Κόρα Καρβούνη: «Το να είσαι καλός άνθρωπος σε κάνει μεγαλύτερο καλλιτέχνη»

Κόρα Καρβούνη

Η Κόρα Καρβούνη, με αφορμή τη συμμετοχή της στη σειρά «Σκοτεινή θάλασσα», μοιράζεται σκέψεις για την ελληνική τηλεόραση, τη διδασκαλία που από προσωπική της ανάγκη έγινε μεγάλος έρωτας, αλλά και την ευθύνη του να ψυχαγωγείς σε σκοτεινές εποχές σαν τη σημερινή

Άραγε πόσο δύσκολο είναι να ψυχαγωγείς στο σκοτεινό τώρα; Για την Κόρα Καρβούνη υπάρχει πάντα αυτή η δυσκολία και αυτή η ευθύνη. «Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας η εποχή που διανύουμε. Την ίδια στιγμή όμως πεισμώνεις να κάνεις καλύτερη τέχνη. Γίνεται πιο σημαντικός ο λόγος για τον οποίο ψυχαγωγείς», τονίζει.

Για εκείνη η επιτυχία κρύβεται στην αλληλοκατανόηση και τη χημεία της ομάδας, ενώ στα πιστεύω της ξεχωρίζει το ότι «ένας καλός άνθρωπος θα ταυτίζεται με έναν καλό καλλιτέχνη». Με τη διδασκαλία να ριζώνει στη ζωή της από προσωπική ανάγκη αλλά να ανθίζει σαν ένας μεγάλος έρωτας, ίδιας έντασης με εκείνον του να παίζει, υπογραμμίζει πως «Όλοι μπορούν να γίνουν ηθοποιοί. Κανείς όμως δεν γεννιέται ηθοποιός, μίμοι γεννιόμαστε», ενώ «αν ο ηθοποιός παραδεχτεί στον εαυτό του ότι είναι ψεύτικος έχει κατακτήσει το 99%. Το πρόβλημα της υποκριτικής τέχνης στην Ελλάδα είναι ότι υποκρινόμεθα ότι υποκρινόμεθα».

Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σειρά του MEGA, «Σκοτεινή θάλασσα», σε έναν ρόλο που ανοίγει συζήτηση για τη συμπεριληπτικότητα στη μυθοπλασία, μοιράζεται με το ελc τις σκέψεις της μεταξύ άλλων και για την ελληνική τηλεόραση που έχει αρχίσει να είναι πιο ανοιχτή, αλλά οφείλει να βελτιωθεί κι άλλο ακολουθώντας παράλληλα τους όρους του κινηματογράφου.

«Η ελληνική τηλεόραση έχει αρχίσει να είναι πιο ανοιχτή…»

Στη “Σκοτεινή θάλασσα” υποδύομαι για πρώτη φορά μια αστυνομικό, την Αντωνία. Είναι μια πολύ σκληροπυρηνική επαγγελματίας. Μια δυναμική γυναίκα που αγαπάει τη δουλειά της και θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια. Εμφανίζεται στα μισά της σειράς, όταν καλείται ως υπαστυνόμος από την Αθήνα, για την υπόθεση ενός Ρώσου που βρέθηκε σκοτωμένος στις Αλυκές και η αστυνομία του Μεσολογγίου χρειάζεται βοήθεια. για την εξιχνίαση ενός φόνου όταν η αστυνομία του Μεσολογγίου χρειάζεται βοήθεια. Ουσιαστικά είναι ένας παράπλευρος ρόλος που βοηθάει το βασικό θέμα της ιστορίας. Φεύγει και εμφανίζεται ξανά για τη λύση του μυστηρίου. Από την προσωπική της ζωή αυτό που βλέπουμε είναι η ερωτική σχέση που συνάπτει με τη Ναταλία, που μάλλον περιστασιακή θα την έλεγα.

Από τη στιγμή που οι σειρές του Netflix έχουν αρχίσει να αγγίζουν αυτά τα λεπτά θέματα δεν μπορεί η ελληνική τηλεόραση να μείνει εκτός. Δεν γίνεται να μην μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα. Δεν γίνεται να μην μιλήσουμε για κακοποιητικές συμπεριφορές. Είναι θέματα που αφορούν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Η ελληνική τηλεόραση έχει αρχίσει να είναι πιο ανοιχτή σε αυτά τα θέματα. Ευτυχώς. Δεν μπορεί κάτι που αφορά τόσο πολύ την κοινωνία να μην αποτυπώνεται και στην τέχνη. Είναι και θέμα momentum. Παλαιότερα δεν ήταν έτοιμος ο κόσμος να μιλήσει για τέτοια θέματα, πόσο μάλλον να τα δει αποτυπωμένα στην τηλεόραση. Τώρα είμαστε πιο έτοιμοι.

Κόρα Καρβούνη

Γενικά η ελληνική τηλεόραση που τόσα χρόνια ήταν απούσα και αρχίζει τώρα τα τελευταία χρόνια να μπαίνει πιο δυναμικά, χρειάζεται να ανανεωθεί κι άλλο, να βελτιωθεί κι άλλο, διότι πρέπει να ακουστεί η ελληνική γλώσσα στο Netflix κάποια στιγμή. Η τηλεόρασή μας να γίνει κινηματογράφος. Οι σκηνοθέτες να είναι κινηματογραφικοί, όπως ο Γρηγόρης Καραντινάκης. Είναι θέμα των «σωστών» ανθρώπων. Είναι και θέμα προϋπολογισμού σίγουρα, αλλά είναι θέμα κυρίως της σωστής ομάδας. Και βέβαια έχει να κάνει με το σενάριο, που είναι κάτι στο οποίο χωλαίνουμε και το οποίο βελτιώνεται.

Τώρα ξεκινάμε γυρίσματα και στο «Έτερος Εγώ» για τον 4ο κύκλο, τη «Νέμεση». Αυτή ας πούμε είναι μια παραγωγή που βλέπουμε φανερά ότι χρειάζεται να υπάρχει και budget. Γι’ αυτό και έφτασε πάρα πολύ κοντά στο να μπει στο Netflix και αυτό είναι σπουδαίο για μια ελληνική παραγωγή. Μπορεί να υπάρχει η θέληση, η αγάπη, η ιδέα, αλλά η ιδέα για να υλοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο θέλει χρήματα. Τα έχουμε ανάγκη για να μπορέσει να ανέβει το επίπεδο.

«Ξέρω ότι ήρθες γιατί με πόσταρες, όχι γιατί μιλήσαμε.»

Το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι δύο τέχνες που ενώ μοιάζουν δεν μοιάζουν κιόλας κι έχουν να σου προσφέρουν διαφορετική ευχαρίστηση. Όταν κάνω το ένα, μου λείπει το άλλο. Το θέατρο είναι ζωντανό πράγμα που συμβαίνει σε χρόνο ενεστώτα και το βιώνουμε όλοι ταυτόχρονα. Αυτό βέβαια είναι και πολύ δύσκολο. Από την άλλη η γοητεία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης είναι ακριβώς η γοητεία του γυρίσματος, ότι αυτό θα το κάνω 5-6 φορές και τέλος, που σημαίνει ότι πρέπει να δώσω το 100% μου σε μία στιγμή.

Όταν έκανα την πρώτη μεγάλη μου ταινία το ”September”, είχα τρελαθεί που δεν έβλεπα το κοινό μετά την προβολή. Έπαιζε στους κινηματογράφους και εγώ δεν τους έβλεπα, όπως στο θέατρο που θα έρθει ο άλλος στο καμαρίνι και θα σου πει μπράβο ή θα νιώσεις αν άρεσε ή όχι από το χειροκρότημα. Ήταν πολύ περίεργο συναίσθημα.

Είναι λυτρωτικό να έχεις άμεση ανταπόκριση του τι συνέβη, ενώ με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση δεν ξέρεις πώς το έχει εκλάβει ο κόσμος, πάρα μόνο αν μπεις στο twitter ή αν σε κάνουν story. Γιατί τώρα πια μας κάνουν μόνο stories, δεν μας μιλάνε. Αυτό με συγκλονίζει. Δεν σου λέει κάποιος συγχαρητήρια, βλέπεις στο story ότι σε είδε. Και δεν μιλάω για αγνώστους, που δεν έχουμε συστηθεί, μιλάω για γνωστούς μου. Ξέρω ότι ήρθες γιατί με πόσταρες, όχι γιατί μιλήσαμε. Είναι πολύ περίεργες εποχές. Αρχίζει να πεθαίνει και η συνομιλία.

Καλός καλλιτέχνης …καλός άνθρωπος

Η ομαδική δουλειά είναι αυτή που θα καταφέρει κάτι πολύ καλό να γίνει καλύτερο ή κάτι πολύ κακό να μην φαίνεται τόσο κακό. Αν δεν υπάρχει μια σωστή συνεργασία τότε ούτε το καλό έργο θα αναδειχθεί. Όχι γιατί δεν είναι ικανοί οι άνθρωποι, αλλά γιατί η ομάδα δεν θα δένει, δεν θα υπάρχει χημεία, δεν θα υπάρχει αλληλοκατανόηση. Θα είναι στρατιώτες. Απλοί υπηρέτες που εξυπηρετούν ένα σκοπό. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις δουλειές. Πόσο μάλλον στη δική μας που εκτιθέμεθα. Είμαστε αλληλεξαρτώμενοι, αυτό είναι το πρόβλημα. Απόλυτα αλληλένδετοι. Επομένως έστω και ένας να μην είναι συντονισμένος, διαλύεται το όλο εγχείρημα. Για να υπάρξει κανείς στη σκηνή καταρχάς πρέπει να ακούει καλά όχι να μιλάει.

Για μένα όλη η μαγεία είναι η ομάδα αυτή καθαυτή. Το χρειάζομαι να περνάω καλά, να υπάρχει μια κατανόηση πέραν του επιπέδου του καλλιτεχνικού. Χρειάζομαι καλούς ανθρώπους γύρω μου. Το να είσαι καλός άνθρωπος σε κάνει μεγαλύτερο καλλιτέχνη, το πιστεύω αυτό με τα χρόνια. Για μένα πρέπει να ταυτίζονται αυτά τα δύο, έχω δει να ταυτίζονται συχνά. Πιστεύω πως ένας καλός άνθρωπος θα ταυτίζεται με έναν καλό καλλιτέχνη. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν καλλιτέχνη, η λέξη ούτως ή άλλως έχει το κάλλος μέσα, να είναι κακός άνθρωπος. Θα είναι ένας όμορφος άνθρωπος, όχι εμφανισιακά, στην ψυχή του. Παρατηρήστε, οι πιο μεγάλοι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, έχουν μείνει στην ιστορία, όπως ο Μηνάς Χατζησάββας. Ένα τρανό παράδειγμα.

Κόρα Καρβούνη

«Αν ο ηθοποιός παραδεχτεί στον εαυτό του ότι είναι ψεύτικος έχει κατακτήσει το 99%»

Η διδασκαλία ήταν μια προσωπική ανάγκη. Ξεκίνησε γιατί ήθελα να αρχίσω να σκηνοθετώ και λέω για να μπορώ να σκηνοθετώ, θα πρέπει να ξέρω πώς θα δουλεύω τους ηθοποιούς. Έτσι ξεκίνησε και μετά έγινε τεράστιος έρωτας. Αγαπώ τόσο πολύ την υποκριτική τέχνη που θέλω να τη μεταδώσω στα παιδιά με απλό τρόπο. Είναι μια πολύ σύνθετη τέχνη και πρέπει να μεταδίδεται απλά. Αυτή ήταν μια άλλη ανάγκη, να πεις τι είναι υποκριτική με πολύ απλά λόγια. Μου αρέσει εξίσου με το να παίζω, μην σας πω και παραπάνω. Είναι μεγάλη η χαρά όταν βλέπεις το παιδί να εξελίσσεται και να κατανοεί αυτό που του ζητάς και να γίνεται όλο και καλύτερος ηθοποιός. Είναι μεγάλη νίκη όταν τα παιδιά μου περνάνε σε σχολές ή παίρνουν μια δουλειά που θέλουν πολύ. Είναι σαν να πέρασα εγώ στη σχολή του Εθνικού ξανά.

Από τους μαθητές μου θέλω να με ακούνε. Θέλω να είναι παιδιά εύστροφα που ακούνε. Κανείς δεν γεννιέται ηθοποιός, μίμοι γεννιόμαστε. Μιμούμεθα. Για να γίνει κανείς ηθοποιός θέλει λοιπόν χρόνια δουλειάς και μια διάνοια. Η υποκριτική τέχνη είναι επίκτητη, δεν γεννιέται κανείς ηθοποιός. Θέλει να ακούς και να παρατηρείς. Αλήθεια το πιστεύω ότι όλοι μπορούν να γίνουν ηθοποιοί, αλλά δεν θέλουν όλοι. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ξεκινάει να γίνει ηθοποιός πρέπει να δώσει βάση στην αλήθεια και όχι στην αληθοφάνεια και τη μίμηση. Η μίμηση έρχεται αργότερα πρέπει να έχεις κατακτήσει πολύ τα εκφραστικά σου μέσα για να μπορέσεις να φτάσεις στη μίμηση και να μην καταλαβαίνει κανείς ότι είναι μίμηση. Δηλαδή όταν εγώ χρειάστηκε να παίξω έναν τοξικομανή, στην τηλεόραση στην «10η εντολή» και στο θέατρο, αυτό που έπρεπε να κατακτήσω ήταν να μην είναι μια απλή μίμηση, τότε θα ήταν ένα σκίτσο.

Υπάρχει και το ταλέντο αλλά και αυτό δουλεύεται. Θέλω να πω πως εγώ γεννήθηκα με μία σωστή φωνή, έκανα όμως τραγούδι. Γεννήθηκα με κάποιες σωματικές ευκολίες, έκανα όμως άσκηση. Δηλαδή δεν σταματάμε να ασκούμεθα. Το ταλέντο το ορίζω ως κάποιες ευκολίες, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορώ να δουλέψω τα εκφραστικά μου μέσα και να κατακτήσω κάποια πράγματα. Εγώ όταν μπήκα στη σχολή είχα συμμαθητές πολύ πιο «ταλαντούχους» από μένα. Άρχισα να τους παρατηρώ λοιπόν, να παρατηρώ και μένα για να δω τι μου λείπει και να εργάζομαι συνέχεια προς αυτή την κατεύθυνση, να κατακτήσω και άλλα εφόδια. Η δουλειά της υποκριτικής δεν τελειώνει με τη σχολή, τότε ξεκινάει. Επομένως το ταλέντο είναι κάποιες ευκολίες που όμως αν δεν δουλευτούν θα μείνουν ευκολίες.

Εάν ο ηθοποιός παραδεχτεί στον εαυτό του ότι είναι ψεύτικος έχει κατακτήσει το 99%. Το πρόβλημα της υποκριτικής τέχνης στην Ελλάδα είναι ότι υποκρινόμεθα ότι υποκρινόμεθα. Δεν είμαστε έντιμοι απέναντι στον εαυτό μας ότι είμαστε ψεύτες. Το ψέμα είναι αντικειμενικό επομένως όταν ένας υποκριτής, ένας ηθοποιός είναι ψεύτικος φαίνεται. Έχει να κάνει τελείως με τα τεχνικά εργαλεία, με το να είναι αληθινός. Ο θυμός του να είναι αληθινός, το κλάμα του αληθινό, η χαρά του αληθινή. Να μην μπορώ να ξεχωρίσω αν αυτό που κάνει είναι ζωή ή τέχνη.

Επίσης πρόκειται για μια καθολική τέχνη. Η εκπαίδευση είναι καθολική. Πρέπει καταρχάς να διαβάζει. Πρέπει να βλέπει ταινίες, θέατρο και μετά να ασκείται μόνος του. Να ασκεί το σώμα, τη φωνή, το μυαλό του. Δεν είναι απλό. Και για αυτό δεν είναι πολλοί ηθοποιοί που να έχουν πετύχει, να είναι στο στερέωμα και να μιλάμε για αυτούς. Κι εγώ από τότε που ξεκίνησα δεν έχω σταματήσει να δουλεύω τον εαυτό μου. Από δουλειά σε δουλειά οφείλω να βελτιώνομαι. Είναι αέναη η δουλειά. Φαίνεται σαν ένα γοητευτικό επάγγελμα αλλά δεν είναι. Απαιτεί τεράστιες θυσίες.

«Όταν πεισμώνεις να κάνεις καλύτερη τέχνη…»

Πάντα η τέχνη έχει στόχο να συνάδει με την εποχή της κατά τη γνώμη μου. Όταν κάποτε ψυχαγωγούσαμε τον κόσμο εν μέσω οικονομικής κρίσης, ερχόταν ο κόσμος και έδινε τον πολύτιμο οβολό του για να μας δει να παίζουμε. Όταν κάναμε live streaming για να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, ο οποίος ήταν έγκλειστος και τώρα που ψυχαγωγούμε κόσμο που είναι αντιμέτωπος με έναν πόλεμο, πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας η εποχή την οποία διανύουμε. Στην «Αυλή των θαυμάτων» που παρουσιάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής, όλως τυχαίως αυτοί οι άνθρωποι ξεριζώνονται. Ενώ είναι ένα κείμενο του 1957, είναι σύγχρονο. Το momentum είναι σωστό, είναι μια περίεργη σύμπτωση.

Ανέφερα αυτές τις περιπτώσεις γιατί όπως βλέπετε κάθε περίοδος έχει την ανάγκη της και το θέατρο πάντα ψυχαγωγεί προσπαθώντας να μαλακώσει τον πόνο του κόσμου. Υπάρχει αυτή η δυσκολία και η ευθύνη, αλλά την ίδια στιγμή πεισμώνεις να κάνεις καλύτερη τέχνη. Γίνεται πιο σημαντικός ο λόγος για τον οποίο ψυχαγωγείς. Είναι ευθύνη. Η ευθύνη δεν είναι βάρος, για μένα τουλάχιστον. Πρέπει να αντιλαμβάνομαι την ευθύνη που έχω όταν ανεβαίνω στη σκηνή, σε ποιον απευθύνομαι και τι του συμβαίνει, που συμβαίνει και σε μένα γιατί είμαι μέρος της κατάστασης. Και έρχομαι να σε ψυχαγωγήσω για να σε βοηθήσω να βιώσεις ό,τι συναίσθημα θέλεις ή να σου ανοίξω δρόμους ή να σε βάλω σε σκέψεις ή να σε μαλακώσω, να σε βοηθήσω να απαλύνεις ότι αισθάνεσαι.

Προσπαθώ να βλέπω μόνο το παρόν. Το λέω και το ξαναλέω αλλά τώρα είναι επιτακτική ανάγκη. Προσπαθώ να βιώνω αυτό που συμβαίνει τώρα, είτε είναι καλό, είτε είναι κακό. Μικρά πράγματα μου δίνουν ελπίδα. Μικρές στιγμές χαράς από το γέλιο του ανιψιού μου ή της ανιψιάς μου. Το γεγονός ότι έχω τώρα να φάω. Το ότι μπορώ να πάω να περπατήσω σε μια παραλία. Αυτά μου δίνουν ελπίδα.

«Σκοτεινή θάλασσα» στο MEGA | Kάθε Τρίτη στις 23.10

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.