Μείνετε σπίτι, του old boy

Δεκατεσσάρων ετών λουκάνικο και άλλες ιστορίες

Στη Θράκη, εικοσιπεντάχρονος συνοριοφύλακας συνάπτει σύμφωνο συμβίωσης με εβδομηντατετράχρονη, με εικαζόμενο σκοπό τα επιπλέον μόρια που θα τον κρατήσουν μακριά από την υπηρεσία στα σύνορα, στο Ανόβερο, χορογράφος της Κρατικής Όπερας πασαλείβει τα περιττώματα του δεκατετράχρονου σκύλου του -ενός λουκάνικου ονόματι Gustav- στα μούτρα της κριτικού που του έκανε επί χρόνια κακές κριτικές, στην Αθήνα, τη ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου βγάζει σε χρόνο που σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ Θέμιδος και με τεράστια πλειοψηφία απόφαση που λύνει τα χέρια στα funds, προκειμένου να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τρεις από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών που ξεχωρίζουν, ενώ παράλληλα εξακολουθούν να τρέχουν και να ταλαιπωρούν τον απλό κόσμο οι αντιδράσεις, οι καταλήψεις, οι απεργίες, οι συναυλίες, οι διαμαρτυρίες και τα δρώμενα των καλλιτεχνών για τα δικά τους τα θεματάκια.

Σε ποιον ανήκει όμως το δικαίωμα στον έρωτα, γιατί να είναι ντε και καλά περίεργο να ερωτεύεσαι μια γυναίκα μισό αιώνα μεγαλύτερή σου, ποιος βάζει το μέτρο, το απώτατο όριο και το φραγμό σε ζητήματα σαγήνης, τι βαθιά υποκριτική κοινωνία είναι αυτή που πρώτα σύσσωμη γιορτάζει Άγιο Βαλεντίνο και αμέσως μετά υπαγορεύει με κυνισμό, ότι αποκλείεται να είσαι με κάποια μεγαλύτερη σου επειδή απλά και μόνο τη γουστάρεις; Πρόλαβε άραγε η ελληνική κοινωνία να εξετάσει τη συγκεκριμένη περίπτωση και να πειστεί ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι εικονικό; Ή, για να το πάρουμε αλλιώς, τι θα συνέβαινε ήταν τα φύλα και οι ηλικίες ήταν αντίστροφα; Αν δηλαδή είχαμε να κάνουμε με εβδομηντατετράχρονο εφοπλιστή και εικοσιπεντάχρονη συνοριοφύλακα θα ήταν οκ; Πόσες προκαταλήψεις μαζεμένες, πότε θα απαλλαγούμε επιτέλους από τις πατριαρχικές και τις ageism αγκυλώσεις, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα μεταξύ συναινούντων ενηλίκων κι ούτε καν υπερηλίκων, πότε προλαβαίνουμε να γίνουμε κάφροι και να χλευάσουμε; Γιατί;

Σε ποιον ανήκει όμως το δικαίωμα στην κριτική, σε ποιον ανήκει το δικαίωμα στην αντίδραση, γιατί να είναι μονομερές το δικαίωμα, γιατί να μην μπορεί να απαντηθεί, γνώμη της κριτικού – γνώμη έμπρακτη και του χορογράφου, το εξήγησε ρητά ο άνθρωπος, επί είκοσι χρόνια μου πετούσε εκείνη με τις κριτικές της σκατά, σειρά δική μου να αντιδράσω, και εν πάση περιπτώσει η κριτικός μόνο να κρίνει έργα άλλων θα μπορεί, να δημιουργήσει κάτι δικό της όχι, ο χορογράφος όμως, καίτοι άρτι απολυθείς, θα βρει κάπου αλλού το απάγκιό του και, γιατί όχι, σχεδόν σίγουρα δηλαδή, σε μια επόμενη χορογραφία θα ενσωματώσει την αναπαράσταση του ιβέντ, όχι βέβαια με πραγματικά περιττώματα αυτή τη φορά, αλλά μπορούμε ήδη να κάνουμε εικόνα το χορευτικό πασάλειμμα, τις κινήσεις πάνω στο πρόσωπο, το πώς θα τινάζεται το πρόσωπο, το πώς θα σπεύδει να κάνει μακριά και να αποτινάξει από πάνω του το κακό των κακών, όλα μπορούμε να τα κάνουμε εικόνα. απ’ την αρχή της αιτιώδους συνάφειάς τους, τον χορευτή που θα κάνει τον χορογράφο και θα βασανίζεται για να δημιουργήσει πάνω στο μπαλέτο του, την χορευτή που θα κάνει την κριτικό και θα κακολογεί χαιρέκακα και κατεδαφιστικά το όραμα του άλλου, τον χορογράφο που θα απελπίζεται από την προστυχιά και την φτήνια των επιθέσεων, ενώ θα έχει βγάλει βόλτα τον χορευτή που θα κάνει το λουκάνικο, όλα ναι. Πλήρωνα. 

Σε ποιον ανήκει όμως το δικαίωμα στην ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης, γιατί πρέπει να λερώσουμε όλους τους θεσμούς και όλες τις εξουσίες, γιατί πριονίζουμε έτσι τα κλαδιά του κοινωνικού συμβολαίου στα οποίο καθόμαστε, γιατί δεν αφήνουμε τη Δικαιοσύνη έξω από την τοξικότητα, γιατί σπεύδουμε να λαϊκίσουμε και να ελεεινολογήσουμε, ήταν η υπόθεση κρίσιμου γενικότερου ενδιαφέροντος και δόθηκε μια παραπάνω προσοχή και μια παραπάνω σπίντα, αυτό θα έπρεπε να είναι το επιθυμητό, αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, δεν γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα, ο λαϊκισμός θα μας οδηγήσει στον φασισμό, δεν γίνεται να μην έχουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη, καλά, γελάτε τώρα, αύριο θα είναι όμως ήδη πολύ αργά και θα κλαίτε, εκτός κι αν είστε φασίστες από πριν, οπότε πάσο: Γελάστε.

Σε ποιον ανήκει όμως το δικαίωμα στον δημόσιο χώρο, σε ποιον ανήκει ο ίδιος ο δημόσιος χώρος, σε ποιον ανήκει η λωρίδα της Πανεπιστημίου που κάποτε ονομάστηκε Μεγάλος Περίπατος, σε ποιον ανήκει λίγο παρακάτω ο χώρος της Πανεπιστημίου μπροστά από το REX, με ποιο δικαίωμα καλλιτέχνες κάνουν συναυλίες και κλείνουν τον δρόμο, ως πότε θα κλείνουμε τους δρόμους στην Ελλάδα, κι αν στρίψουμε παρανόμως την Πανεπιστημίου και πάμε αριστερά προς Πατησίων, σε ποιον ανήκει ο χώρος μπροστά από το νέο Αρχαιολογικό, τι παρανοϊκές αντιδράσεις είναι πάλι αυτές ότι θα αποκλειστεί ένα ακόμα κομμάτι δημοσίου χώρου, γιατί διαμαρτυρόμαστε για όλα, τι θα γίνει με αυτή τη χώρα πια, μανούρα για τη μανούρα, διαμαρτυρία για τη διαμαρτυρία, όποιος ήθελε να σπουδάσει κανονικά και να έχει Πι μπροστά από το Έψιλόν του ας σπούδαζε κανονικά και ας μην έκανε τον θεατρίνο και τον μουσικάντη, ειδάλλως τώρα αυτό που κάνουν οι καλλιτέχνες είναι σαν να προσπαθούν να συνάψουν συλλογικά εικονικό σύμφωνο συμβίωσης για επιπλέον μόρια στο Δημόσιο, έχουμε κάνει ως σύστημα ό,τι μπορούμε για να απολιτικοποιήσουμε τελείως την πολιτική, τίποτα δεν είναι πολιτικό πια, στις ειδήσεις ακούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική, θα γίνουν εκλογές και θα παίζουν πέμπτη είδηση, αλλά εκεί ο κόσμος εξακολουθεί και βγαίνει στους δρόμους, γιατί, γιατί εξακολουθεί και καταλαμβάνει δημοσίους χώρους, γιατί δεν καταλαβαίνει ότι ο δημόσιος χώρος θα απαλλοτριωθεί θεσμικά και δεν είναι δικός του πια, ότι μαζί με όλα τα άλλα και ο δημόσιος χώρος ανήκει στην εξουσία, ότι αν εκείνη θέλει για πρακτικούς ή και συμβολικούς λόγους να τον αναδιαμορφώνει ή να τον αποκλείει κατά το δοκούν, θα το κάνει. Κατανοητό;

Αφήνουμε τους δρόμους ελεύθερους και μένουμε σπίτι. Μένουμε σπίτι μέχρι να μας το πάρει το fund. Δεν είναι κορόιδα όσοι πληρώνουν τις δόσεις του στεγαστικού τους, το είπε ξεκάθαρα απ’ την τηλεόραση κι ο Άρης ο Πορτοσάλτε, που και τα λόγια του τα μετράει και τις δόσεις του τις πληρώνει. Και μαζί του και οι πάμπολλοι συμπολίτες που πληρώνουν τις δικές τους. Θέλουν επιτέλους δικαιοσύνη και ισονομία, θέλουν να πάψουν να νιώθουν κορόιδα, θέλουν να πηγαίνουν και στις δουλειές τους χωρίς τους δρόμους κάθε τρεις και λίγο κλειστούς. Κι όλοι θυμόμαστε ποιος τους έφτιαξε τους δρόμους στην Ελλάδα. Όχι;

 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.