Το έργο «Μετατόπιση προς το Ερυθρό» παρουσιάζει η Helter Skelter Company και ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στο Φεστιβάλ Αθηνών στις 6 & 7 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 στην Αίθουσα Η.

Το νέο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη πλαισιώνεται από καταξιωμένους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων οι Αμαλία Μουτούση, Αλεξία Καλτσίκη και Αντώνης Μυριαγκός.

Στην αστρονομία η Μετατόπιση προς το ερυθρό είναι το τεκμήριο της αδιάπτωτης διαστολής του σύμπαντος. Ένας θηριοδαμαστής προλογίζει το νέο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη, πάνω στην σκηνή ενός τσίρκου, ανάμεσα σε παράξενα ζώα και ακροβάτες. Μας μιλάει για την έλευση ενός καινούριου είδους, εκθαμβωτικού και καταστροφικού: ένας καινούριος εγωισμός ανασυντίθεται, πιο ισχυρός και απόλυτος από τους προηγούμενους, ένας εγωισμός που αναγκάζει όλους τους άλλους να υποκύψουν και να καταναλωθούν. Από τις ερμητικά κλειστές αίθουσες συνεδριάσεων με το αυστηρό τελετουργικό, μέχρι την αγκαλιά μιας βασίλισσας – τροφού που εκπληρώνει φαντασιώσεις, οι ήρωες του έργου αποσυνδέονται από το παρελθόν τους και μετατοπίζουν τον κόσμο.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 3ο διεθνές Φεστιβάλ Between the Seas (Mediterranean Performing Arts) της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 2013 με τον τίτλο Redshift.

Σημείωμα για την παράσταση

Με την ελπίδα της καταστροφής του κόσμου
Από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη, θεατρολόγο
 
Στο έργο Μετατόπιση προς το ερυθρό (όρος της αστρονομίας: το τεκμήριο της συνεχούς διαστολής του σύμπαντος), όλα τα θραυσματικά δραματικά πρόσωπα
συνθέτουν μία δυσοίωνη εικόνα για την ανθρώπινη μοίρα: είναι αναπόφευκτο κάποτε να συντριβούμε και να καταβροχθιστούμε μέσα σε ένα σύμπαν καινοφανών και ημιθανών αστέρων, όπου κάθε τόσο ένας καινούριος εγωισμός ανασυντίθεται, πιο ισχυρός και απόλυτος από τους προηγούμενους, ένας εγωισμός που αναγκάζει όλους τους άλλους να υποκύψουν και να καταναλωθούν.

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης στα έργα του εστιάζει σε αυτό που κρύβεται πίσω από το παραπέτασμα της πραγματικότητας.  Άλλοτε με πρωταρχική αφορμή το πένθος, άλλοτε την αλυσιτέλεια του έρωτα, την αποστροφή προς την κοινωνία, την άρνηση της ζωής και άλλοτε με την ελπίδα της καταστροφής του κόσμου, όπως στο Μετατόπιση προς το ερυθρό (2012).

Η πλαστή εντύπωση ότι τα πράγματα κυλούν υπό μια ομαλότητα, εδώ καταρρίπτεται.«Η ζωή είναι κάτι αποτρόπαιο, και πίσω στο βάθος, πίσω από όσα γνωρίζουμε γι’ αυτήν, εμφανίζονται δειλά οι νύξεις μιας δαιμονικής αλήθειας, που κάνουν καμιά φορά τη ζωή χίλιες φορές πιο αποτρόπαιη» (Χ.Φ. Λάβκραφτ, Άρθουρ Τζέρμυν).

Μέσα από ένα εμμονικό σκηνικό παιχνίδι στο χώρο και το χρόνο, το πίσω και το μπρος, την αποστροφή και την αγάπη, το προφανές και το ανεξήγητο, το εφήμερο και το διαρκές, το τραγικό και το κωμικό της ανθρώπινης κατάστασης, δημιουργείται ένας κόσμος ασταθής, τρομακτικός αλλά και την ίδια στιγμή σαγηνευτικός, όπου το δραματικό υποκείμενο, αδυνατώντας  να ισορροπήσει μεταξύ δύο τόσο ισχυρών, αντιθετικών παρορμήσεων, φαίνεται προορισμένο μόνο για να εκραγεί, να διαμελιστεί ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του να επιλέξει. Από το ταξίδι του στις περιοχές του άρρητου, ο συγγραφέας δεν μας φέρνει τίποτα ευοίωνο για τον άνθρωπο, όμως ο κόσμος δεν σταματάει στο πρώτο υποείδος του Homo Sapiens. Το σύμπαν ακόμη μετατοπίζεται.