναι στο ίδιο επίπεδο τόσο προκλητικό όσο και ανταποδοτικό.
Είμαι πολύ περίεργη για το τι μορφή θα είχε αυτό το γλυπτό. Έχετε ποτέ φανταστεί πώς θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα;
Όχι ακριβώς. Αλλάζει συνεχώς. Το θέμα με τη μουσική είναι ότι δεν είναι απτή όπως η πέτρα. Στη θέση της πέτρας βρίσκεται ο ήχος, έτσι θα πρέπει να το φανταστείς μόνη σου αν θέλεις να μεταφράσεις τους ήχους σε σχήμα. Και πάλι αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής. Καθένας από εμάς θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ διαφορετικό πνευματικό γλυπτό από την ίδια μουσική. Αυτό συμβαίνει γιατί η μουσική αντανακλά τις δικές σου εμπειρίες, αναμνήσεις, σκιές και ξέφωτα. Γι ’αυτό η μουσική είναι ένας συναισθηματικός και ψυχολογικός καθρέφτης αν και οι περισσότεροι από εμάς δεν το αντιλαμβανόμαστε. Δημιουργεί μια εικόνα από ένα ενδότερο κομμάτι σου και το βάζει μπροστά σου. Και ίσως αυτό είναι το πραγματικό γλυπτό για το οποίο μιλάμε…
Περιγράψτε μου πώς αξιοποιείτε τον ελεύθερο σας χρόνο; Τι σας κάνει να χαλαρώνετε;
Ωραία ερώτηση, μιας και κάνουμε αυτή τη συνέντευξη από το Μόναχο, στη μέση του τουρ και έπειτα από μία και κάτι εβδομάδες που λείπω από το σπίτι. Το τέλειο ρεπό μου είναι στο σπίτι με την αγαπημένη μου σύζυγο Belén, τον σκύλο μου Djembé, να περπατάμε στην εξοχή, να μαγειρεύουμε να διαβάζουμε, να κοιμόμαστε. Απλά πράγματα αλλά γεμάτα νόημα για μένα.
Ποιο είναι το τελευταίο τραγούδι που ακούσατε στο Spotify και ποιο ήταν αυτό που σας έκανε να χορέψετε;
Τελευταία είμαι ερωτευμένος με το άλμπουμ του Gabriel Kahane με “Book of Travelers”. Απλό αρχικά αλλά τόσο πολύπλοκο και δυνατό αν αφήσει ανοιχτή την ψυχή σου σε αυτό. Το τελευταίο κομμάτι που με έκανε να χορέψω μάλλον ήταν το “Rumba pa los rumberos” από τους Muñequitos de Matanzas. Απίστευτος παραδοσιακός αφροκουβανέζικος ήχος που ο Reinier ο καλός φίλος και εξαιρετικός μπασίστας άκουγε από το κινητό του πριν ανέβουμε στη σκηνή από το χθεσινό live. Αρχίσαμε να χορεύουμε σαν τρελοί και αμέσως μπήκαμε στην κατάλληλη διάθεση για να κατακτήσουμε τη σκηνή. Αγαπάμε πολύ να το κάνουμε αυτό.
