Ο «Ανδαλουσιανός Σκύλος», το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα υπερρεαλιστικής γραφής στο χώρο του κινηματογράφου και η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Λουίς Μπουνιουέλ, γεννήθηκε, όπως ο ίδιος ο δημιουργός υποστήριζε, από τη συνάντηση δύο ονείρων:
«Φτάνοντας στο σπίτι του Νταλί, στο Φιγκέρες, όπου με είχε καλέσει να περάσω μερικές μέρες, του διηγήθηκα ότι πριν λίγο καιρό είχα ονειρευτεί ένα μακρόστενο σύννεφο να κόβει το φεγγάρι κι ένα ξυράφι να σκίζει ένα μάτι. Εκείνος μου διηγήθηκε ότι την προηγούμενη νύχτα είχε δει στον ύπνο του ένα χέρι γεμάτο μυρμήγκια. Και πρόσθεσε: “Τι θα έλεγες να κάναμε μια ταινία ξεκινώντας με αυτά;”.
Το σενάριο γράφτηκε σε λιγότερο από μια εβδομάδα σύμφωνα μ’ έναν πολύ απλό κανόνα που είχαμε υιοθετήσει μετά από κοινή συμφωνία: να μην κρατάμε καμία ιδέα, καμία εικόνα που να επιδέχεται κάποια εξήγηση λογική, ψυχολογική ή πολιτιστική. Ν’ ανοίξουμε όλες τις πόρτες στο παράλογο. Να μη δεχόμαστε παρά μόνο τις εικόνες που μας έκαναν εντύπωση, χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε το γιατί», αφηγείται ο Ισπανός σκηνοθέτης στην αυτοβιογραφία του.
Γυρνώντας την πλάτη στις συμβατικές κινηματογραφικές αρχές οι δύο φίλοι εφάρμοσαν τις διδαχές του σουρεαλισμού, τον οποίο ο πατέρας του κινήματος, ο Αντρέ Μπρετόν, όριζε ως «τον ψυχικό αυτοματισμό με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά, είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης», ως «την υπαγόρευση της σκέψης με την απουσία κάθε ελέγχου απ’ τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική» και πάντρεψαν το όνειρο με την πραγματικότητα.
Με οδηγό το ασυνείδητό τους και κόντρα στην έννοια της αιτιότητας και σε κάθε αφηγηματική λογική προχώρησαν στη συρραφή ασύνδετων φαινομενικά πλάνων και προκλητικών και αλλόκοτων σκηνών που ακόμα και σήμερα δεν επιδέχονται ερμηνείες και αναλύσεις. «Η ταινία στοχεύει στα ασυνείδητα συναισθήματα των ανθρώπων», δήλωσε ο ίδιος ο Μπουνιουέλ χρόνια αργότερα.
Η πρεμιέρα του «Ανδαλουσιανού Σκύλου» πραγματοποιήθηκε στις 6 Ιουνίου 1929 στο σινεμά Ursulines στο Παρίσι με τους παρευρισκόμενους μεταξύ των οποίων ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ζαν Κοκτώ, ο Κριστιάν Μπεράρ, ο Λε Κορμπιζιέ, ο Ζωρζ Ωρίκ και τα μέλη της ομάδας των σουρεαλιστών να τον «αγκαλιάζουν» με παρατεταμένα χειροκροτήματα.
Το φιλμ αυτό διάρκειας μόλις 17 λεπτών σηματοδότησε την αρχή της σπουδαίας και μακράς κινηματογραφικής διαδρομής του Μπουνιουέλ και αποτέλεσε το διαβατήριο για να ενταχθεί στους κόλπους της σουρεαλιστικής ομάδας, από την οποία αποχώρησε τρία χρόνια αργότερα, το 1932. Μέχρι το 1977 όμως που υπέγραψε το κύκνειο άσμα του, το «Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου», ο μεγάλος σκηνοθέτης συνέχισε να δημιουργεί επηρεασμένος από το κίνημα αυτό και συνέδεσε έτσι όσο κανείς άλλος τ’ όνομά του με τον σουρεαλιστικό κινηματογράφο.
https://www.youtube.com/watch?v=LMw1bmYBbms